Volg ons op facebook
|
< terug
Stalking
Op donderdag ontweek hij het centrum van het vestingstadje, dan was de weekmarkt aan de gang. Joris had een hekel aan boodschappende- onverzorgde- te dikke huisvrouwen en aan toeristen. Op donderdag wemelde het van deze mormels met hun plastic boodschaptassen en hun jeremiërende kinderen. Op andere dagen was het rustiger en in de late ochtend had hij meer kans op een stoel met tafeltje op het piepkleine terras van koffie en ijssalon 'Capri.'
'Goedemorgen mijnheer, hetzelfde recept?'
'Graag, met een beetje melk hè, niet vergeten.'
Met een Volkskrant, zware shag en een dubbele espresso had hij zicht op het kruispunt met winkelend publiek. Ze zal toch een keer langs moeten komen, dacht hij bij zichzelf.
Twee weken geleden had hij haar gezien in een flits, een schim was het meer niet. Op een godvergeten donderdag nog wel, toen hij om zijn krantje liep. Ze kwam uit de HEMA en loste op in de zee van mormels. Ze liep in de richting van 'Capri', dat wist hij zeker en daarom zat hij nu al twee weken in weer en wind te wachten op het terras onder de luifel maar was haar niet meer tegengekomen.
Thuis had hij teruggerekend, het moest vierendertig jaar geleden zijn geweest dat ze verkering hadden gehad en zijn hart sloeg over toen hij haar zag, ze was geen spat veranderd. Ja, een beetje, hoe zeg je dat, voller maar niet dik.
Er zat niets anders op dan de donderdag ook in zijn ritueel op te nemen.
'Dan zit ik zeven dagen in de week bij 'Capri' op het terras, zouden ze dat niet een beetje vreemd beginnen te vinden? Ze zullen denken dat ik de koffie lekker vindt en anders zoeken ze het maar uit. Wanneer men er iets van zou zeggen, ga ik iedere dag voor de HEMA staan, dan missen ze vijf euro per dag. Mag ik even afrekenen alstublieft?'
'Dat is dan vijf euro alstublieft. Dank u wel en tot morgen.'
'Tot morgen, ik kom toch nooit op donderdag?'
'O, neemt u mij niet kwalijk mijnheer, tot ziens dan maar.'
Joris verbeet zich om de opmerking van de serveerster en aarzelde of hij de volgende dag alsnog naar het terras van 'Capri' zou gaan.
Ze was altijd ergens in zijn achterhoofd blijven spoken, ook tijdens de relaties die hij later met andere vrouwen had gehad. Niet nadrukkelijk, maar net onder de oppervlakte van het bewustzijn. Zonder moeite kon hij haar beeld oproepen en dat gebeurde meestal wanneer hij een slechte dag had, een beetje depressief was. Hij kon geen enkele negatief karaktertrekje van haar bedenken, een godin was ze en als ze dat na vierendertig jaar nog steeds is, dan zal dat ook nooit meer veranderen. Slapeloze nachten had het hem gekost maar dat had hij er voor over, nu was ze immers niet meer zozeer onder de oppervlakte, maar het nam de vorm van een obsessie aan.
'Het is toch geen stalking geworden. Dat doe je wanneer je weet waar iemand woont en dat is in dit geval duidelijk niet aan de orde, aan de andere kant ben ik er wel erg mee bezig. Nee ik wil alleen een praatje maken, over hoe het gaat en zo.' Prevelend liep Joris op de donderdag toch langs de kiosk voor zijn krant, maar die was uitgerekend vandaag uitverkocht.
'Niet te geloven uitgerekend vandaag met de kunstkatern. De provinciale krant dan maar.' Hij kwam langs 'Capri' en zag nog een vrije stoel.
'Goedemorgen mijnheer, hetzelfde recept? maar...'
'Ja, ja, ik weet het, doe nou maar. Enne...'
'Met melk, komt eraan mijnheer.'
De andere stoel aan het aluminiumtafeltje was bezet door een blonde dame met een diep uitgesneden decolleté en een grote zwarte zonnebril. Ze zat er geforceerd relaxed bij met haar handen bungelend over de armleuningen. Ze wiebelde voortdurend met haar rechtervoet waarbij haar slipper tegen het eelt van haar hiel tikte. Joris werd nerveus van het namaak relaxende mens naast hem en wilde er bijna iets van zeggen toen ze aan de overkant voorbijliep. Het zweet brak hem uit en wist niet wat hij moest doen, dit kwam te onverwacht.
De blonde naast hem plantte haar zonnebril hoog in het haar, stopte met wiebelen en maakte aanstalten om op te staan. De serveerster kwam met de dubbele espresso aanlopen en twee Duits jengelende kinderen besloten op dat moment tikkertje te gaan spelen.
'Inge, Inge, ben jij dat?' hoorde hij de blonde roepen.
'Godver, het zal toch niet waar zijn.'
Inge draaide zich in hun richting en kwam op het terras toelopen.
'Maaike, wat leuk dat ik je hier zie, dat is toevallig!'
'Meid wat leuk, hoe lang is dat niet geleden?'
'Tja, dat moet meer dan dertig jaar geleden zijn geweest. In die tijd had ik verkering met die Joris, je weet wel.'
'O mijn God, die engerd, tjee zie je die nog wel eens?'
'Nee gelukkig niet zeg, die was mij een beetje te vreemd naar mijn zin.'
Joris liep de ijssalon binnen om af te rekenen.
'Twee euro vijftig alstublieft mijneer, dank u wel, tot morgen.'
Bij het verlaten van de zaak, zag hij nog dat Inge op zijn stoel ging zitten.
feedback van andere lezers- ERWEE
Prima stuk!
remy: veel dank waarde ERWEE - SabineLuypaert
loste op in een zee van mormels hahaha, oo remy wat een zalig stukje weer
remy: Heel veel dank Sabine - Ghislaine
Simply the best
remy: Veel dank voor het compliment - DensPowells
Eindelijk nog eens een verhaal dat het knopje 'uitstekend' waard is. Aanvankelijk vond ik de naam 'remi' niet erg aantrekkelijk (what's in a name), maar net daarom heb'k je toch gelezen. Ben blij dat'k het deed.
remy: Dank, Dens. Er is nog meer te lezen van remy. - cehadebe
Bijzonder verhaal, het kan soms lelijk tegenvallen die dromen :)
remy: Dank je wel voor het lezen C! - Gaya
Ai, wat sneu... Knal, weg mooie herinnering.
Mooi geschreven Wim. Sterke details. Geweldig. Kon me o.a die vrouw met die eeltvoet helemaal voor de geest halen. En de spanning bij Joris.
Soms is het beter om herinneringen te laten voor wat ze zijn, dat blijkt maar weer:):)
remy: Dank Karin, het betreft hier een verhaal van een heel goede vriend-collega, die dit is overkomen
|
