|
< terug
De Hond In De Lege Trein
Op een middag ga ik eerder weg van kantoor.
De intercity vanuit Rotterdam is nagenoeg leeg, ik heb een compleet
treinstel voor mezelf. Kiezen waar je wilt gaan zitten, dat is een luxe die
je over het algemeen niet hebt bij de NS (staat voor Nederlandse Spoorwegen,
al is Nationaal Schandaal beter op z'n plaats).
In Dordrecht komen er twee mensen het treinstel binnen. Een vrouw voorop,
die een hondje (wit, klein, vuilnisbakkenras) achter zich aan sjort. Het
hondje kijkt me ongelukkig aan ("Red me, alsjeblieft !")
Achter haar sjokt een man, vermoedelijk de echtgenoot. Als hij me in het
voorbijgaan aankijkt merk ik dat hij dezelfde blik heeft als de hond. Bij de
hond voel ik medelijden, bij hem niet. De hond heeft in tegenstelling tot
hem niet de mogelijkheid tot het maken van keuzes. Wie wordt mijn baas, tot
wie word ik veroordeeld ?
"Kom Arie, ik heb een goeie plek gevonden."
"Ik kom al, Bep, liefje."
Na een paar tellen betrekt de blik van Bep.
"Deze plek is niks."
Ze staat op en gaat ergens anders zitten.
In de volgende 5 minuten verwisselen ze evenzo vele malen van plek, om
uiteindelijk weer op de plaats te belanden waar ze in eerste instantie zijn
gaan zitten.
"Ja, dit is een goeie plek" zegt Bep.
Op hetzelfde moment komt er nog een man het treinstel binnen. Aan zijn
bordeaux-rode jas te zien is het een machinist. Z'n dienst voor vandaag zit
er zo te zien op.
In het voorbijgaan roept Bep tegen Arie "Daar gaat een collega van je."
Dus Arie werkt bij de spoorwegen.
De machinist draait zich om en kijkt het stel aan.
"Henk ! Truus !" roept de machinist.
"Is dat even toevallig ?"
"Arie" zegt Arie.
"Bep" zegt Bep.
"Sorry ?" zegt de machinist.
"Ik heet Arie. Geen Henk" zegt Arie.
"En ik ben Bep. Truus ken ik niet" zegt Bep.
"Oh, natuurlijk" zegt de machinist.
"Ik ben niet zo goed in namen."
Bep neemt het gesprek over.
"Ik had je wel herkend, Piet. We hebben elkaar vorig jaar op het
personeelsfeest ontmoet."
"Kees" zegt de machinist.
"Wie is Kees ?" vraagt Bep.
"Ik ben Kees" zegt de machinist.
"Oh, natuurlijk" zegt Bep.
"Van dat feest, dat herinner ik me, geloof ik" zei Kees.
Bep knikt.
"Ik heb gezellig gepraat, met je vrouw Nelly."
"Nelly ?"
"Ja" zegt Bep.
"Mijn vrouw heet Corry" zegt Kees.
Het gesprek gaat even door. De hond heeft me al die tijd aan liggen kijken,
met zijn kop rustend op zijn pootjes.
Ik knipoog naar de hond, die de hint begrijpt.
Hij probeert op te staan, maar de vrouw houdt de lijn vast.
Zachtjes jankend gaat hij weer liggen.
Even later laat Bep de lijn los. Ze pakt een flesje water uit haar tas.
Ze ratelt onverminderd verder.
Kees zakt steeds verder onderuit.
Arie kijkt verveeld uit het raam.
De hond sluipt weg en ligt even later op m'n voeten.
We zijn nu bijna bij Breda.
Er komen twee conducteurs voorbij voor de controle.
"Nou, nou" zegt Bep.
"Nog meer collega's, Arie."
Arie kijkt op.
"Hallo" zegt Arie.
Bep kijkt een beetje verontwaardigd.
"Kan je niet wat vriendelijker doen tegen je collega's ?"
Arie zucht.
"Je gaat me toch niet vertellen dat je ze niet kent ?" moppert ze.
"Inderdaad" zegt Arie.
"Ik ken ze niet."
"Nou, dat staat je netjes" zegt Bep.
"Ik heb een paar duizend collega's" verdedigt Arie zich.
"Wat vinden jullie daar nou van ?" vraagt Bep aan de conducteurs.
"Wij kennen ook niet iedereen, mevrouw" zegt één van hen.
"Oh, maakt niet uit hoor" zegt Bep.
Ze wijst naar Kees.
"We hebben net gezellig met Piet zitten praten. Kennen jullie hem wel ?"
De conducteurs schudden het hoofd.
"Kees" klinkt het slaperig."
Ergens heel diep vandaan heeft Kees nog de kracht gevonden om te reageren.
"Hoezo, Kees ?" vraagt Bep.
"Ik ben Kees. Geen Piet" zegt Kees.
Bep plukt aan haar neus.
"Wie is dan Piet ?" vraagt ze.
"Ik zou het niet weten" zegt één van de conducteurs.
"Ik ben Joop, en m'n collega is Jack" vervolgt hij.
"Oh" zegt Bep.
De conducteurs verlaten het treinstel.
"Leuk hondje" zegt één van hen als ze langs me lopen.
Of het Jack of Joop is die dat zegt laat ik maar even in het midden.
We zijn nu bijna in Tilburg.
"Pinky !" roept Bep.
Ze merkt nu dat de hond is verdwenen.
Als hij de stem van Bep hoort kijkt Pinky me ongelukkig aan. Ik kan z'n
ongeluk haast aanraken.
Hij blaft even, nauwelijks hoorbaar.
Niet voor Bep.
Ze hoort het zachte geblaf en ziet hem liggen.
"Daar ben je, deugniet !" roept Bep.
Ze draait zich even om.
"Kom Arie, we zijn er bijna.
En zeg Piet even gedag."
"Kees" zegt Arie.
Bep kijkt hem vragend aan.
"Hij heet Kees. Geen Piet."
Kees hoort het niet.
Kees slaapt.
Bep staat nu naast me.
Ze bukt om de riem te pakken, onze blikken kruisen elkaar.
"Peter !" roept ze.
"Wat is dat toevallig !"
"Martin" zeg ik.
Ze kijkt me niet begrijpend aan.
"Ik heet Martin. Geen Peter."
"Oh" zegt Bep.
"Ik dacht dat je iemand anders was."
Ik moet ook uitstappen.
Het stel en Pinky gaan rechts, ik ga naar links als we op het perron staan.
Ik blijf even staan en draai me om.
Wat een stel.
De hond heeft duidelijk geen zin om mee te gaan en draait zich constant in
mijn richting.
Weer die ongelukkige blik.
Ik heb medelijden met de hond.
feedback van andere lezers- muis
Tja, als ik met zulk een stel moet meegaan, krijg ik ter plaatse een beroerte.
Mooi gepend
groetjes
..en nog veel sterkte! - SabineLuypaert
o arme pinkyzeg (kant goe geloven) de arme man noemde zijn Bep vast liefje uit massaverontrusting hahah - DensPowells
Echt grappig! Dat vind ik niet vaak.
|
