Volg ons op facebook
|
< terug
Anno 1930 - Plank met een gat in - 41
Dit is het enige fragment dat nog on line staat (smile) ter verlekkering en voorsmaakje. Al deze schatjes zijn gebundeld in een heerlijke roman, Anno 1930, en aanschafbaar via de boekenwinkel --> http://writehistory.be/?p=manuscript&id=157
een aanrader iedereen die even warme nostalgie wilt proeven.
------------
Toen we verhuisden naar een klein aftands boerderijtje, bracht dat veel spanningen en heraanpassingen mee. De details zal ik je besparen maar zo ook 'het huisje' was met hoogdringendheid aan een opknapbeurt toe. Gelukkig had vader voor alles een oplossing. Hij sleurde zijn werkkoffer uit de stal en sloeg aan het timmeren. Een hele mooie dikke plank, zo dik als zijn pols, die hij met Randolph van de buren was gaan halen in de houtzagerij. Die plank lag nu in de stal, in vier stukken gezaagd. Pa had zich er bij gezet op een omgekeerde emmer en was in gepeins verzonken. Als hij er zo bijzat, wisten wij dat er een geniaal idee op komst was.
Pa zocht nog drie dunnere planken en timmerde die op de onderkant van de andere planken die hij tegen elkaar gelegd had, zodat hij een mooi vierkante plank kreeg die er een beetje uitzag als een halve deur van een paardenstal. Daarna ging hij in huis, nadenkend over de grote van het gat dat hij er in zou maken. Ma had de rondste billen, dus op haar ging hij af. Met een grijns liep hij achter haar langs en greep haar aan de lendenen. Paula kende haar Gerard maar al te goed en sloeg hem lachend met de deegrol. Pa droop af met een ondeugende grijns op zijn gezicht en een vers gebakken koekje in zijn hand, dat hij snel meepikte van de net uit de oven genomen bakplaat.
Hij maakte het gepaste gat in de plank en schuurde het geheel vervolgens zó glad, dat niemand ooit een splinter in zijn billen zou krijgen.
Zo trots als een pauw verving hij de oude plank door zijn nieuwe. Tenslotte wil iedereen nieuw sanitair. Met een schok kwam hij even later tot de vaststelling dat het deksel dat op de oude plank had gestaan om het gat af te dekken als er niemand opzat, te klein was voor zijn nieuwe plank. Al fluitend trok pa dus terug naar zijn werkbak en maakte een nieuw deksel. Niets was hem te veel. Wij gingen een mooi huisje krijgen, dat was zeker.
Wanneer pa's deksel af was, plaatste hij er een oude deurklink op, dat was netjes om het op te tillen, vertelde hij ons, leergierige kijkers, erbij.
Natuurlijk mocht diegene die het hele huisje vernieuwd had er als eerst op, en dat was pa. Toen hij er triomfantelijk af kwam, applaudiseerden wij met het hele gezin. Ja in die tijd konden mensen nog genieten van de gekste dingen.
Maar even later al, bleek er een probleem te zijn. Pa's nieuwe deksel werd 'te licht' bevonden. De putgassen duwden het steeds omhoog, wat maakte dat de stank van de beerput altijd alom aanwezig was en de vliegen waren dus ook nadrukkelijk present. Maar onze pa was onze pa niet als hij ook daar geen oplossing voor zou hebben. Hij trok naar Beckers, de ijzerwinkel in het centrum en kocht daar een hele zak kepernagels.
Thuisgekomen, haalde hij de ronde plank die hij al had klaargemaakt uit de stal, haalde vervolgens het deksel uit het huisje en trok ermee in de tuin. Hij haalde de deurklink van zijn nieuwe deksel en legde de nieuwe, kleinere ronde plank er bovenop. In het midden herplaatste hij de deurklink opnieuw. Vervolgens sloeg hij de kepernagels een voor een door de nieuwe ronde plank in de onderste. Hij werkte in kleine cirkels die steeds grote werden. Wij stelden voor er een bloemetje van te maken, maar dat vond pa kinder- en meisjesachtig en dus deed hij verder met zijn cirkels. De hele zak ging eraan. Toen hij een uurtje later klaar was, trok hij met zijn nieuwe verzwaarde deksel terug naar 'het huisje', waar ma er bijgehaald werd om te komen kijken. Ma stond er als van het Lam Gods geslagen bij. 'Gerard,' zei ze, 'ge hebt waarlijk kunst gemaakt' en de tranen liepen over haar wangen van het lachen. 'Mijn deksel zal het nu niet meer wagen niet te blijven liggen', sprak pa apetrots.
Toch, tegen de avond bleek er alweer een probleem. De enige van de kinderen die het deksel kon opnemen, was onze Kamiel, maar die was met zijn veertien jaar dan ook ruim de oudste van ons drie. Pa's deksel was nu zo zwaar dat wij kleintjes er geen beweging in kregen als we heel dringend moesten. Broer Kamiel werd dus steeds ingeschakeld om het deksel weg te nemen wanneer een van ons naar het huisje moest, en ons Marie Lowieske moest die dag net heel veel gaan. Kamiel vond dat helemaal geen leuk werkje. Hij zou pa er na het eten over aanspreken, dit kon zo niet blijven duren ….
feedback van andere lezers- kapiteinsebbos
dit was weer even genieten ...:-)
toch leuk dat je in de tijd kan gaan, jammer dat we niet kunnen vooruit kijken naar 2130 want er zijn geen boeken over :-)
dikke knuffels,
xxx
SabineLuypaert: lijkt me anders de moeite omeens hard over te gaan denken he hahaha, heel dank je wel kapiteintje - bragt
Vlot en verlossend geschreven. Ik heb er mijn grootmoeder (1892-1985) ook nog straffe verhalen horen over vertellen: haar moeder of een tante met ruisende zondagse kleren door het huisje gezakt op een Peutie-kermis, gelukkig niet gekwetst (vrij zacht terechtgekomen) en daarna door de verzamelde familie met vele emmers water afgespoeld.
'Gerard,' zEI ze,
SabineLuypaert: o jee, die tante ocharme hahah (sorry, kzie het zo voor me en t't feit dat ze er geen pijn aan overhield he hahah) maar jee, zou voor geen kermis ter wereld in haar ruisende rokken willen gezeten hebben zenne (smile) heel dank je wel, en de humhumfout is gelijk aangepast (smile) - Pake
Ik ben er nu blij om en trots op dat mijn alias "Pake" (papa kees) is. Je hebt me meegevoerd, en ik heb gegniffeld, en heb wellustig de geuren opgesnoven. Mmmja. Ze missen tegenwoordig toch veel de kleinjong. Ik dacht grinnikend terug aan die keer dat we op kamp onze favoriete biologieleraar in het huiske te kakken hadden gezet, waarin hij ter planke gezeten met zijn deksel zich alzedig trachtte af te schermen tegen onze hilarische en ongelovige blikken.
SabineLuypaert: oioi, zo jong en pieping tommekes (smile)ndas straf hahah in alle zedigheid natuurlijk he ;)) - aquaangel
:) heel leuk xxx
SabineLuypaert: ben wel blij dat die plank-met-een-ol-tpiletten in eht verleden huizen zenne ;)) - muis
Weer knap geschreven Sabine. Je verhalen over de vervlogen tijden zijn uniek:)
groetjes
SabineLuypaert: je deot me blozen zenne (mile) heel dank ej wel om ze graag te lezen - yrsa
ik volg muis... ;)
Knap!
groetjes xx
SabineLuypaert: o heel dank je wel (smile), dan ga ik nog een onderwerpje proberen te zoeken, want dit was de laatste (sad) - Henny
Hahaha. Voor elke oplossing is wel een probleem. Graag gelezen weer. :-d
SabineLuypaert: en dat is nu eens een hemelse benadering zie hahaha, heel erg dankje wel lieverd - ERWEE
Nou, te chek joh.
Een hele mooie dikke plank, zo dik als zijn pols, ...
Ma had de rondste billen, dus op haar ging hij af. (komma's)
... vertelde hij ons, leergierige kijkers, erbij. (twee komma's)
Vervolgens sloeg hij de kepernagels een voor een door de nieuwe ronde plank in de onderste. (1 plank te veel *lol*)
SabineLuypaert: (smile) vree kontent ikje dat je die plank met dat ol in graag las (heb de sabineesjes eruit gehaald, groot bedankt daarvoor ook he) en see jou tomorrow (smile) - cehadebe
Genieten, maar ik heb het meest te doen met de 'emmer' leegmaker:)
SabineLuypaert: o jee, wat een verzschrikking haal je daar aan hahah, inderdaad (gelukkig maar zijn het nu andere fluschdruktijden he (en ikke groot blij zenne) hahaha, dank je voor de heerlijke reactie
|
