Volg ons op facebook
|
< terug
En uit het stof zal ik weder verrijzen
Ik zal altijd de enige man geweest zijn voor haar.
En zij zal altijd de enige vrouw voor mij geweest zijn.
Dat dacht ik toen ze opstond en haar handen mij riepen. Mijn hand was toen klein in de hare en het stof op de mijne verbond zich met de aarde op de hare en ik wist dat we eeuwig samen zouden zijn, als stof.
In de woestenij keek ik rond en zag hoe alles brandde en bleef branden en een oneindige hitte ontsprong in mij en ik riep, luid, en luider tot mijn stem, pijnlijk, maar zacht roepend weigerde te sterven onder die hitte van mijn hart.
Mijn moeder had een heel nauwkeurige tuin, ik weet nog hoe ze alle namen van haar planten en hun aantal precies uit het hoofd wist. En toen de winter kwam dat jaar en alles doodde, alsook mijn vader, telde ze alles opnieuw. De gestorvenen werden vervangen, soms door mooiere en grotere. Maar mijn vader nooit. Daarna werd ik haar enige man.
Opgroeiend in mijn moeders huis, mijn mooie moeders huis. Het huis dat haar geur opslorpte en aan mij prijsgaf op dagen dat de nieuwe planten werden geboren. Ik zag vanuit de schaduw achter het gordijn haar bewegingen in een waas van hete adem op het raam. Als een openbaring, een mystica, schreed ze naar me toe, vond me en kuste me, en ik wist dat ik haar nooit kon vergeten.
Daar dacht ik aan toen de woestenij brandde en mijn tranen droog over mijn wangen liepen en mijn ogen met etter omringd al dat dode materiaal aanschouwden. Als ik door duisternis omgeven was wenste ik dat ze zou komen en de bomen opnieuw geboren liet worden.
Nu heeft het huis haar geur losgelaten, maar soms is het als een leeg flesje parfum. Op onverwachte momenten overvalt haar geur me, niet doordringend, maar herinnerend, slechts een vleugje dat bij een kleine ademstoot vervlogen is en waar je wanhopig naar grijpt, achtervolgt en wil omringen, en verliest om dat voor altijd te zoeken en heel soms te vinden.
Ik kan niet zeggen dat ik haar miste want ik zag haar in alles. Van de vele vrouwen die iets van haar bezaten was er geen één die haar helemaal prijsgaf. In de duinen zag ik haar benen, in het water haar natte haren, in vele tuinen haar mooie handen. Maar ik vond haar niet meer.
En de dagen vulden zich met wachten op de lente. Want na de dood kwam het leven. Een bij iedere zonnige dag verwachtte ik haar aan te treffen tussen die zachte rozige bloemen die haar blonde haren zo trots zouden sieren. Alles reek naar haar uit, alsook mijn adem die mij verliet en haar wenste te bereiken.
Na de inval was alle rust verdwenen, vele huizen en vele harten brandden. En woorden schuwden zich over de lage vlakte dat mijn land was, mijn moederland. De stilte die in vele harten was, was de angst, de angst te verdwijnen, te vervagen, tot stof weder te keren. Het aantal doden was te groot voor haar om te onthouden en te vernieuwen eens de bloemen weer zouden bloeien en ik kon de dood niet verachten, enkel aanbidden, want met de dood kwam de hoop steeds groter op haar terugkeer.
Toen werd ik opgeroepen en ik verliet haar huis en de geuren die het verborg. En zwijgend stemde ik in, want zwijgen is niet altijd toestemmen, in mijn zoektocht, mijn terugtocht naar mijn moeder waarvan ik een deel was. Ik was haar hart dat nooit vrij was geweest te houden van en zwijgend stemde ze altijd in; ik volgde haar voorbeeld.
En nu, nu ik hier lig, en in enkele seconden tijd is dat oorverdovend lawaai, het geschreeuw, het druisende geklop van pompend alcohol in ons bloed, de knallen, het suizen, het vallen van de scherven samen met de lichamen, verdorven in stilte. En ik genoot van de dood, voelend hoe het zijn intrede deed in mijn lichaam. Mijn geest knikte. Als warm water glijdend over mijn huid, mij omringend met een hoop gericht op haar en een angst te sterven temidden de doden.
De rook onttrok zich van de dampende brandende aarde, de adem op het raam, en ik voelde de zon schijnen op het gordijn achter mij. Een figuur kwam naar me toe, ze zwaaide en wreef de aarde van haar handen, en wilde mijn reikende hand nemen en ik viel van mijn wankele kleine fietsje. Mijn handjes waren vol aarde en ik zag mijn levenslijn doordrongen van bloed zich vermengen met de brandende aarde en ze greep mijn handje en het stof verbond zich en ik wist dat ik haar nooit kon vergeten. Hij wilde mij optillen en ik liet mijn hand op de warme aarde terugvallen omdat ik wist, toen pas, dat de dood haar niet terugbracht, maar mij tot haar bracht.
En ze omsloot mijn handen, en de aarde verbond zich tot nieuw leven en tot stof zou ik wederkeren. In eeuwigheid onze harten verbonden tot één echte, vrijwillige, liefde.
feedback van andere lezers- aquaangel
p a k k e n d
Talia: dank je wel hoor! - Maarten
Moet DensPowells gelijk geven. (hij valt je toch niet persoonlijk aan?) Het is nogal moeilijk leesbaar, vooral door de stijl waarmee je schrijft. Er zitten bijvoorbeeld nogal veel komma's in de tekst, wat de vlotheid wat tegenhoudt. Ook het gebruik van het woordje en stoort nogal. Bijvoorbeeld in deze zin stoort het echt wel: Mijn hand was toen klein in de hare en het stof op de mijne verbond zich met de aarde op de hare en ik wist dat we eeuwig samen zouden zijn, als stof.
Als je de volgende keer een tekst schrijft met iets minder ennetjes en opsommingen (zeker in een kort verhaal) komt het zeker goed, want je ziet dat je wel heel creatieve ideeën hebt!
Maarten x
Talia: hey! Bedankt voor je reactie. Ik vind dat je gelijk hebt hoor! Het is natuurlijk een eerste versie en ik moet nog wat aanpassen. Maar hou er ook rekening mee dat de stijl waarin ik het geschreven heb past bij iemand die niet meer helder denkt. Maar als je het ronduit slecht vindt zoals je stem wel duidelijk maakt, dan moet er toch meer aan schorren dan enkel komma's en voegwoorden?
groetjes,
Talia - cehadebe
Lees op het forum; FB en punten! Dan; Hier heeft Maarten gelijk.
Mijn hand was toen klein in de hare en het stof op de mijne verbond zich met de aarde op de hare en ik wist dat we eeuwig samen zouden zijn, als stof.
Een prachtige zin en woordkeus, maar..
Hier staat 2x stof en 1x aarde en 2x hare
Misschien beter:
Mijn hand was klein in de hare. En de aarde op onze handen verbond zich. Ik wist dat we eeuwig samen zouden zijn als stof.
Af en toe korte zinnen maken een verhaal (meestal sterker)
Talia: Je hebt gelijk! Bedankt voor je reactie. Het geeft me een beter inzicht. Ik merk dat mensen er zich aan storen. Zelf houd ik heel erg van lange zinnen, maar je hebt gelijk dat een verhaal korte zinnen nodig heeft.
|
