|
< terug
De wees spreekt
Gefascineerd stond ze te kijken hoe de buurman de nagels in het hout klopte. Hij was een schuine brug aan het maken. Een overgang tussen drempel en begane grond. Deze was nodig opdat mijn oma met haar rolstoel naar de tuin zou kunnen rijden. Ik zat op het balkon en keek neer op haar witte kruin. Ze stond in de schaduw want de zon, daar hield ze niet van. Ze keek op en zwaaide naar me.
Op een manier zoals een klein meisje doet: een klungelige, ongecontroleerde beweging van die armpjes die het enthousiasme niet kunnen verdoezelen.
Het kloppen van de hamer viel samen met het kloppen van mijn hart in mijn hoofd. Ik had zolang naar beneden gekeken hangend over de leuning van het balkon dat ik duizelig werd. Het as alsof ze bleef zwaaien en ik sloot mijn ogen. Het was te warm. Mijn haar gloeide alsof het in brand stond. Ik stapte naar achter en verzuchtte in de schaduw.
Ik kon niet zeggen dat ze verloren liep want ze zat in een rolstoel. Ze reed verloren. De ganse dag.
Ik herinner me vaag hoe ze de was ophing en met haar slanke handen langs de wapperende, geurende lakens gleed. Hoe haar handen, warm van het vele werken, vele jaren, afkoelden door de natte kleren. Hoe ze in de vooravond haar ogen neersloeg toen mijn grootvader zijn handen in elkaar sloeg en zei dat het tijd was om aan het werk te beginnen. De dieren voederen en melken. De paarden kammen.
Mijn vader was er nooit geweest. Mijn moeder was er niet meer. Ik hield niet van mijn moeder. Ik had haar amper gezien. Mijn grootmoeder droeg haar afwezigheid als een zware last. Ik zag haar vele avonden een ongebruikt bed opmaken. Vergeten kledij rechtleggen. Rechter legger. Het licht uitdoen en verdergaan. En iedere week terugkeren.
Tijdens het kammen van het paard was ze gevallen. Het paard was geschrokken en sprong achteruit. Op haar been. En dat was het einde. Van dat been althans.
Vanaf dat moment reed ze overal naartoe. Vanaf toen hing ik de was op. Ze wees naar de draden, die ik eerst moest afwassen, opdat de was niet vuil zou worden. Na vele tijd zat ze niet meer aan het raam en ik maakte er een chaos van zodat ik haar nog nodig zou hebben.
Door de schuine overgang kon ze de drempel overschrijden. Na vele schooldagen, toen Tallulah en ik samen met onze fiets naar huis reden, zagen we in het voorbijrijden hoe ze de bloemen water gaf. Ze wist zich wel te redden.
Later zou ik me afvragen wie nu mijn agenda zou moeten tekenen.
En toen die dag. Er was geen school. Ik kwam terug van de muziekles. Ik zou nooit nog muziek horen. Ze was verdronken. Het witte haar onherkenbaar op het witte gezicht. De huid doorzichtig. Ze was stiller dan ze ooit geweest was. En ze had mijn grootmoeders stem gestolen.
Het rolluik van de woonkamer was helemaal naar beneden gelaten. Ik kwam binnen. Ik deed het licht aan en daar zat ze. Zittend in haar rolstoel. Starend naar het raam. In het donkere licht toen. Ze zou nooit meer spreken.
Een lichaam zonder leven zou rijden tot de dood. Zou vallen en sterven. In het water, en zwemmen. Grijpend naar het witte haar waar ze toen niet bij kon. Toen, doorheen het glas vastgeschroefd op die wielen. Geen been om op te staan. En ze viel en brak. En eindelijk waren ze samen.
Vanaf dat moment zou ik hen gaan zoeken. In het ijle van mijn onbewustzijn en zou ik gek worden en doden. Doden omwille van de ijdelheid. De tijd doden met herinneringen en hen zien rotten tot mijn ogen achterover sloegen.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Dat heb je hier even heel sterk neergezet. Ademloos gelezen, Jef
Talia: Dank je Jef! - DensPowells
Dit is een sterk verhaal, een boeiend verhaal en een goed geschreven verhaal. Ik zou ergens een komma zetten ipv een punt, en een w voor as. Maar dat is alles. Prima.
Talia: Bedankt voor je reactie! Ik zal de typfout aanpassen. Dit is een jong verhaal waarop nog veel moet komen. - drebddronefish
Zeer gedreven geschreven, het verveelt ook nergens, gedurfd ook ergens vanwege de vorm. Een heel mooi stukje proza.
groetjes
Talia: heel erg bedankt voor je reactie! - cehadebe
Dit is er weer een waar ik stil van word (en dat gebeurt niet snel:) De details, de gedachten, super!
Talia: heel erg bedankt hoor! Dat doet me goed! - muis
Aangrijpend geschreven. Heel sterk en volledig vanuit het gevoel.
groetjes
Talia: dank je voor je reactie muis! - yrsa
Een heel sterk, boeiend verhaal.
Graag gelezen!
groetjes
Talia: Dank je wel hoor! - fenk
Dit is merkelijk beter dan de andere dingen die je hier publiceerde. Hiermee bewijs je dat je talent hebt. Ik ben blij dat ik het gelezen heb.
details:
je gebruikt teveel "zou"
soms ontbreekt er een nodige komma
Het as -> Het was
Talia: Bedankt voor je reactie! Ik begrijp dat er nog wat aan geschaafd moet worden, uiteraard, maar de conditionele tijd gebruik ik om het hallucinante karakter weer te geven. Deze jongen beschrijft de psychologische start van zijn schizofrenie. - Pake
Ik heb moeten lezen en herlezen om door te krijgen waar je het over je moeder hebt en waar over je oma. Dat zou je wat duidelijker kunnen/moeten maken denk ik, zonder de sfeer van ontheemding en vervreemding geweld aan te doen. Ik begrijp dat je oma verongelukte. Is ze verdronken, door een raam gevallen?
Algemeen: Je hebt hier een ijzersterk stuk tekst. Lief, beschouwend, afstandelijk en dichtbij. En wederom met het thema dood/leven/dood… Ik begin je te begrijpen en ik ben blij dat ik in een vorig commentaar je schrijftalent gesignaleerd heb. Het is een “uitmuntend” waard Talia (bij correctie op de punten die ik aangegeven heb).
Talia: Het is wederom fictie, maar die moeder komt er nergens in voor, behalve in die ene vermelding. Het gaat dus eigenlijk over een wees die spreekt over toen hij nog bij z'n oma woonde. Zijn oma zit in een rolstoel en het zusje verdrinkt in de vijver. Maar ik zal je e-mail nog beantwoorden daaromtrent. Bedankt! - Vansion
Tjoeme, jij verdient gelezen te worden met meer tijd en aandacht dan ik nu heb. Nog even geduld!
Talia: :-) Bedankt voor je reactie!
|
