|
< terug
Eradi en het land van Millo: Hfst.7(b): 'Gilliam'
Toen besloten Betran en ik afscheid te nemen van elkaar. Hij besloot zijn leven te wijden aan het verkondigen van onze geschiedenis zodat deze nooit zou vergeten worden. Ik daarentegen bleef de koning verdedigen en beloofde hem dat ooit ons koninkrijk terug zal bestaan, als het moment gekomen was.
De koning en ik namen afscheid. We zouden beiden wel weten wanneer de tijd rijp was. Ik besloot me te nestelen hier in het bos, weg van de beschaving. "
Eradi kwam nu al meer te weten, maar had één prangende vraag op zijn lippen gebrand.
"Waarom probeerde je ons te vermoorden? "
Gilliam grinnikte even. " Eerst en vooral wil ik je duidelijk maken dat dit niet mijn bedoeling was. Jullie afschrikken wel. In het gezelschap van Betran zul je het wel al vernomen hebben van de wezens van Millo. Dit is een volk waar je oprecht angst voor moet hebben. Nu zijn er mensen die mening niet gediend. Ze zijn dwaas, nieuwsgierig. Ik red hun leven door ze weg te jagen. Het is voor hun eigen bestwil. Jouw eigen bestwil."
Eradi was niet tevreden met deze uitleg. Er zat meer achter, dat voelde hij. Hij keek naar Betran. Die leek zich van geen kwaad bewust. Gilliam schotelde zijn gasten wat te eten voor. Eradi was in gedachten verzonken. Stilzwijgend at hij zijn bord leeg.
"Waar gaan jullie naartoe?" Gilliams ogen waren op Betran gericht. Die keek op zijn beurt naar Eradi.
"Ik heb de jongen beloofd dat ik hem tot Noxil zou brengen." Eradi probeerde niet verbaasd te kijken. Had Betran hetzelfde wantrouwen?
"Dan zal ik jullie vergezellen" Gilliam wachtte zelfs het antwoord niet af. Hij liet hen geen keuze. Beiden zouden ze op hun hoede zijn.
Het was iets over de middag, of toch, zo leek het. Gilliam had wat proviand meegenomen. Gilliam kende het woud het best, het was dan ook logisch dat het gezelschap onder zijn leiding stond. Voorlopig toch. Naarmate het einde van het woud naderde, werd ook de begroeiïng minder dicht. De kuilen en plassen bleven uit. Gilliam zag er bedreigend uit, zo met zijn zwarte harnas bovenop zijn paard. Betran en Eradi gingen te voet, zij moesten dan ook geen harnas dragen.
Ze waren er. De dode bomen ruimden plaats voor een open vlakte zover het oog reiken kon. Eradi kneep zijn ogen tot spleetjes om beter aan het duister te wennen. Recht voor zich kon hij bomen onderscheiden. Bewegende bomen?
Eradi concentreerde zich. Ook Betran zag beweging in de verte. Een gil schudde hen wakker. Een vrouw was in nood.
feedback van andere lezers- muis
Ik zou die Gilliam toch ook niet vertrouwen. Er steekt meer achter, maar wat? Ben benieuwd naar het vervolg.
groetjes
eradi: Zo is het! :) Is het niet opgevallen dat het personage van naam is veranderd? Ik vond Gilliam vlotter klinken dan Gillam. :) - SabineLuypaert
ik wil spanning (smile) o o o o wat heeft die gil veroorzaakt :o
(leuk tussenstukje dit)
eradi: Als je spanning wil, zal je spanning krijgen :p - Henny
Het een en het ander is verklaard, maar of dat je juiste verklaring is? Ik zal het wel beleven.
eradi: Het mysterie blijft leven :)
|
