|
< terug
De pendule 20
Doordat de auto van Eva hersteld moest worden kon Lisbeth niet thuis slapen omdat ze beloofd had haar naar en terug van het werk te brengen en te halen. Dat hield ook in dat ze dagelijks tot aan de zee moest rijden om eventuele post op te halen en dat nam nogal wat tijd in beslag. Ze moest wel want men had haar beloofd dat men haar per post op de hoogte zou houden van de eventuele verblijfplaats van haar verloofde Franck.
Zo ook deze dag.
Onderweg naar haar huis en geruime tijd al buiten de stad kreeg ze het onbehagelijke gevoel van dat men haar achtervolgde. Steeds maar weer in de achteruit spiegel kijkend en de auto's die haar volgden nauwlettend gadeslaand, verloor ze bijna de controle over haar eigen voertuig. Resoluut stopte ze bij de eerst mogelijke gelegenheid en verliet de auto om even op adem te komen. In de verste verte was er geen enkel voertuig te zien dat haar volgde. Lisbeth begon aan zichzelf te twijfelen, had ze dit alles maar gedroomd of werd ze daadwerkelijk door onbekenden vervolgd. Het koude zweet liep van woede, angst en onmacht tegelijk van haar af. Ze had al een hele tijd geen sigaret meer aangeraakt maar nu verlangde haar lichaam naar deze drug. Ze liep terug naar het voertuig en zocht in het handschoenkastje naar een glimstengel al was het maar een peuk. Uit frustratie kieperde ze de hele inhoud over de zetel maar van een sigaret was geen spoor te vinden. Ze gooide kwaad en teleurgesteld het portier dicht en steunde zich tegen een van de talrijke weg omzomende bomen. Tranen welden bij de wetenschap dat er tot aan haar huis geen enkele winkel was die haar dit vertroostertje kon geven.
Bij het inrijden naar haar erf daar stond haar brievenbus, deze was zeker nog veertig meter van het huis vandaan. Nu, normaler wijze deed de postbode een ommetje maken en bracht alle post tot aan het huis. Meestal kreeg hij voor deze vriendendienst een kopje koffie,- en een glimlach bovenop. Doordat ze later aankwam en de brievenbesteller zeker tevergeefs tot boven gereden was, zou ze al dat papierwerk nu wel in de daartoe bestemde bus vinden. Haar vermoeden klopte de bus was overvol met allerlei reclamefolders met daartussen een brief van het plaatselijk politiebureel. Ha ! Een gebaar van opluchting deed haar meteen de brief openen, en ze begon te lezen.
Waarde mevrouw …
Na u eerst telefonisch op de hoogte gebracht te hebben van dit aankomend schrijven, mogen we u feliciteren.
We hebben met een zekerheid van 99% uw vriend of huisgenoot levend en welop gevonden, u wordt dan ook verzocht u in verbinding te zetten, en dan volgden nog meerdere aanwijzigen waar en wie ze daarvoor aanspreken moest.
Huppelend als een jong veulen sprong ze terug in de wagen en reed al zigzaggend van blijdschap naar boven toe.
feedback van andere lezers- muis
Er komt schot in de zaak:) Allee, denk ik toch:)
Die postbode ocharme:) Laat hem morgen maar gewoon een tas koffie komen drinken bij de dame en doe r een koekje bij:)
Ben benieuwd naar het vervolg
groetjes
Hoeselaar: Ik ben er ook zelf benieuwd naar want ik ben het in zijn geheel aan het overschrijven, en weet je wat daar zo leuk aan is?
Nu als men het opnieuw schrijft doen stemming en gevoel van die dag een grote rol spelen
Groetjes Willy - Henny
Feliciteren nog wel. Haha, alsof het de lotto is. Je begint de spannig weer op te voeren.
Hoeselaar: Ja, dat gebeurt zoals het moet heel langzaam om dat op het einde de climax op te voeren - ivan_grud
Heel mooi en ben benieuwd naar het vervolg, graag gelezen, vr/gr Ivan Grud
Hoeselaar: Bedankt Ivan om dit te lezen, het is maar een episode in een lang verhaal
Groetje Wilhelm
|
