|
< terug
Roos
Roos.
Iedere week volgt hetzelfde ritueel, sinds de aankondiging van het huwelijk. Twee sterke armen van haar moeder rijzen haar de hoogte in en zetten haar zesjarig kinderlijfje op de keukentafel.Het is hoog op de tafel, een snelle blik naar beneden boezemt haar toch wat angst in maar deze hachelijke positie zal de moeite waard blijken. De beste voorbereidingen worden nooit zonder enig risico getroffen. Een grijs, pront dametje haalt roze stof, zorgvuldig opgevouwen, uit een plastic zak.Met veel zorg en aandacht van haar mama en de grijze dame die mama:"Madame Loubert", noemt wordt het haar plots roos voor ogen. Het onafgewerkte jurkje wordt met veel zorg afgespeld. Ze moet rechtop staan en vooral stil, gebiedt madame vriendelijk; want anders loopt ze gevaar op een speldenprik.
Christine voelt zich heel wat in de jurk. Ze geniet, als een kleine sprookjesprinses van alle aandacht aan haar besteedt door de vrouwen die haar omringen. Straks, als het moment zal komen dat haar grote nonkel Fré met haar knappe, zwartharige tante Loes trouwt, hoopt ook zij een graantje mee te pikken van een onvergetelijke dag. De gedachte hieraan, brengt een zekere opwinding met zich mee, mede veroorzaakt door de bewonderende kreten en het zachte gefluister van die twee volwassen feeën.Op die dag past ook zij in het decor, als elf, in de mooiste kinderkleur van alle kleutermeisjes : roos.
De plot van het verhaal is iets minder toverachtig.De dag dat haar nonkel en tante in het huwelijk treden en deze belofte met de nodige grote luister wordt gevierd, wordt de familie van Christine geteisterd door een kinderziekte. De kleine ster bergt haar droom een schitterend bruidsmeisje te zijn enkele jaren op en ligt samen met haar moeder en haar zus kinderkoorts uit te zweten, in het grote bed van haar ouders.Dit is erger dan wel honderd van die speldenprikken, in plaats van een zilverkleurig rijtuigje spoken trollen en kobolden in een slee die wel negenendertig graden warm is, door haar zieke hoofd.
In de nazomer van het jaar 1974 wordt de heugelijke trouwdag nog eens dunnetjes overgedaan bij een koele St. Rafaël op de oranje sofa op het betonnen paadje, naast de witgekalkte,oude garage. Kleine Christine heeft haar roze, afgewerkte jurkje, inclusief poefmouwtjes en linten terug aangetrokken. Dartel verbeeldt ze zich een hofdame te zijn, want aan haar tante met dat eindeloze, zwarte lange haar kan ze niet tippen.De nonkel, koning Fré, glimlacht verliefd. Voor hen is het grote avontuur net begonnen.
feedback van andere lezers- aquaangel
leuk, soms heb je de . wel heel dicht op de nieuwe zin staan
xx - Hoeselaar
Mooi verhaal - cehadebe
Graag gelezen, mooi onderwerp - Vansion
De eerste paragraaf doet de lezer heus meevoelen. Heel mooi vanuit het letterlijke standpunt van Christine geschreven: een tafereel.
De tweede auctoriale paragraaf maakt daar eerder bruusk een eind aan. Dit doet me vermoeden dat het hier om een korverhaal gaat (?).
In je fragment vermeld je plots het jaar 74. Ik neem aan dat de voorafgaande gebeurtenissen zich in hetzelfde jaar afspelen, eerder op het jaar. Dat is niet duidelijk. Maar misschien wijst het vervolg dat wel uit...
(Je gaat het niet geloven, maar in de jaren zestig heb ik ooit op een tafel gestaan met een roze bruidsjurkje vol spelden. Je schetst het bijna echt zoals het toen voelde. Goed ingeleefd!)
mimi: Lieve Vansion, ik heb nog nooit een lang verhaal geschreven,het zijn allemaal korte autobiografische stukjes. Mijn grote droom is ooit eens iets te schrijven waarvan men zegt : "dit is goed, breid het uit".Maar zover ben ik nog lang niet. In elk geval voor je feed back bedankt en inderdaad, het gebeuren speelde zich af in de jaren zeventig. Ik wens mezelf heel veel tijd toe; om mijn hobby beter te kunnen beoefenen. Groetjes; Mimi.
|
