|
< terug
De pendule 22
Enkele dagen later was het dan zover, na nog eens bij de politie aangeklopt te hebben werd haar gezegd hoe dat ze het gemakkelijkst deze plaats zou kunnen vinden. Ja, ze moest er rekening mee houden dat het zeker twee uur noordwaarts rijden was en dat de wegen in dit district niet bepaald de besten waren. Voor ze vertrok was ze nog even bij Eva op het werk geweest om ook van haar de zegen te krijgen. Men had haar wel buiten kunnen kijken want de directie was niet bepaald begrijpend omdat het om persoonlijke gesprekken ging.
Lisbeth reed de grote vierbaansweg op en zette de radio aan, wat en wie zou ze daar nu tegenkomen, was het de echte Franck?
Hoe zou hij er uitzien? Zou hij magerder of juist voller zijn? Als hij zo verward was als dat ze haar gezegd hebben, zou hij haar dan herkennen? Duizend en een vraag schoten door haar hoofd god ja, ze moest toch beter opletten want ze zat bijna in de berm. Ze vermande zichzelf en zei met gedempte toon, stomme trut tegen zichzelf.
Na meerdere malen voorbij het benoemde gebouw gereden te hebben zonder een enkel parkeerplaatsje te vinden besloot Lisbeth haar heil ergens verderop te zoeken. Ze had zeker twintig minuten moeten lopen eer ze weer aan dat grote bakstenen gebouw terug kwam. Vanuit de auto leek het niet zo immens groot maar nu ze ervoor stond overviel haar dit. De smalle hoge venster deden denken aan een kerk of klooster en de bomen aan de overzijde van dit gebouw maakten er iets sinisters van. Lisbeth hoopte dat de binnenkant niet zo een negatieve uitstraling zou hebben. Er was maar een enkele poort dat aan dit lange pand toegang gaf.
Lisbeth betrad een grote zaal die weerszijde met een hoog donker houten lambrisering bekleed was met daarboven witte kale muren die geen einde namen. Aan het plafond hingen twee rijen neonlampen die de kaalte nog verhoogden. Rechts van waar ze binnenstapte was een langgerekte receptie waarachter twee vrouwen zaten. Lisbeth stapte er meteen op af en reikte de brief die ze van het politiebureau toegezonden kreeg en vroeg meteen naar haar verloofde Franck. Lisbeth had precies deze vrouw aangesproken omdat ze haar ergens van kenden maar niet meteen een plaats kon geven. Ze was niet groot had blond haar dat ze in een knot droeg en glimlachte toen ze de brief in ontvangst nam."Gaat u daar maar zitten er zal iemand komen die u verder gaat helpen". Lisbeth draaide zich om en zag een rij banken met twee tafels die vol met tijdschriften lagen, er zaten nog enkele mensen die in een gedempt gesprek verwikkeld waren. Lisbeth nam plaats aan de eerste tafel en zocht tussen de stapels een geschikte lectuur, aan roddelblaadjes had ze een gloeiende hekel.
Ze ging zo op in het tijdschrift waarin ze las dat ze de tijd helemaal vergeten was en zag dat niemand nog aan het wachten was. Moederziel alleen stond ze op en liep Lisbeth naar de balie toe, haar stappen galmden door de lege zaal maar vond daar niemand aan het loket. Er moet toch iemand zijn die haar te woord kon staan, verschrikt keek ze op haar armbandhorloge en bemerkte dat ze al meer dan twee uur aan het wachten was. Ja, ze had al meerdere malen naar de deur vanwaar ze iemand verwachtte gekeken maar verder geen acht op de verstreken tijd geslagen. Er waren maar twee deuren die ze vanuit de zaal bereiken kon, de eerste waar ze binnengekomen was en een tweede aan de andere kant van de zaal en waarschijnlijk toegang verschafte naar waar ze haar verloofde vermoedde. Paniekerig rende Lisbeth naar die andere deur nam de klink in de hand en bemerkte dat deze gesloten was. Met volle kracht sloeg ze op de deur en bleef maar slaan.
feedback van andere lezers- muis
Een toch spannend stukje. Je maakt me wel benieuwd wie er achter die gesloten deur zit...
groetjes
Hoeselaar: Ik moet er de spanning inlaten anders is het mooie er van af
Bedankt voor het komen lezen en het leuke commentaar
Groetje Willy - Henny
En toen? Was het wel een brief van de politie? Ik vond de inhoud van die brief de vorige keer ook wat vreemd. Man, het blijft spannend!
Hoeselaar: Dat is ook de bedoeling Henny, leuk dat je me las.
Ik zit voor het moment in een moeilijk parket en daardoor niet altijd tijd om te schrijven
Groetje Wilhelm - Vansion
Hélemaal gelezen... je pendule... in stukjes en brokjes en af en toe...
Natuurlijk wacht ik op het vervolg!
Ik hou vooral van je tekenende fragmenten (bv. hier de beschrijving van de ruimte). Dat kun je goed!
Hoeselaar: Eerlijk gezegt ben ik met dit verhaal even gestopt omdat er maar weinig respons was en ik dacht dat mijn woorden in het niets verzandden
Willy
|
