Volg ons op facebook
|
< terug
Een scootmobiel krijg je bij een pakje boter. 1/5
Het gaat echt niet langer zo," zei Peter tegen zijn vrouw. Dit noem ik geen lopen meer maar strompelen en je vergaat van de pijn. Jij vraagt een scootmobiel aan zodat je weer mobieler bent!"
Dat was drie jaar geleden. Henny vroeg een scootmobiel aan en al snel kreeg ze van de gemeente bericht.
"U hebt een aanvraag bij ons gedaan," zei een vrouw door de telefoon. "Daarom kunt u een uitnodiging verwachten van een medisch adviesbureau genaamd Argonaut. Zij bekijken wat het beste vervoermiddel voor u is."
Inderdaad, na een paar dagen lag er een brief op de mat met een afspraak voor de dinsdagochtend. Peter nam vrij en samen gingen ze naar het desbetreffende kantoor. In de wachtkamer bleek al snel dat ook zieke werknemers daar op controle kwamen en vele keken niet echt vrolijk. Meerdere keren hoorde het stel dat de artsen daar niet erg begripvol waren.
Blijkbaar was het rond tien uur koffietijd voor de artsen, één voor één kwamen ze de wachtkamer binnen om koffie uit het koffie-apparaat te nemen. Het echtpaar keek elkaar veelzeggend aan.
Niet verwonderlijk, van de zes artsen woog de lichtste toch nog minstens 120 kilo.
Een kwartiertje later riep een klein van gestalte, zo'n 180 kilo wegende arts hen om hem te volgen door een smalle gang, naar zijn kantoor.
"Neem plaats," zei hij terwijl hij zelf op zijn kantoorstoel plofte. Hij rommelde wat in de papieren en vroeg: "Dus u wilt een scootmobiel en waarom denkt u dat nodig te hebben?"
"Omdat het lopen mij erg pijn doet en ik kan ook niet meer fietsen," antwoordde Henny.
"Ook mijn handen kan ik niet goed meer gebruiken."
"Juist, laat uw voeten en handen maar zien."
Henny trok haar schoenen en sokken uit en toonde hem haar voetzolen met daarin grote bindweefselknobbels. Ze vertelde ook over de andere kwalen en beperkingen die ze had. Hij keek haar misnoegd aan en zei: "U bent wel een mager Biafraantje. Fibromyalgie zit tussen de oren en ik ga er van uit dat post-traumatische dystrofie ook voor een groot deel tussen de oren zit. Ik vraag geen gegevens bij uw huisarts op, voor mij is het duidelijk. Ik adviseer een driewieler en u moet maar meer gaan bewegen. O ja, bindweefsel is littekenweefsel, daar zitten geen zenuwen in, dus kan het ook geen pijn doen.
Ik meer bewegen? Zet zelf die dikke kont maar eens in beweging, vette pad. En of het pijn doet, dat voel ik zelf wel!
Henny begon uit te leggen dat hij dat toch niet goed ziet en dat ze absoluut geen driewieler wilde.
"Ik heb geen evenwichtstoornissen en geestelijk zit het bij mij helemaal goed," zei ze nog.
Hij keek haar afkeurend aan alsof ze een klein kind was dat zeurde om een snoepje.
"Ik zal kijken wat ik kan doen, u kunt gaan."
Het huilen stond bij Henny nader dan het lachen toen ze in de auto zaten. Peter gaf haar een rokertje en keek zijn vrouw begrijpend aan.
"Wat een onbeschofte dikke pad is die vent, Peter. Hij beledigde niet alleen mij maar ook nog een hele bevolkinggroep. Ik meer bewegen… hij kon amper in en uit zijn stoel en die was al aangepast."
"Ik weet het meis. We gaan naar huis en zien wel hoe het verder gaat," troostte Peter zijn vrouw.
Twee dagen later ging de telefoon.
"Goedemorgen mevrouw De Graaf. U spreekt met Annie van de gemeente. U kunt vrijdag bij een vervoermiddel uitzoeken bij Welzorg. Meneer Everts zal u daarbij adviseren."
Henny geloofde haar oren niet.
"Toch geen driewieler, want die wil ik echt niet!"
"U kunt vrij kiezen wat voor een kleur scootmobiel u wilt, dat is geen probleem."
"Dus ik krijg toch een scootmobiel?" vroeg Henny vol ongeloof.
"U kunt uitzoeken wat u wilt alleen moet even een afspraak met meneer Everts maken over het tijdstip."
Dolgelukkig mailde ze haar man het goede nieuws. Ze belde ook haar vriendin Riekie, zij wilde Henny graag naar Eindhoven rijden en was blij dat het zo snel geregeld was.
"Best een grote zaak," zei Riekie toen ze samen Welzorg binnen gingen.
Henny keek ook rond, ze zag scootmobielen, stoelen, wandelstokken en andere hulpmiddelen. Bij een muur ook een witte driewieler.
"U hebt een afspraak met meneer Everts?" vroeg een medewerkster.
"Ja, ik ben mevrouw De Graaf."
"Neemt u daar maar plaats, dan zal ik hem even bellen dat u er bent."
Riekie en Henny namen plaats aan een grote tafel tegenover elkaar.
"Kijk Henny, er staan hier vijf scootmobiels," ze wees naar rechts.
"Ja, maar ik zie ook een witte driewieler en dat bevalt me niet."
"Gekkie, die is niet voor jou! Dat weet je toch."
"Mevrouw de Graaf?"
Een man kwam aangelopen. " Ik ben Everts, loopt u even mee naar mijn kantoor?"
"Ga je ook mee Riekie?"
"Nee, ik wacht hier wel."
"Mevrouw De Graaf, neemt u hier maar plaats."
Henny ging verwachtingsvol zitten en de man nam tegenover haar plaats, zette een brede glimlach op zijn gezicht en zei: "U bent bij adviesarts Bot geweest en hij heeft de opdracht gegeven aan mij om u het juiste vervoermiddel te verstrekken. U hebt hem waarschijnlijk al zien staan, het is die witte driewieler bij de muur."
"Wat!" riep Henny verontwaardigd. "Om de dooie dood niet! Ik ben gebeld dat ik een scootmobiel mocht uitzoeken, samen met u. Ik wil absoluut géén driewieler!"
Riekie schrok. Zij hoorde haar vriendin uitvallen en dat was niet gewoon. Er was iets heel erg fout gegaan.
Nota: De titel komt van de baliemedewerker toen ik de eerste keer een aanvraagformulier haalde
feedback van andere lezers- zwartkopje
Schitterend beeld heb je weergegeven. Ik zit mee naast je in het dokterslokaal. Ben benieuwd naar de volgende 4 delen.
groetjes,
zwartkopje
Henny: Het was een lijdensweg. Onvoorstelbaar hoe ze met je omgaan - aquaangel
ai gevoelig voor mij he....
gelukkig al weer lang geleden.. graag gelezen enne een scootmobiel hééft toch altijd drie wielen?? Haha maar ik snap je
Henny: Dat wel maar is niet wit! :D Het is echt een verhaal die je niet voor mogelijk houdt. Hoe instansies met mensen om gaan... - SabineLuypaert
en die bullebak hette nog dokter BOT?????????? tjee zeg. Ben blij dat je het van je afschrijft hoor, die ;lfjafjdjkswhfbaujz hebben je lang genoeg in den draai gehouden (smile) met knuf van hier he
Henny: Haha. Nee Sarbine, die naam heb ik hem gegeven. Pastte wel bij hem. Dank je voor de kuf. {} - Ghislaine
Dit is een gekend fenomeen. Als vadertje Staat iets moet betalen, zijn ze niet zo vlug. Het kwam mij over alsof die arts het uit eigen zak moest betalen, terwijl hij al vet genoeg was. Op alle openbare diensten zetten ze meestal artsen die net met de hakken over de sloot hun diploma hebben behaald en de naam 'arts' niet eens verdienen.
Henny: Ik vrees dat ik je heel erg gelijk moet geven. (sad) Het hele verhaal zou ik nog niet verzonnen kunnen krijgen al wilde ik het graag. Waar die mensen mee aankomen als argument, ongeloofelijk... - muis
"Het gaat echt niet langer zo," zei Peter tegen zijn vrouw. "Dit noem ik geen lopen meer maar strompelen en je vergaat van de pijn. Jij vraagt een scootmobiel aan zodat je weer mobieler bent!"=> Aan het begin en voor Dit " tekentjes
Meerdere keren hoorden => hoorde
Een verhaal dat helaas dikwijls een harde werkelijkheid is. Je weet toch hoe de wereld in elkaar steekt? Als de nood het hoogst is, val je het hardst naar beneden.
Prachtig hoe je die doktoren beschrijft! Ik kan me er al een beeld bij vormen:) Het klinkt grappig, des te meer door de tegenstelling die je maakt met de magere vrouw.
Ik lees het vervolg effe
groetjes
Henny: ?angepast. Met overzetten is " verloren gegaan. Dit verhaal heb ik afstandelijk geschreven, anders kreeg ik het niet op papier. Hie triest het verhaal ook is, ben ik blij dat je ook de humor ziet. Maak je riem maar vast! - ERWEE
Prima deel.
En je zegt het zelf: hoeinstanties met mensen omgaan ... terwijl ze daar dan eigenlijk zitten om mensen te helpen.
Henny: De verdoemenis in helpen, bedoel je. Dit verhaal heb ik geschreven om een trauma van mij alf te schrijven.
|
