Volg ons op facebook
|
< terug
gebogen over europa, de schone
I. achter de coulissen
creativiteit
Zo'n slordige 4,57 miljard jaar geleden
Gaia en God kunnen hun ogen niet geloven en zitten van de eigen hand geslagen te gapen naar een stukje prachtig knallend heel-al.
Uit een slingerende melkwitte nevel die zich samenbalt en ontspant, ontspringt een adembenemende eruptie aan planeten, kometen en planetoïden. Mercurius, Venus, Mars, Jupiter, Saturnus en een prachtige blauwe planeet, zoeken zich wervelend een baan rond de jonge zon. Een meesterlijk schouwspel aan licht en sierlijke beweging; de wonderlijke oerknal!
'Schitterend, hoe hebt je dat voor mekaar gekregen?', vraagt Gaia vol ontzag.
'Euh, even nadenken…als basis veel waterstof en helium met een klein beetje presolaire mineralen er over gestrooid zoals: koolstofmonoxide, koolstofdioxide, koolwaterstoffen, ammoniak en tenslotte nog wat siliciumverbindingen . Ja, zo is het', antwoordt God zorgvuldig zijn geheugen aftastend om geen ingrediënt over te slaan. 'Prachtige constellatie, moet ik toegeven.', zegt hij tevreden over zichzelf en gaat wat comfortabeler zitten.
'Je bent geweldig!', Gaia geeft hem een kus,'een échte schepper!'
'Zie je die blauwe planeet?
'Ja prachtig!'
'Die is van jou', fluistert God in haar oor.
'Lieverd, ik heb al zo veel planeten.'
'Ja, maar dit is een bijzonder kleinood, op deze planeet is leven in verschillende vormen mogelijk, je hebt het maar te bedenken en het kan er gedijen.'
'Zoals op Spiritus, Libidos, Oralus en …'
'Ja en neen', onderbreekt God haar,'deze planeet biedt qua levensvormen véél meer mogelijkheden! Je kan het je onmogelijk voorstellen. Wil je haar of niet?, vraagt God enthousiast.
'Je ben een engel! natuurlijk wil ik haar en zal ze Aarde noemen.'
Gaia gaat meteen aan de slag en geeft haar Aarde vorm in land en water, lucht en vuur, rijgt minuscule ketens van leven aaneen en strooit ze met een sierlijk gebaar over de blauwe planeet. Planten en dieren ontwikkelen zich en zij begeleidt hen liefdevol tot de meest bizarre levensvormen: vissen met pootjes, vogels met zwemvliezen, wormen met vleugels, viervoeters met of zonder slurf, een gamma, onmogelijk op te sommen, van lichtgewicht tot duizendtonner.
Zo ontwikkelde zich de Aarde en het bleef een uiterst boeiend schouwspel omdat ze alle leven van een cyclus had voorzien; elke levensvorm kende een begin en een einde, alles was voortdurend in verandering, Tijdens die cyclus had ze een fysiek hoogtepunt vastgelegd waarop de levensvorm zich kon voortplanten, zichzelf achterlaten maar nooit identiek aan zichzelf.
Heel gestadig geraakte de Aarde druk bevolkt met originele veranderlijke schepselen die leven puurden met al hun zintuigen. Het was waarlijk een feest voor hun goddelijke ogen waar ze dagelijks samen intens van genoten.
'Misschien moet je een schepsel kneden dat zelf bewust kan genieten van al dat moois waardoor het omringd wordt', stelt God op een moment voor.
'Zou kunnen', antwoordt Gaia niet echt geïnteresseerd, volledig in de ban van een schildpadje dat zich uit zijn eischaal wringt.
'Je hebt bijvoorbeeld de apen, geweldig om zien', probeert God verder,'maar die beseffen niet wat ze ervaren, die slingeren maar tot ze erbij neervallen. Moest je nu, laten we het even 'mens' noemen, ontwikkelen die weet dat hij bestaat, die ziet, ervaart met al zijn zintuigen wat 'is' dan krijg je een geweldige dimensie méér.'
'Lijkt me wel wat, je kan gelijk hebben.' Ze laat haar blik op de Aarde even los,' zo kan die 'mens' deel hebben aan ons genieten', glimlacht ze.
'Juist.'
'Laat ze me maken naar ons beeld en gelijkenis; een man en een vrouw die behalve het geslachtelijke verschil elkaars gelijke zijn.'
'Mens van het type Homo Sapiens zal hij heten, de denkende mens' vult God tevreden aan.
Gaia had er echt werk van gemaakt, de twee eerste mensen geleken wat op apen maar dan wat minder behaard, maakten minder gebruik van hun armen om te lopen en leefden op de grond. De mens werd opmerkelijk eleganter dan zijn afgeleide.
verveling
In den beginne was er vrede. Geld en afgunst bestonden nog niet, álles werd gedeeld. De mens had geen persoonlijk bezit, hij bezat alles.
Er bestond geen prestatiedrang, geen stress, geen gezeul met boodschappen en nadien met evenveel gevulde vuilzakken. Vervuiling bestond niet en poetsen evenmin.
Kortom het was een zalige tijd. Gaia schiep de dag waarop het koppel zich kon laten drijven; een aartsparadijs of de natuurlijke perfectie waar geen vragen gesteld worden en antwoorden aldus nog overbodig zijn.
Maar…schone liedjes duren niet lang, 't is te zeggen tot ongeveer 30 000 voor Christus. Die twee mooie mensen moeten zo'n 20 jaar geweest zijn.
Toen sprak God de volgende betekenisvolle woorden tegen Gaia: 'ik verveel me.' Hij had zich beter niet verveeld en zich met andere planeten in andere sterrenstelsels bezig gehouden.
'Vervelen? Kom op, geniet toch gewoon, bekijk onze schepping, zo rustig en mooi! Gewoon 'zen'', werpt Gaia een beetje verontrust op, terwijl ze galant en comfortabel in een witte wolk ligt.
'Zijn?'
'Nee, ZEN, los van denken, één voelen met de kosmos, doe niet zo dom.'
'Ha, díe 'zen'', en krabt wat sterrenstof onder zijn nagels weg.
Wat later…
'Er gebeurt hier niks', blijft hij zagen terwijl hij op zijn buik ligt en achteloos 't ene zwarte gat in 't ander ziet verdwijnen.
'Wat moet er dan gebeuren? Je hebt uiteindelijk toch uw Homo. Of vond ge die Neanderthaler leuker?'
Stilte.
Een tijdje later…
'Als ik nu eens een spanningsveld inbouw…ik zou misschien iets kunnen doen met hun hersenen die tot nu toe in feite alleen maar als magazijn functioneren voor hun ervaringen.…zoiets als een labyrint…',formuleert hij luidop.
'Zoals het labyrint van koning Minos?', vraagt Gaia verduidelijking.
'Ja, zo iets, zodat het voor de mensch een beetje spannend wordt en voor mij ook natuurlijk', geeft hij eerlijk toe.
'Leeft er dan een minotauros, zulk half-mens, half-stier in hun hoofd, dat ze moeten verslaan?', vraagt Gaia vol ongeloof.
'Zo plastisch moet je het nu ook niet stellen. Je moet het labyrint beschouwen als een weg, een af te leggen weg van bewustwording tot compleet inzicht in al wat is zoals het is of noem het verlichting.'
'Een weg in de duisternis om de lichtknop te vinden naar de absotute perfectie?'
'Hm', bromt God een beetje geirriteerd. 'Ja, zoiets maar laat me het duidelijker uitleggen. Ik geef hen de magie van het woord, daarmee kunnen ze zichzelf bepalen in verhouding tot de rest van hun omgeving…ze kunnen dan niet alleen ervaren maar al de dingen ook benoemen. Hierin ligt uiteraard de tegenstelling besloten', gaat hij verder terwijl Gaia schijnbaar ongeïnteresseerd haar haren borstelt. 'De tegenstelling', vervolgt hij gedreven, 'door het zich afmeten tegenover de rest; een magere man kan zich maar mager benoemen als hij zich meet met de anderen; dik - dun, lang - kort… Door woorden te gebruiken gaan ze zich van elkaar kunnen onderscheiden en zich daarvan bewust worden. Met hun denken kunnen ze verlangens, gevoelens verwoorden en keuzes maken; wil je aardbeiensmaak of banaan?'
'Hangt er van af waarvoor', probeert Gaia grappig te zijn.
Ze brengt hem even van zijn melk maar hij gaat meteen geconcentreerd weer verder, 'ze zullen daardoor natuurlijk ook de illusie hebben meer te betekenen dan de rest van de natuur, wat de drang impliceert naar beheersen en overheersen. Ik zeg wel, de illusie.'
'Laat hen toch gerust, kijk hoe die twee onbekommerd en liefdevol met elkaar omgaan. Kijk dan, je kijkt niet!', windt Gaia zich op tegen God die met gefronste wenkbrauwen, hand onder de kin in diepe concentratie verzonken is.
Gaia zucht,'het denken zelf is dan het monster, de Minotauros, als ik het goed begrijp? Waar stuur je het eigenlijk op aan? Dat ze elkaar allemaal afmaken? Dat ze elkaar allemaal de loef afsteken?', zegt Gaia nogal furieus, zich rechtend op haar wolk. 'en, áls ik het goed begrijp, zit die tegenstelling in hun denken, is er steeds een wegen tussen goed en kwaad, een innerlijk conflict. Geweldig!'
'Hm, die kans is reëel maar de opdracht bestaat eruit niet in tegenstellingen te denken, alle streven te stoppen, dus de illusie van het denken te doorprikken om terug aansluiting te vinden op de natuurlijke perfectie, het bereiken hiervan zal dan bewust gebeuren en zal een ervaring van opperste geluk zijn.'
'Maak je het allemaal niet wat te moeilijk? Ze gaan helemaal in de war geraken die kleine mensen.'
'Ach, zo'n vaart zal 't wel niet lopen, ze beschikken tenslotte over alle middelen om de uitgang van het labyrint te vinden. In feite het labyrint op te heffen want…en nu komt de kat op de koord, deze doolhof staat symbool voor de spirituele weg die ze moeten afleggen, zoals ik al zei. De Minotauros verslaan betekent het mannelijke en het vrouwelijke in zichzelf herenigen, een autonoom evenwicht vinden waardoor de dualiteit, elke tegenstelling, wordt opgeheven. Hé, zeg nu zelf, is dit niet knap bedacht?'
'Knap bedacht, knap bedacht. Ze gaan een helse strijd moeten voeren om tot het punt te komen waar ze nu al zijn; vrede met zichzelf en alles wat hen omringt. Ik zeg dat het te moeilijk is, je zet ze op 't verkeerde been.'
'Nu leven die twee wel vredig maar ze zijn zich niet bewust, het is voor hen een evidentie waar ze niet bij stilstaan. Gun hen de voldoening van vorderen, van uiteindelijk zalig geluk.'
Een lange stilte. Gaia plukt verstrooid, diep in gedachten verzonken, aan haar wolk.'Als we nu eens een tweede circuit inbouwen dat buiten het denken ligt en rechtstreeks verbinding geeft met de perfectie van het absolute, mijn zo vredige eindeloze rust.', probeert ze, wetende dat hij nog moeilijk van een gedachte af te brengen is. Hij reageert niet waarop ze zich verduidelijkt,' een soort antenne die de juiste trilling opvangt en voelbaar is, niet hun hoofd, ergens anders in hun buik of in hun hart bij voorbeeld. Een duidelijk gescheiden circuit. Als ze dan naar die trilling luisteren, er gevolg aan geven, zal de opdracht helemaal niet zo moeilijk blijken. In feite de draad van Ariadne om bij het verhaaltje te blijven.'
'Probeer dat tweede circuit maar eerst uit bij de vrouw, ik ben hier geen voorstander van.'
'Dat gaat toch niet, voor alle twee of niet. Anders is uw zo nodig 'leuke spanning' er wel af, dan is er snel geen dialoog mogelijk tussen de twee seksen. Vrouwen zouden dan gemakkelijker op een ander spiritueel niveau kunnen leven dan mannen. Waar blijft de gelijkwaardigheid?', werpt Gaia op.
'Ok, de mannen het labyrint en de vrouwen de antennes!'
'Maar allé, gebruik toch eens uw logisch verstand! Vrouwen zouden dan niet kunnen denken. Lopen daar gelijk tamme apen in de zevende hemel rond zeker! Terwijl de denkende, bewust levende man een haast onoverkomelijke hindernis moet pakken om aansluiting kunnen hebben op de perfectie, dan pas zou hij aansluiting kunnen vinden met ons heel-al! Dit trekt toch op niets! Weet je, laat het hele plan varen!'
'Hm. Daar hebt je een punt, de kansen moeten gelijk liggen', haar laatste zin negerend.
'Trouwens het feit dat ze alleen maar geslachtelijk verschillen, uitsluitend om zich voort te planten zal al een Mars-Venuseffect veroorzaken waarover ze kunnen struikelen. Het zal al moeilijk genoeg zijn dit subtiele verschil te overstijgen.'
'Dat is wel jouw uitvinding, je had ook niet moeten voortborduren op de Bonobo, waarom geen regenworm?', zegt God met een tikkeltje verwijt in zijn stem.
'Weet ik veel, maar geeft toe dat armen en benen veel meer mogelijkheden geven om te kunnen genieten van al dat overweldigend moois.'
'Ok, dat verschilletje ter zijde gelaten, wat doen we nu met die twee mensen?'
'Niets.'
'Hoe niets, en mijn knap plan laten varen? Nu klinkt hij echt teleurgesteld, 'we geven ze beide; het labyrint én de antennes', probeert hij haar alsnog te overhalen.
'Wel, we geven de vrouw ietsje meer antenne, zo kan ze de man op weg helpen, dan hebben ze elkaar ook nodig, niet alleen om zich voort te planten.'
En zo geschiedde het.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Ronduit schitterend gewoon!
tine: dank je, een startschot ;-) - Vansion
hier had ik graag nog wat feedbacktijd in gestopt
helaas ... ik ga andere katten geselen nu
mijn waardering heb je nochtans
al een tijdje
(je dementie-verzen zijn trouwens ook méér dan de moeite)
tot ooit ergens misschien
tine: fijn dat je de moeite nam om het te lezen, 't is wat langer dan de andere schrijfsels
feedback zou leuk zijn, 't moet een boek worden, hard labeur
dank
|
