|
< terug
Lamoraal Graaf van Egmont... Op het kapblok.
'Kardinaal Granvelle moet verdwijnen.'
Met deze woorden opende Willem van Oranje een bijeenkomst in de Raad van State en bezegelde zo ongewild het lot van zijn vriend Graaf Lamoraal van Egmont en diens kompaan, Filips Montmorency, Graaf van Hoorn. Ze vormden samen het Driemanschap, de Ligue der Groten, en besloten in opstand te komen tegen de gruwelijke vervolging van Protestanten die momenteel in heel Vlaanderen naar willekeur geschiedde.
De bijeenkomst stond wel in het teken van verbaal protest. Een smeekbede gericht aan Filips II en de dreiging om op te stappen als Granvelle niet onverwijld zou vertrekken.
We staken hierbij onze nek uit en misschien wel te ver, maar werkeloos toezien hoe honderden landgenoten op de brandstapels van de inquisitie terechtkwamen, was niet langer aan de orde. Niet als we de naam 'ridder van het Gulden Vlies' met trots wensten te blijven dragen. En dit wou ik, hoe dan ook.
Ik was nog maar net 24 toen ik te Utrecht in deze orde werd opgenomen en mede daardoor onder de beschermende vleugels van Keizer Karel V kwam te staan. Kort daarna behaalde ik mijn grootste overwinningen als Krijgsheer. Te Artois tegen de Fransen, het beleg bij Metz en een zeer bloedige veldslag in Luxemburg. Het waren regelrechte triomfen en ze schonken mij een ongenaakbaar status aan het Spaanse vorstenhuis.
Net op tijd, want door de troonafstand van Karel V, ten voordele van zijn enige zoon Filips, bestond immers het gevaar niet langer meer in de gunst te staan van diens opvolger. Toch kon Filips niet om me heen en op aangeven van zijn alles influisterende raadgevers, kreeg ik het bevelhebberschap over de lichte ruiterij der Nederlanden. Net toen laaide de oorlog met Frankrijk weer op en met een klinkende overwinning bij Grevelingen in '58, werd mijn naam als veldheer voorgoed gevestigd.
Toch was dit een kentering. Mijn benoeming tot stadhouder en Kapitein-Generaal van Vlaanderen en Artois, leek dan wel in eerste instantie een beloning. Achteraf gezien was dit een vergiftigd geschenk. Één dat ik in dank aanvaardde maar bijzonder zwaar had onderschat. Staatkunde is immers geen vechtkunst. Het diplomatieke lag me niet en tot overmaat van ramp, begon het volk zich te roeren. Ze waren de vreemde mogendheden meer dan zat en dreigden ermee in opstand te komen.
De hoogste tijd dus om orde op zaken te stellen, besloot Filips, en dwong ons zowat om samen met Kardinaal Granvelle de vervolging van de protestanten tot een goed einde te brengen.
De dreiging om uit de Raad van State op te stappen en een bijgevoegde brief, waarin ik mijn eed van trouw ten aanzien van de Spaanse Koning hernieuwde, hielpen blijkbaar. In 1564 riep de Koning Granvelle terug naar het Spaanse hof en op aandringen van diezelfde Raad zou ik een jaar later persoonlijk naar Spanje afreizen om de verlangens van de hoge adel aan zijne Majesteit over te maken.
Geslepen als deze was, wist hij me uitermate gemakkelijk te paaien met zijn lovende woorden, de talrijke banketten en een wel heel bijzondere taak bij zijn huwelijksbemiddeling. Niets ongewoons in deze tijden, maar uiteraard een hele eer als het jou werd opgedragen en weigeren kon je dit maar beter niet doen. Hij zond mij naar Parijs om er voor hem een huwelijk met een Franse prinses te regelen en won zo heel wat kostbare tijd om een oplossing te zoeken voor Vlaanderen en het Protestantisme aldaar.
(test)
feedback van andere lezers- togu_hang
goeie test ... graag gelezen en ook weer wat geleerd.
dannycant: Bedankt daarvoor en groeten - muis
Hoewel ik niet zo'n liefhebber ben geschiedkundige stukjes, heb ik dit graag gelezen. Er zit ook vaart in de tekst. Althans, dat vind ik.
Komt er een vervolg?
groetjes
dannycant: Er komt zeker een vervolg.... bedankt en groeten
|
