|
< terug
Droom
Kort na het overlijden van mijn moeder, nu ruim acht jaar geleden, droomde ik een droom.
Niks bijzonders, zou je zeggen, want iedereen droomt.
De meeste dromen onthoud je niets eens, weet je ze de volgende ochtend niet meer te herinneren.
Het opmerkelijke bij deze droom was dat hij iedere nacht terugkwam. Maanden aan een stuk. Zonder onderbreking.
Af en toe was ik bang om in slaap te vallen, omdat ik die droom niet nog een keer wilde meemaken.
Maar er was geen ontkomen aan.
Het gekke was, dat als de droom begon, ik me er op dat moment niet van bewust was dat ik hem weer beleefde. Alsof het voor de eerste keer was.
De droom begon met mijn binnenkomst in het ouderlijk huis.
Mijn moeder stond in de keuken, bezig met het bereiden van een avondmaal.
Als ik op bezoek kwam was het de vaste prik: biefstuk met gebakken aardappelen en sla.
Mijn pa zat in zijn stoel, speciaal voor hem ontworpen vanwege zijn Ziekte van Parkinson, lurkend van zijn bakje koffie met zijn beste vriend, de afstandsbediening van de tv, binnen handbereik.
Ma kwam me een bakje koffie brengen, vroeg hoe het met me ging en verdween weer in de keuken.
Pa bromde wat omdat hij het juiste kanaal niet kon vinden.
Na een tijdje ging ik naar de keuken, want ma bleef wel erg lang weg naar mijn zin.
Toen ik daar aankwam, was ze nergens te bekennen.
Verbaasd keek ik uit het keukenraam.
Het uitzicht was veranderd.
Geen groene tuin van de overburen, maar donkere, torenhoge flats die de staalgrijze hemel raakten waarin zwarte wolken voortjoegen.
Ik liep terug naar de kamer.
Er zaten mensen in de bank waar ik net uit was opgestaan.
Een paar ooms en tantes, waarvan ik wist dat ze inmiddels waren overleden.
Ik vroeg wat ze hier deden.
Er kwam geen antwoord.
Met lege blikken keken ze me aan.
Ik begon het koud te krijgen, en voor het eerst voelde ik dat er iets niet goed zat.
Zwijgend stonden ze op, één voor één, en liepen langs me heen naar de bijkeuken om daar naar buiten te gaan en in de donkere avond te verdwijnen.
Pa zat nog steeds in zijn stoel, zonder oog te hebben voor zijn omgeving.
"Weet je waar ma is ?" vroeg ik hem.
"Ik denk dat ze de vuilniszak aan het wegbrengen is" antwoordde hij.
"Ze komt zo weer terug."
Het volgende moment zat ik op de zolderkamer van mijn huis.
Ik was omringd door boeken en tijdschriften, die ik wilde sorteren.
Opeens kreeg ik het ontzettend warm.
Alsof er een zware deken over me werd heen gegooid.
Ik voelde de enorme stilte.
Tastbaar.
Opeens hoorde ik beweging beneden aan de zoldertrap.
Ik wilde iets roepen, wilde weten wie daar stond.
Of wát daar stond.
Maar er kwam geen geluid.
Ik kon me niet bewegen.
Mijn ogen konden zich niet afhouden van het trapgat, waaruit ik het krakende geluid van de traptreden naar boven hoorde komen.
Ik voelde angst.
Ik wilde weg.
Nu pas wist ik dat dit niet klopte.
Ik dwong mezelf om wakker te worden, kneep mijn ogen stijf dicht.
Ik durfde de confrontatie niet aan met hetgeen nu bijna boven was.
Op het moment van de ontknoping werd ik wakker.
Met kloppend hart, badend in het zweet en angst in mijn hoofd.
Maanden heeft het geduurd.
Ik heb een aantal mensen gesproken, die me het advies gaven om het maar te laten gebeuren.
Maar ik durfde dat niet.
Telkens weer lukte me het mezelf te dwingen om wakker te worden.
Ze vroegen me wat ik dacht dat er naar boven kwam.
Ik wist het niet.
Wat ik wel wist was dat het een enorme dreiging uitstraalde.
En ik wilde niet weten wat het was.
Na verloop van tijd werd de frequentie langzaam minder.
Uiteindelijk verdween de droom uit mijn nachten.
Maar tot op de dag van vandaag nooit uit mijn gedachten
feedback van andere lezers- Victoria
Je kan dat opzoeken in boeken hè.
goed geschreven! kon echt meeleven.... - warket
En nu zes jaren later?
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
