naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Veertig en vier (Spaanse les)

door annvanbyl

Ik volg Spaanse les en mijn nieuwe haarkleur oogst veel bijval bij het aanwezige studiepubliek, al vermoed ik dat de meesten gewoon beleefd zijn en iets minder oprecht dan ik ze in mijn veertigjarige naïviteit inschat. De gemiddelde leeftijd van mijn klasgenootjes is vijfenvijftig. Dat komt omdat het gros Spaans wil leren om te overwinteren in het zonnige zuiderse Benidorm, waar je volgens mij al ver moet zoeken om er nog een authentieke Spaanssprekende te vinden. Maar niet geweeklaagd of getreurd, ze geven zich nog tien jaar om zich te vervolmaken in het volwaardig bestellen van een pint in hun nieuwe landstaal. Ondanks het feit dat die droom de mijne niet is- ik drink liever wijn- bejegen ik ze met het meeste respect, echt wel, het zijn dan ook leuke mensen. Veel minder uitgezakt en uitgeblust dan ik me vijftigers voorstelde en vooral: ze noemen me Meiske. Dat klinkt zo schoon en jong, ik fleur er gewoonlijk helemaal van op!
Vandaag is ieder complement echter boter aan de galg. Ik geeuw me stramme kaken maar ben momenteel de enige van de groep met een laag energieniveau, of verstoorde suikerspiegel, of gewoon te weinig slaap. Dat komt omdat Lief me steeds verleidt tot het kijken naar onnozele programma's op tv en nadien beslist nog seks met me wil, ten gevolge van de vaak erotisch getinte dwaze toestanden op het kleine schermpje. En dan kan ik niet slapen, of toch niet met mijn ogen dicht want dit werkt niet echt opwindend voor Lief in al zijn verleidingspogingen.
"Buenos Noches", komt de juffrouw van dertig op hakjes glimlachend binnen.
Ook zoveel bonen en nootjes denk ik stilletjes, en zucht mezelf inwendig te pletter. God-of- Dios, waar ben ik aan begonnen, waarom oh waarom ben ik, nog ruim twintig jaar van mijn pensioenleeftijd verwijderd, aan het volgen van deze avondles begonnen? Omdat zaterdagochtendles uitgesloten is wegens uitslapen en ik overdag werken moet, dat is reden één. Reden twee is te vinden in mijn ongetwijfeld zuiderse achtergrond, daar ik volgens mij moeder al Flamenco kon dansen van toen ik drie was. Toen heette dat nog Stampvoeten. En reden drie, maar die weet ik nog niet zo lang, is te wijten aan mijn zelfbeeld. Mijn eigenwaarde, of liever het gebrek aan, dat ik wil compenseren met blijvend studeren, op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen, astronautachtig reizen naar andere interessewerelden. Tjonge jonge, ik leer wat bij! Al die wijsheid bleek uit een persoonlijkheidstest die ik zo'n human resourcegeval eens liet doen. "Erkenning hoog" was mijn rapport, wat meteen verklaarde waarom ik last heb met bakken kritiek. Mis ma, het ligt dus ècht niet aan mijn lange Flamencotenen, maar aan mijn inborst, aan mijn zwakheden die me vanuit de bloemkolen zijn meegegeven. Voorts ben ik een "extraverte persoonlijkheid, met hoog machtsstreven en geen teamspeler". Fijn: een tettergat dat zichzelf belangrijk vindt terwijl ze gans eenzaam aan haar bureautje zit te huilen omwille van een snertopmerking van een van de collega's.
Mijn buurman stoot me aan. "Wakker worden, het is interessant. We leren in 't Spaans eten en drinken!" "Jaja, en bestellen er een sangria in het Belgische café!" Hoezee, wat zeg ik, Olé! En misschien kan dat toch tellen als reden vier?

feedback van andere lezers

• cehadebe
  Herkenbaar en heel leuk, nu wel volhouden, anders stort je weer in die afgrond :)
  annvanbyl: Nie pleuje, dat wordt het, nie pleuje ! :-)
• fenk
  Goed verzorgde, onderhoudende column. Talent en ambacht verenigd!
  Om toch iets te zeggen:
  
  En reden drie, maar DEZE(?) weet ik nog niet zo lang
  annvanbyl: Bedankt !!!
• annedanvoie
  Oleeeee en Sangria op zijn Spaans*glimlach.
  Graag gelezen deze van jou hand.
  Vriendelijke warme groet,
  fijne dag,
  liefs,
  @nne xxx
  
  annvanbyl: Gracias, Ana !