Volg ons op facebook
|
< terug
Ik kom mama
Maurice lag in zijn kamer op zijn bed de krant te lezen. Beneden hoorde hij zijn moeder koken. Dat kan ze goed, koken. "Toch een ding dat die trut nog wat deftig kan," dacht Maurice bij zichzelf. Toen hij even later de kamers passeerde van zijn broers en zussen die, hoewel ze allen jonger waren als hem, ondertussen allemaal het huis uit zijn, overkwam hem een gevoel van spijt. Daar had hij wel vaker last van. Spijt omdat zijn leven tot nu toe een totale mislukking is geweest, spijt dat hij zijn moeder zo vaak teleurgesteld heeft, spijt van al die dagen dat hij niet van de wereld wist door de heroďne. "Maar ze blijft een trut," moest hij zichzelf bijna van zijn moeder overtuigen. Misschien wel om niet ten onder te gaan van spijt.
Na alweer een pijnlijke stilte aan tafel waarop hij zijn moeder met de afwas liet, ging hij weer naar zijn kamer, pakte hij de krant vast en legde zich half te slapen. Tot zijn oog viel op een advertentie voor een reis tussen al die zielige mensen die een partner zoeken op de laatste pagina's van de krant. Een maand Namibië voor een spotprijsje. Meteen was zijn interesse gewekt want zo'n gelegenheid zocht hij al sinds hij 1 jaar geleden werkloos werd. Hij omcirkelde de advertentie en rekende uit hoeveel het hem zou kosten. Niet dat hij zich daar zorgen over maakte. Twee jaar clean, een verleden als dealer en nog altijd thuis wonen had hem financieel geen windeieren gelegd. Hij rende naar beneden, de woonkamer in, en werd enthousiast over het idee dat dit misschien wel een nieuwe start zou kunnen betekenen.
Zijn moeder keek hem verschrikt aan, misschien omdat ze deze wilde buien herkende van minder leuke tijden. Hij deed zijn mond open maar er kwam geen geluid uit. Daar zat ze dan, dat klein gedrongen mensje in een veel te grote zetel. Nietig, na zoveel jaar opoffering met ogen die nog altijd levenslust hadden maar waar ook veel vermoeidheid in schuil hield. Zo had hij zijn moeder nog nooit gezien. Met medelijden. "Mama, ik neem je mee naar Namibië," zei hij met een glimlach. Ze keek verrast en direct daarna ongelooflijk blij. Alsof ze verwacht had dat deze dag ooit zou komen. Voor het eerst in een lange tijd voelde Maurice zich gelukkig.
De volgende dag gingen ze samen de reis boeken. Alles verliep volgens plan tot ze aan het reisbureau aankwamen. Hun internationaal paspoort bleek geen probleem maar door Maurice zijn voormalig drugsgebruik behoorde een annulatieverzekering niet tot de mogelijkheden. Niet dat dit een domper op de vreugde was. Meteen toen de reis geboekt was, trakteerde hij zijn moeder nog op een nieuwe zomerjurk en op een etentje. Er werd over normale dingen gepraat. Eindelijk.
De dag voor het vertrek werden de valiezen gemaakt en vroeg in bed gekropen. Ze moesten immers midden in de nacht opstaan om vanuit schiphol met Namibian Airlines naar Windhoek te reizen. "Ik ben blij dat jij mijn zoon bent. Ik hou van je," zei zijn moeder, net voor ze het bed inkroop. Na een korte nachtrust ging Maurice zijn moeder om vier uur 's nachts wakker maken. "Mama, wakker worden, het is zover," fluisterde hij zachtjes in haar oor. Geen respons. Hij herhaalde wat hij zei. Iets harder deze keer. Niets. Hij legde een hand op haar ontblote schouder. Koud. Hij kroop onder de lakens en gaf haar voor het eerst in zijn leven een knuffel. "Ik ook van jou mama," zei hij met trillende stem.
De volgende ochtend kwamen de broers en zussen afscheid nemen. Het ging er allemaal verbazend koel aan toe vond Maurice. Marc, de oudste broer nam zelf geen afscheid en kwam direct naar hem toe. "Euh Maurice, binnen enkele minuten komt de begrafenisondernemer haar meenemen," zei hij op een zakelijke toon. "oké," antwoordde Maurice, nog altijd een beetje in shock van de afgelopen nacht. "Waar ga jij nu wonen, nu moeder dood is?" vroeg Marc. "Ik dacht dat ik hier nog wat kon blijven. Zeker nu al mijn geld op is nadat ik een reis had geboekt voor moeder en mij." antwoordde Maurice. "Jaja, dat zal wel. Je gebruik toch weer niet? Hoe dan ook, we verkopen het huis zodat we de erfenis kunnen verdelen. Je trekt je plan maar. Bij ons moet je niet komen, niet na al wat je ons hebt aangedaan." Maurice stond verbouwereerd te kijken toen de deur achter hem werd dichtgetrokken en hij zomaar op straat stond.
"Maurice, long time no see! Waar heb jij gezeten man, het is twee jaar geleden dat ik je gezien heb," zei Dean. Een van Maurice zijn 'oude' vrienden. "Ik heb een shot nodig," zei hij koel. "Wow man, je bent al twee jaar clean, ben je zeker dat je weer met deze shit wilt beginnen?" vroeg Dean met geen greintje oprechte bezorgdheid. "Ja, geef me een shot," eiste Maurice. "Okay okay, heb je geld?" vroeg zijn ex-dealer. "Ja, hier. Heb je een naald?" Dit had hij dus al die tijd moeten missen.
Zijn drugsverbruik ging weer pijlsnel de hoogte in, en het duurde dan ook niet lang of hij was een oude bekende bij de politie. Door verscheidene diefstallen kwam het zelf tot een paar dagen brommen. In de gevangenis zaten zoveel oude kameraden dat het net een reünie was. Alles was weer zoals vroeger. Het doet pijn, beseffen dat je zoveel jaar geleefd hebt en geen meter vooruit bent gegaan.
Enkele dagen later stond hij voor de deur van het huis waarin hij woonde. Een groot bord met 'te koop' blokkeerde het zicht naar binnen. Maurice klom over het muurtje van de binnenkoer, sloeg een ruit in en ontgrendelde de deur. Hij zou vanavond op een bed slapen, had hij zichzelf voorgenomen. Een gevoel van nostalgie overviel hem toen hij op zijn kamer binnenkwam. Hij zag zichzelf met zijn autootjes spelen, een soort kinderlijke onschuld uitstralend. In zijn bed nam hij een spuit, verhitte wat heroďne op een lepel en zette zichzelf een shot. Hij zocht iets om de spuit af te vegen en kwam zo op een stukje krantenpapier terecht dat ergens onder zijn kussen lag. Hij lachte. Een donkere vrouw met een brede glimlach onder een vliegtuig met 'namibian airlines' op zijn zij. Het was een wonde die nog altijd niet geheeld was. Hij zag hoe hij de advertentie omcirkeld had en hoe hij per ongeluk een andere advertentie mee had omcirkeld. 'Frieda zkt. m. v. soc. omg.' met een telefoonnummer ernaast.
Misschien was dat wel de oplossing. Wat had hij al bij al te verliezen. Werkloos, dakloos en blut. Misschien kon een van die zielige vrouwen die aan de krant hun liefde verpandden hem wel op het rechte spoor krijgen. Hij belde haar met wat klein geld dat hij bij elkaar bedelde. Ze bleek aan zee te wonen, in Oostende, en ze stelde voor af te spreken in een plaatselijk café.
Maurice stond in het zand met de golven die over zijn voeten spoelde. "Die vrouw was niks waard." Hij zette een stap. "Ze moest al moeite doen om niet weg te lopen toen ik binnen kwam," dacht hij bij zichzelf. Hij zette een stap. "Waarom ging ik toch ook proberen bij zo'n Oostends viswijf?" Het water kwam al tot zijn middel. "Ik ga gewoon een nieuwe start nemen, gewoon opnieuw beginnen," nam hij zichzelf voor. Hij voelde zijn gezicht nat worden. "Een nieuwe start, weg van alle mensen hier." Hij werd nu volledig omringd door het ijskoude water. Het laatste wat hij zag was een vage maangloed die door het wateroppervlak heen kwam. "Ik kom mama…"
feedback van andere lezers- Ghislaine
Mooi neergezet maar iets te romantisch. Ze sterven meestal in een of ander kraakpand of in parken met een overdosis van de rommel. Geen prettig zicht om op te ruimen.
Maarten: Merci Ghislaine. Met jouw ervaring zal je zeker weten over wat je spreekt. Beter in de zee dan... x
|
