|
< terug
Aaaah!
Aan iedere groen- rubberen laars hing minstens anderhalve kilo slik, op een zeiknatte, mistige ochtend in november. Ik stond op een stoppelveld zonder geweer.
Ik was drager.
Geen drijver met een stok of jager met geweer, maar drager met niets. In de hiërarchie de minste van allemaal. Althans, bijna de minste. Ik ging er namelijk vanuit dat ìk geen schot hagel in mijn sodemieter zou krijgen. Ik moest - volgens mijn eerste chef-kok - me verplaatsen in het product dat ik bereidde.
´Je moet als het ware met dat konijn of die fazant de oven in, je moet het voelen´
´Makkelijker gezegd dan gedaan, chef.´ Mijn chef had al eerder een opmerking gemaakt die ik had tegengesproken; 'Goed in de hoeken van de pan roeren jongen.'
'Maar, chef, de pannen zijn toch rond, die hebben toch geen hoeken?' Het leverde me een flinke draai om mijn oren op, mijn chef duldde geen tegenspraak. Tijdens het samenstellen van de nieuwe winter- menukaart werd uitgerekend ik, met een stel plezierjagers opgescheept die me de fijne kneepjes van het 'vak' zouden bijspijkeren. Ik moest achter de jagers lopen nadat ik een roedel honden aan mijn kruis had laten ruiken. Mijn chef was de organisator van deze drijfjacht, en hij was daar heel goed in. De drijvers sloegen met hun stokken in struiken van een laag bosje, wat de bange patrijzen, fazanten, eenden en hazen deed opschrikken en het op een lopen of een vlucht deed gaan. Ongeveer honderd dubbelloopsgeweren deden de grijze ochtendstilte geweld aan, kruitdamp prikte in mijn neus, dat tegen mijn verwachting in eigenlijk wel lekker rook. De honden werden om de prooi gestuurd en wij dragers wachtten gespannen af. De eerste salvo had tien eenden, twee fazanten en een patrijs opgeleverd. De honden kwamen op mij toe, ze wisten aan wie ze de buit moesten overhandigen. De meesten waren dood, zonder enige twijfel, ze waren aan gort geschoten. Toch, een snelle dood was niet voor alle gevleugelden weggelegd. Enkele wilde eenden werden door de hagel geschampt, en door de beet van de hond hevig bloedend, voor mijn voeten gelegd. De honden waren gezien het kwispelen, trots en blij, mij maakte het misselijk. Een collega-drager draaide de koppen van de lijdende beestjes in een handige beweging om. De nek, evenals de ogen van de vogels braken.
Voordat ik weer was hersteld van dit ziekmakende tafereel, weerkaatste wederom een salvo schoten door de mist, die uiteen leek gereten door het oorverdovende lawaai. Hazen waren deze keer - onder luid gejuich - de verdienstelijke prooi. Weer kwamen de honden kwispelend op me af met soms spartelende hazen in de bek. Een jongen naast me die ook als drager was aangesteld, kneep ze met blote handen de keel dicht, nadat hun achterpoten wild hadden willen rennen om te ontkomen aan de vaste greep van mijn collega. De honden stonden te wachten op een beloning, een droog hondenkoekje.
Ik heb nooit kunnen opschieten met mijn eerste chef. Hij was wel een goede kok, zonder enige twijfel. Maar blijkbaar verschilden wij toch teveel van opvatting over dierenleed.
feedback van andere lezers- aquaangel
mooi geschreven remy... (zoals altijd ;)
remy: Veel danj aqua. - Ghislaine
Zou je gelukkig geweest zijn met een tegenpruttelend everzwijn?
remy: Nou, een everzwijn is - buiten een eend en een haas - natuurlijk serieus aanwezig. Maae, ik heb nu eenmaal een hekel aan zinloos geweld. Zeker wanneer het om dieren gaat.
|
