Volg ons op facebook
|
< terug
Betrapt verlangen
Ik ontdekte een laagvliegende zwaluw in de gang vanmorgen. Het bleek mijn plotseling opgeschoten zoon van zeven te zijn, die gisteren nog - kraaiend van de pret - van moedermelk had gedroomd.
Hij zag mij staan en keek bijna even bedremmeld als ik, want bedremmeld kijken zit ons in de genen. Hoe moet een vader zich anders gedragen wanneer hij zijn kind als in een onbestorven jeugdherinnering onvervaard de trapleuning af ziet glijden? Hoe vaak had mijn eigen vader mij niet op die manier de afstand tussen de verdiepingen van het ouderlijk huis zien overbruggen?
Mijn jongen verwachtte een standje, maar ik wilde hem knuffelen. Niet zozeer omdat ik in hem mezelf herkende. Eerder omdat ik plots besefte dat mijn leven onverhoopt vruchtbaar was gebleken en dus op de één of andere manier de moeite waard was. Zoiets.
'Wat doe je nu? Kom daar onmiddellijk af!' hoorde ik de stem van mijn vader echoën in mijn hoofd. Het was mijn opvoedkundige plicht om dit gebod onvervaard te herhalen, maar mijn marsbevel bleef steken achter een onhoorbaar 'ach'. Of hoe één woord een gemoedsgesteldheid perfect kan illustreren. Mijn zoontje keek mij ongelovig aan. Kwam er ècht niks? Zelfs geen kwade blik? Ik probeerde nors te kijken om mijn twijfelachtige houding toch enig sérieux te bezorgen, maar tot meer dan een schaapachtige grijns kwam ik niet. Ach...
Veel veranderde vorig jaar, toen mijn vader op een nacht plots naar de overkant werd geroeid, waar geen levend wezen hem ooit nog kon komen groeten. Sindsdien ben ik de oudste generatie. Sinds die dag is mijn vader voor het eerst ook ijzersterk in mij aanwezig.
Voor het eerst werd ik ten volle vader en de kleinzoon zoon. Generaties opgeschoven. Plichtsbesef eerst. Ook voor mij, grote homo ludens. De speelvogel in mij stierf een beetje mee toen ik aan de telefoon het nieuws te horen kreeg.
'Papa is dood.'
Ik staarde door het raam terwijl mijn zus - o onzalige boodschapper - begon te snikken. De tijd stond niet stil. Wat een leugen. Alles ging gewoon door. Sommige dingen zelfs sneller. Mijn hartslag bijvoorbeeld.
Nèt daardoor leefde ik die eerste uren in een eenzaamheid die - gewild- ondoordringbaar was. De nacht daarop werd ik bruusk gewekt. Blijkbaar was iets of iemand schuin tegen de wanden van mijn onvoltooide droom aangelopen. Ik wilde een glimlach uitproberen tot het besef kwam: dood. Mijn eigen-enige vader was weggescheurd. Nooit eerder was mijn snikken zo heftig en oncontroleerbaar.
De dagen en weken na de begrafenis hield ik tabula rasa in mijn leven. Ik sneed enkele activiteiten uit mijn drukke agenda waarvan ik wist dat mijn vader ze nooit een warm hart had toegedragen. Competitieschaken bijvoorbeeld. Ik zegde mijn clublidmaatschap op en gaf her en der wat schaakboeken weg. Hoofdstuk afgesloten.
Gek hoe je eigen vader tot na zijn sterfbed moet wachten om van jou te horen te krijgen dat je hem wel liefhad. Ik heb het hem gezegd aan zijn graf, toen de wind zachtjes huilde in het kreupelhout. Er zijn bij leven nu eenmaal dingen die een zoon nooit tot zijn vader zegt. In soaps wel, maar niet in mijn leven. Dat hij een strenge vader was bijvoorbeeld. Streng maar bijzonder rechtvaardig. En dat ik hem nooit gehaat heb, ook al heb ik dat ooit wel eens geprobeerd. Lang geleden, wanneer de onrust puberde in mij en ik wilde wedijveren tijdens nutteloze discussies. Pas na zijn dood besefte ik wat een vader ik had en wat een vader ik moest zijn voor mijn eigen kinderen.
Ik keek naar de trapleuning waar de verf al jaren vocht tegen het afbladderen.
Mijn jongen had intussen de kans gezien om weg te glippen vanonder mijn gebrekkig vaderlijk gezag.
Ik keek even rond. Zou ik? Geen mens te zien, dus besteeg ik dit ontembare ros, door generaties geliefd. Toen ik naar beneden suisde, wachtte mij een koor van ongelikte stemmen. Mijn vrouw en kinderen.
'Vake, wat doe je nu?'
Ik steeg af en men zag mij bedremmeld kijken.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Mooi, ook de herinneringen aan je vader en het kunnen uitspreken van je liefde voor hem, grtz, Jef
leesmicrobe: Dankjewel,Jef! - tati
Prachtig geschreven. Ik heb genoten van dit stukje levenswandel. :o)
leesmicrobe: Hey Tati,
Wat fijn dat je langs kwam. Ik ben van plan om zo snel mogelijk het lidgeld te betalen zodat ik eindelijk ook eens kan reageren op andermans werk! - SabineLuypaert
een pracht van een beginzin (smile), en een heerlijk verhaal ('t is te zeggen, herkenbaar voor velen denk ik dan). Het leven van een zoon loopt over heikele paden soms, dat van een vader ook. generatiekloven, ... maar liefde spat hier.
onbestorven jeugdherinnering, wat een mooi ene beeldoproepende combinatie
heel graag gelezen, dat zeker, (gaat nu namijmeren bij deze indringende woorden)
leesmicrobe: Dag Sabine,
Ja, ik heb zelf ook veel gemijmerd tijdens het schrijven van dit stukje. Bedankt! - lin
Grandioos verhaal waarvan ik heb genoten. Er zit zoveel herkenbaars in. Geen moment verslapte mijn aandacht.
leesmicrobe: Dankjewel Lin. Dat doet me veel plezier. - cehadebe
Een prachtige blik terug en naar de toekomst. Zelf had ik na de dood van beide ouders maanden het gevoel, aan de rand van een afgrond te staan. En mijn veilige buffer was weg, dat was ik nu geworden voor mijn kinderen.
leesmicrobe: Ja, 'verweesd' is dan een woord dat opspringt als een opdringerige hond. Dankjewel voor je reactie. - togu_hang
gewoonweg prachtig ... ik hoop dat je ook de schrijfmicrobe hebt want dat beloofd
groetjes
leesmicrobe: :) Een lieve reactie! Dankjewel! - miepe
dit is echt wel héél mooi
ik zie de (door genen meegegeven) onthutste blikken en lach
heel mooi (nog eens)
leesmicrobe: Hey miepe, dat is pas een fijne reactie! Bedankt! - Henny
Leuk je hier ook te zien. Echt een mooi Wim-verhaal weer waar ik echt van kan genieten.
leesmicrobe: Dag Henny,
Dankjewel hoor! - ATMD
Met veel genoegen gelezen, er staan schitterende zinnen in.
Je hield mijn aandacht van begin tot einde vast.
gr.
leesmicrobe: Een schitterende reactie! Ben ik erg blij mee! Bedankt! - feniks
Knap geschreven.
Vaak hou ik het geen alinea vol. Maar hier voelde ik de hart én de ziel achter het verhaal.
Zelfs met het einde kon ik 'leven'...
leesmicrobe: Dank je,feniks. Je slaat de nagel op de kop wat de emoties betreft die achter het verhaal steken. - Vansion
(maar dat wist je al)
ik glimlach wel met het tussen liggende streepjes geponeerde 'gewild' in je tekst... wat een leugen! (?)
leesmicrobe: Gaat het over 'gewilde eenzaamheid'? Dan begrijp ik je reactie niet goed. Een leugen? Verklaar je asjeblief nader! - fredvanderwal
gebeurd er nou echt niets in je leven en je verhalen? Oninteressant larmoyant gezwatel!
leesmicrobe: :-) Toch bijzonder gek hoe jij altijd een rancuneuze minderheid vormt, zo op je eentje hé! Jij moet wel een bijzonder ongelukkige medemens zijn. Ik heb medelijden met je...
|
