|
< terug
Veertig en negen (Lichaamsverpakking)
De adrenaline die loskomt door mijn pas verworven status van begeerde vrouw moet geventileerd worden.De oplossing ligt voor het grijpen: ik ga winkelen. Niet zomaar laveren doorheen de rekken vol waspoeder en maandverbanden met een pitstop bij de diepvriesmaaltijden, neeneen. Dit lijf van mij moet gehuld worden in een nieuwe exclusieve verpakking, mijn voeten verdienen het beste leder en een strategisch opsmukaccessoire is niet uitgesloten.
Ik gebruik het argument van de kortingsbon die ostentatief op het prikbord hangt. Negen euro! Negenhonderd centen die het luxewarenhuis me met mildheid schenkt omdat ik een trouwe klant ben, zo eentje die al halve maandlonen spendeerde tussen de zomer- en de winterkoopjes door. Voor negen euro hijs ik nog geen halve kont in een kanten slip, laat staan een tepel in een beha, maar het is een begin!
"Shoppen? En je hebt al zo veel kleren?" gooit Lief roet in het eten.
"Veel is relatief Lief, er hangt toch wel wat in de kast wat ik niet meer draag."
Waarom ik die dan niet weggooi, is een goede vraag waarop ik hem een eenduidig antwoord schuldig blijf. Omdat hamsteren mijn tweede natuur is en ik volgens mijn therapeut niet te veel ineens aan mijn persoonlijkheid sleutelen mag? Omdat ik er op reken dat die lelijke schoudervullingen waarmee je in de jaren tachtig vliegen kon opnieuw in de mode komen? Of omdat een halflege kast minder leuk is dan een volle, net zoals ik ook altijd volle melk drink? En eigenlijk misschien ook wel omdat ik met mijn jojo-figuur beter op zeker speel en voor iedere kilo op de heupen een aangepast maatje nodig heb.
"Negen euro Lief, en dat supervoordeelding vervalt volgende maand, dat is toch zonde!" en denk er stilletjes bij dat hij het beter opgeeft om het - of mij - te begrijpen.
Ik laat mijn beide mannen voor wat ze zijn, en ga stadwaarts.
Blijgemutst draai ik de parking in en verover op min drie een plekje waar ik na vier keer proberen niet vlot maar toch nog recht in geraak. Gewapend trek ik ten koopstrijde met handtas, paraplu, sjaal en laarzen, en vooral met mijn…verdomd, bon vergeten. Ik overtuig mezelf dat terugrijden geen zin meer heeft, rol in het warenhuis naar beneden en waad tussen de frutsels en prutsels die straks onder mijn goed zullen zitten. Roze is voor meisjes en vleeskleur niet voor deze vegetariër. Rood is mooi en sexy en zwart wat kinky en tja, donkerblauw en grijs doen het altijd goed. Wit is voor maagden en dus onmogelijk want mijn bloempje is al meermaals geplukt.
Omdat ik er rotsvast van overtuigd ben dat ik bij de zeventig procent vrouwen ben die een foute cupmaat koopt, neem ik van elk exemplaar drie stuks mee in het pashokje. De verkoopster trekt haar geëpileerde wenkbrauw op maar ik pareer snedig. "Ik ben net bevallen, en dan weet ik het zo direct niet waar die twee van mij zich goed in voelen,"en stap met een beminnelijke glimlach het kotje binnen. Ze kijkt me verwonderd en bewonderend na. Op mijn leeftijd er nog een kind uitpersen en er toch nog dit min of meer ranke figuur aan overhouden, nou nou, die weet thuis wat te vertellen.
Met een kritische meisjesblik in de spiegel om alles wat er te veel rond mijn navel zit, zoek ik een evenwicht in de haat-liefde relatie die ik met mijn lichaamstempel heb. Met zicht op die twee boterbillen dwalen mijn gedachten af naar Straatvriendje en wat hij leuk zou vinden. Of wat hij het gemakkelijkst van mijn lijf kan rukken....of waarin hij me urenlang als een kwijlende jonge hond gaat bewonderen.
Ik ga voor rood en bruin, een strakke jeans op verdieping twee, een bloesje met tal van verrassende knoopjes en sluit af met mijn parfum. Die ruikt Lief graag en Straatvriendje ook. En die gedachten zijn meer dan negen euro waard!
feedback van andere lezers- togu_hang
graag gelezen Ann ... maar ik doe ook geen moeite meer om het te begrijpen ... dat van die bons hé
groetjes - dichtduvel
Vlot leesbaar, Jef - tati
Met veel humor geschreven, graag gelezen, lol :o)
|
