Volg ons op facebook
|
< terug
Kattenperikelen : 5- kattenvoetbalgekte
Joëllekes kattenvoetbalgekte
Het is geweten dat elk levend schepsel gezegend is met aan zichzelf eigen en unieke karaktertrekjes. Net zoals er van geen enkele mens een echt dubbeltje bestaat, is ook elke kat, uniek in zijn soort. Buiten enkele karakteristieke eigenschappen die de soort status geven, heeft elk diertje zijn specifieke kenmerken. Toen enkele weken geleden het voetbalseizoen weer begon, waande ik mij met één stap terug in de tijd. Naar de dagen dat onze Siamese kater onze dagen nog vulde met zijn capriolen.
Wanneer onze dagen opgeluisterd werden met de voetbalwedstrijden van 'de groten,' was het bij ons thuis, net als in vele andere gezinnen, alle mannen aan dek.
Alle liefhebbers, sympathisanten, verplichte vrijwilligers, moeders, katten, kanaries en andere inwoners, werden meegesleept voor die dekselse televisie, om naar dat in mijn ogen stomme voetbal te kijken. Tweeëntwintig volwassen mensen die vechten om een bal vind ik namelijk wel een erg ruime interpretatie van dat hondenspreekwoord.
Kijk nu naar de katten, die spelen als gek met een bal op hun eentje en geven op zijn minst gezegd, evenveel zoniet meer spektakel en genot voor het oog.
Dus, om even terug op het onderwerp te komen. Voetbal is niet mijn ding. Tenminste niet echt. Want ik moet toegeven dat in die tijd, mede door Joëls aanstekelijk enthousiasme, zowel de kattin in huis als ik zelf geprikkeld werden.
Nu loopt er bij elke wedstrijd, gelijklopend voor de niet fans, een detectiefje op een ander netwerk -wat wij vrouwen trouwens een geweldig initiatief vinden. Maar in die goede oude tijd was helaas nog niemand op dat briljante idee gekomen.
Ons Joëlleke, zoals wij onze gestroomlijnde Siamese lieveling gedoopt hadden, was een gedreven voetbalsupporter. Wat natuurlijk op tijd en stond, voor enige hilariteit en consternatie zorgde. Echt gebeten was hij van het voetbalvirus.
Zelfs vader werd meermaals afgeleid door de balkunde van onze kat, die ons met graagte liet meegenieten. En ik kan je zeggen, vader was niet snel af te leiden van 'HET' spel. Ook al viel hij dan meestal halvelings in slaap na twintig minuten, (wij lachten dan stil in onze vuistjes). Oo wee degene die de televisie van zender durfde veranderen. In een tel was hij klaarwakker, tenminste, zo leek het, want zijn gezicht sprak dan steevast nog slaperige boekdelen.
Wanneer alle mannen dus voor de buis gekluisterd waren, kon onze lieve vierpoter zich, bij het begin van elke match, nog welgeteld een halve minuut inhouden. Maar van zodra de eerste bal getrapt werd, stoof hij naar de televisie, klom er bovenop en trachtte met zijn voorpoot de bal netjes af te nemen. Wat een erg leuk beeld gaf, maar een heel klein beetje storend was voor de echte geïnteresseerde kijker.
Doch moet het gezegd dat hij nooit hij een rode kaart gekregen heeft.
Wanneer er dan al eens een goal gemaakt werd in het verkeerde kamp en de menigte in de huiskamer iets te luid joelde, dan huilde hij zoals het een echte supporter betaamt, luidruchtig mee. Als er een gele of rode kaart gegeven werd, of iemand een immense fout beging, die niet werd afgestraft, gedroeg hij zich als een echte hooligan. Wanneer er een goal gemaakt werd en de mannengekte toe sloeg, dan deed hij trots en breedgeschouderd mee. Nooit hebben wij begrepen of hij de regels nu echt doorhad of gewoon meedeed uit solidariteit.
Tijdens de rust vloog hij dan, bij wijze van compensatie, als een bezetene op zijn speelgoed. Zijn als een voetbal geschilderde pingpongbal, was dan 'het' speelgoed van dát moment. Het leek dan of hij al zijn energie en frustraties nodig had om enig onterecht fluitsignaal van een onbetamelijke scheids te weerleggen.
Ons Joëlleke was dus duidelijk een erg speciale kat. Sommigen durfden zelfs beweren dat hij niet spoorde, maar dat waren onterechte beledigingen, die wij natuurlijk met de nodige luidruchtigheid weerlegden. Tenslotte was hij een kind van een familie gezellig gestoorde mensen, zoals onverlaten dat soms oneerbiedig verwoordden.
Het enige nadeel van ons chocoladepootje was, dat hij huilde als een klein mensje. Als hij daar aan begon en je zag hem niet, zou je -echt waar- gedacht hebben dat er ergens een baby lag te huilen. Wat in het begin soms vreemde blikken opleverde.
Toch was hij best stoer. Geen kat of kater werd op zijn territorium geduld maar, voor ZIJN mensjes was hij DE ideale huisvriend. Tot op een dag -hij was pas een jaar of acht dacht ik - hij getroffen werd door een mysterieus virus. Waar hij uiteindelijk aan ten onder gegaan is. Helaas. De leegte die hij naliet was schrijnend.
Doch, ons Joëlleke, leeft nog steeds. Meermaals wordt hij in gesprekken aangehaald. Hij was trouwens onze allereerste kat die bij ons aan de leiband meewandelde en dat, zag je niet veel in die tijd.
Alles duldde hij, of toch heel veel, zolang hij maar bij ons mocht zijn. Een kat naar een mensenhart en ik spreek heus niet alleen voor mezelf.
Het is zelfs een vaststaand feit dat mijn vader, nu zovele jaren later, weer geruime tijd mijmert over het nemen van een kat. Maar, het zou er eentje moeten zijn met de karaktereigenschappen van wijlen ons Joëlleken.
Tussen ons gezegd en gezwegen was dat, denk ik, de allereerste eerste kat die ook echt zijn hart verovert heeft. Of die gemeenschappelijke voetbalfactor er voor iets tussenzat heeft hij nooit luidop bekend. Maar wij zijn er in elk geval bijna zo goed als van overtuigd. Ze waren tenslotte, niet man voor niets hé.
end (smile)
--
feedback van andere lezers- yrsa
heerlijk, vlot verhaal!
katten... of je hebt iets met ze, of niet.
Zelf ben ik dol op die eigenzinnige beesten. Heb er ook eentje (vaak voor mijn voeten) lopen.
De schrik van de buurt, volgens de buurvrouw dan. Persoonlijk vind ik dat hij zijn terratorium heel goed bewaakt :-)
SabineLuypaert: vind dat je helemaal gelijk hebt over jouw stoere kwispel ;) die buurvrouw heeft er geen verstand van hahah
heel bedankt voor de leuke fb he (smile)
als poezenvoorstander geniet ik dan dubbel en zo - ERWEE
Ik maak de Joël ere-voorzitter van FC Heikant.
§2 tweeëntwintig volwassen mensen die vechten om een bal ... => Tweeëntwintig ....
§6 dan deed hij trots en breedgeschouders mee. => breedgeschouderd of een t *twijfel* maar geen 's'
laatste §
Het is zelf een vaststaand feit dat mijn vader, ... => zelfS met 's'
... van wijlen on Joëlleken. => onS => met 's'
Wa hadde gij tegen die essen vandaag? *lol*
SabineLuypaert: Ons Jo?lleken zou dat echt steengoe gedaan hebbenz enne (smile) wereldweid zouden ze daar van gesproken hebben ;)
heel groot bedankt voor de foutjesvissing (smile) straf he, ik dahct kga ff afkicken van die detees en me nekeer op het ontessen zwieren (geichelt) - togu_hang
Sabine dit is weer eens vlot en leuk geschreven. ik heb het graag gelezen. Zelf heb ik ook ooit zo'n kat gehad alleen ... 't was niet met de voetbal, maar het tennis ... hij sprong als een gek heen en weer om dat gele geval in zijn klauwen te krijgen. een nadeel was dat hij van frustratie na de match in de gordijnen hing ... een eigenschap die ook menig hooligan en zelfs speler heden ten dage ten toon spreidt. ;-))
groetjes
SabineLuypaert: zit nu te lachen met het woord hooligan (smile) maar ik herken het fenomeen, hier zijn het momenteel niet de grodijnen die het moeten ondergaan maar blote voeten, is niet aangeraden hier nen blote teen te vertonen met een tobiasje in de buurt (msile) maar ze zijn zo schattig he ;)
heel blij dat je langskwam en zo een plezante reactie zette (smile) dat stimuleert om mijn muze op te koteren (die ligt beetje half in prefeestsufstemming vrees ik, komt niet veel zinnigs uit ;))
misschien moet ik maar eens in de gordijn gaan bijzen ;) - muis
:) ja, de voetbal zit er voor iets tussen:) Mannen hè:)
Weerom knap geschreven Sabine, leest vlotjes en de humor is netjes verdeeld
groetjes
SabineLuypaert: ghihi verdeelde humor (smile) dat klinkt goed zie
dank u muiske
|
