|
< terug
Einde der dagen/ Lof van rommel/ intussen/ deel 2
Intussen. Ergens anders of nergens anders. In een andere tijd of dezelfde tijd. Wie weet...
Wit, wit, wit, zover het oog reiken kan. Deze woestijn gaat eindeloos door. Ze strekt zich in alle windrichtingen uit tot waar geen mens meer gaan kan. Uitgestrekte uitzichtloosheid. Een retoriek van grijs en wit, vooral wit, hier en daar onderbroken door een monotone halm helmgras, al even saai in even trage kleuren. Traag is de kleur, want zelfs zij spreekt van tijden die niet voortschrijden. Niemand zal hier nog zeggen welke hel van hopeloosheid de aderen van dit eindeloze zand doorkruist. Slechts hier en daar nog een enkele getuige in de vorm van vergane restanten. Wat ooit geweest is; van het meest megalomane bouwwerk tot het nietigste stukje onverwoestbaar mechaniek, laat zich slechts vermoeden in een minuscuul stofdeeltje dat zich in een ragfijn draadje aan een enkele verloren grashalm verhangt. Maanden en jaren van evolutie en een eeuwigheid van eeuwen hebben gewacht om slechts nog een impressie te zijn van wat geweest is. Alsof het allemaal vergeefs is geweest of toch niet? Is er meer dan het blote oog kan vermoeden onder de mantel van de uiterlijke schijn? Wat als iets een gedachte heeft? Stel dat er toch nog iets rondwaart in deze imposante leegte? Ja, een stuk plastiek. Rood en ooit een kubus geweest, dat moest dienen als een stuk speelgoed. Onverwoestbaar, zoals de chemie destijds kon produceren.
Het waart al die tijd al rond in deze speling van de natuur. De kubus - ongeveer dertig bij dertig centimeter - immer opgejaagd door de snijdende wind die in deze woestijn heer en meester is. Het stuk plastiek dat de speelbal is van de teisterende werveling door het zand verliest er zijn veerkracht door. Door het vele botsen en wentelen op zijn eigen ribben en hoeken, beginnen er gaten te vallen in het lichaam dat zo stilletjes aan broos begint te worden. Wat ooit rood geweest is, is nu door de felle zon gereduceerd tot een vaal witroze. Je zou het oneindige moed kunnen noemen om zo vol te houden tot achter de gordijnen van de tijd. Maar hoe dan ook; het is er nog in dit troostloze landschap van onvervulde hoop en intussen draait het maar door en door op zijn eigen as. Met het schurende zand als gesel van de onafwendbaarheid. Maar het zal niet vergeefs geweest zijn, want er staat iets te gebeuren. Een hoogst ongebruikelijke ontmoeting.
Ineens een knal en de wereld staat stil. De kubus staat stil en steekt met één van zijn hoeken in het rulle zand, maar valt niet om. Het leunt met een andere hoek tegen een ander stuk plastiek. Een groenig wit stuk speelgoed. Blijkbaar ooit een kindertafel geweest, om keukentje te spelen. Het heeft weliswaar maar drie poten meer. Hoe dan ook; de gedachte heeft een gedachte gedacht en de woestijn houdt haar adem in, zelfs de wolkeloze blauwe lucht keert zich in zichzelf om iedere mogelijkheid aan wolkvorming stilte in te fluisteren. En in deze stilte zet een nieuwe eeuwigheid zich in. In deze houding van ondersteuning houdt het panorama het lang vol. In feite verplaatst de bestemming van de woestijn zich naar het centrum van de omhelzing van deze twee wezens; hoe misplaatst dat ook is. Maar de hoop heeft hier niets meer om handen en dan kan het epicentrum van het heelal evengoed bij deze dissonante wezens liggen.
De tijd wacht en alles wacht. Het zand en de wind, de lucht en de einder wachten op iets en niets, tot de eeuwige gedachte zichzelf beu wordt. De allusie op het einde van geduld doet de wind schrikken en zij stoot een zucht en dan kwam het, zomaar. De stukken plastiek vielen onder het kleine rukje wind zomaar uiteen. De broosheid had al jaren toegeslagen, maar de stilte had hen niet toegelaten uit elkaar te vallen en nu had de wind het bevroren beeld ineen doen vallen. Beide stukken speelgoed lagen in korrelige brokjes door en in elkaar. De verstoring van dit eeuwige beeld wekte de gedachte uit haar eeuwige slaap. De gedachte slaakte een geschrokken hik en uit de brokstukken van plastiek werd een nieuw stuk plastiek geboren. Een klein blauw tafelblad met twee armpjes. Absurd zal je zeggen en onmogelijk, maar niettemin de gedachte werd gedacht en hier zijn we met ons verhaal en het verhaal gaat onvermijdelijk verder.
...wordt vervolgd...
feedback van andere lezers- muis
Toch eerder filosofisch. De stelling over gedachten...
Beangstigend als alles een gedachte zou hebben...
Ik blijf volgen
groetjes
drebddronefish: Het is niet pers? alles dat een gedachte heeft, misschien is het gewoon de hoofdfiguur uit het verhaal dat gewoon denkt aan een woestijn of zelfs gewoon de schrijver die een gedachte uit. In ieder geval gaat het een sluitend geheel worden.
dank je en groetjes - ivo
idd filosofisch als een kaas met gaten en in die gaten - wordt er geschiedenis gemaakt ..
drebddronefish: Toch niet filosofisch, eerder een verhaaltje zou ik zeggen.
Dank je ivo
groetjes
|
