Volg ons op facebook
|
< terug
HUURMOORD (1)
"….Denk niet, dat wat hier is neergeschreven, op hol geslagen verbeelding is van een mooie vrouw die zich te erg verveelde. Dit schrijven is enkel waarheid. Ik heb dit alles meegemaakt. Ik was één van hen. Ik ben schuldig. Maar ook ben ik slachtoffer. Wij zijn allemaal slachtoffers. We zijn in de greep van een systeem, dat noch medelijden, noch vrees kent en zijn macht vestigt door meedogeloze wreedheid. Het heeft mij moeite en tijd gekost om al de nodige bewijzen te verzamelen om dit gangstersyndicaat te vernietigen. Nog veel moeilijker was het om mijn angst te overwinnen en alles op papier neer te schrijven. Ik heb al mijn moed moeten verzamelen. Ik ben machtig nu! Ondergang of voortbestaan van deze mafioso hangen van mij af. Helaas! Dit wordt mijn ondergang. Ik zal sterven. Ik zal worden vermoord. Maar ik ben bereid mijn leven te offeren om de maatschappij te verlossen van een kwaad dat aan haar ingewanden wreet en haar grondvesten aantast. Ik wens mijzelf te straffen voor al datgene wat ik heb misdaan en voor al de levens die ik heb verwoest. Ik wil niet dat nieuwe slachtoffers dezelfde weg gaan! Mij werd de hemel beloofd. De weg er heen voerde mij echter naar de hel. Daarom, smeek ik u, werp dit schrijven niet weg. Geloof mij en gebruik mijn onthullingen om de schuldigen te straffen. Waar en hoe u de bewijzen kunt vinden staat in deze brief. Gebruik ze om uzelf en de hele samenleving voor nog meer kwaad te behoeden."
Een laatste keer las de jonge vrouw de brief, die ze zopas had geschreven en die over haar lot zou beslissen. Dit was haar doodvonnis. Maar wat betekende haar leven ten overstaan van zovele andere, jongere mensenlevens? Ze was bang. Ze hoefde zichzelf niets wijs te maken! De dood? Maar wat alvorens te sterven? De bendeleiders waren immers zo wreed! Was het niet vreemd dat ze zo naar de dood kon verlangen? Misschien kon ze er toch beter mee ophouden. Alle bewijzen en dit schrijven vernietigen. Reeds wou ze de brief in brand steken en de bijhorende DVD verbrijze-len… Waarom zichzelf in moeilijkheden brengen voor mensen die ze niet kende, die jaloers op haar waren om haar schoonheid; afgunstig waren om haar rijkdom? Dan zag ze opnieuw de taferelen die ze zo dikwijls had gezien in vunzige kroegen in het stadscentrum. Opnieuw zag ze jongens met lang, vuil, verward en ongekamd haar. Ze herinnerde zich vervuilde, onverzorgde tienermeisjes. Opnieuw rook ze de vieze lijfgeur van deze jonge mensen, die samenhokten om "stuff" te roken. Ze beleefde weer de afschuw bij de herinnering aan hoe ze elkaar gelukkig probeerden te maken met niet ont-smette injectienaalden, doorheen hun klederen. En weer voede ze zelf die "nootdruft" naar dat opperste geluk, dat alleen door drugs kan worden verwekt. Met afschuw dacht ze aan de jongeman die door een venster op de twintigste verdieping van een flatgebouw was gesprongen, denkende dat hij kon vliegen als een adelaar. Ze herinnerde zich hoe ze huiverde bij het zien van het bloedige hoopje vlees en beenderen dat op de straatstenen achterbleef. Wat betekende haar leven tenslotte ten overstaan van zovele jonge, veelbelovende mensenlevens? Misschien dat haar dood een stukje van haar schuld kon uitwissen? Maar opnieuw werd ze door angst overmand.Twijfels! Was het eigenlijk wel nodig dat ze stierf? Kon ze haar kennis en al het verzamelde bewijsmateriaal niet beter gebruiken om zichzelf te verrijken? Een aangepaste chantage op touw zetten? Een kopie maken van deze brief, van de agenda en van al de bewijzen? Ze zou de bendeleiders chanteren en hen daarna verklikken. Op die manier kon ze de maatschappij en zichzelf een dienst bewijzen.
De telefoon rinkelde. In gedachten verzonken nam ze de telefoon op. Ze herkende de stem niet. Ze was dit gewoon. Dit hoorde er bij. Ze nam geen nota. Ze memoriseerde de woorden in haar geheugen. De boodschap luidde: "Morgenvroeg, 7 uur precies, rue du Commerce, 13, 2de verdieping, 17de wijk, Parijs."
De stem klonk hard. Ze antwoordde niet. Dit werd niet verwacht.
Ze kende de straat niet. Ze kende evenmin het huis. Ook dat hoorde er bij. Ze moest dus helemaal naar Parijs, naar een adres waar ze nog nooit was geweest. Na enig zoeken had ze de "rue du commerce" teruggevonden op het stadsplan. Weer overviel haar een panische angst. Om zichzelf moed te geven nam ze de telefoon en vormde het nummer van de persoon, die ze kende als de grote baas van de organisatie. Het duurde niet lang voor de hoorn werd opgenomen. De stem aan het andere einde klonk beschaafd. Haar eigen stem was hard, toonloos en zakelijk.
"Met Rita. Ik ben in het bezit van voldoende bewijzen om jou en al de anderen aan de galg te helpen. Vijfentwintig miljoen euro is mijn prijs."
Hij antwoordde niet. De communicatie werd verbroken. Ze probeerde niet opnieuw. Alles was gezegd. Ze had kleur bekend.
In gedachten liep ze weg van de telefoon. Zweetdroppels parelden op haar voorhoofd, liepen langs haar rug. Een bad had ze nodig! Dat zou haar ontspannen.
In de badkamer ontdeed ze zich langzaam van haar klederen. Zodra haar jurk was uitgetrokken werd een holster zichtbaar, waarin een semi-automatisch pistool stak. Ze gespte de holster los van haar dij, liep door de leefkamer naar de hal en borg holster en wapen daar weg in een secretaire-meubel. Dit kon haar nu toch niet helpen. Wat kon zij alleen met een pistool beginnen tegen een hele bende? Er moest een andere manier zijn om dit te overleven. Toen zag ze zichzelf weerkaatst in de spiegel. Ze was tevreden met wat ze zag. Ze was pas vijfendertig jaar oud geworden en nog steeds beeldschoon. Bovendien, een vrouw in de dertig is op haar best! Waarom niet haar lichaam gebruiken om haar leven te verdedigen?
Zodra ze in bad was gestapt en een weldoende warmte haar lichaam omsloot voelde ze zich rustiger. Misschien zag ze alles veel te zwart. Wellicht hoefde ze niet te sterven. Ze zou de afspraak nakomen. Een laatste keer. En zodra ze de vijfentwintig miljoen had ontvangen zou ze vluchten, ver weg, waar niemand haar nog zou kunnen vinden. En dan zou ze de brief die ze had geschreven opsturen naar de politie. Samen met de DVD waarop de hele structuur van de organisatie was uitgelegd, evenals de namen van leiders, verantwoordelijken en meelopers, samen met de plaatsen waar zwarte boekhoudingen en ander bewijsmateriaal kon worden gevonden. En wanneer de bende was opgerold en de kopstukken in de gevangenis zaten zou ze terug komen om een nieuw leven te beginnen. Ja! Dat zou ze doen! Vluchten met Giullio, die bij het Italiaanse toeristenbureau werkte. Hij hield immers van haar. En hij had haar reeds meerdere keren verzekerd dat ze op hem kon rekenen, in geval van nood. Ook zij beminde hem. Dan was er weer de twijfel. Had hij haar echt lief? Werd hij niet alleen gedreven door de passie om de mooiste vrouw die hij kende te bezitten? Maar waarom zich blijven pijnigen? Hij zag haar graag. Hij had haar dit toch meermaals gezegd! Plots voelde ze de behoefte om zijn stem te horen. Ze moest hem bellen. Hij hield er wel niet van dat ze hem op zijn werk telefoneerde, maar dit was een noodgeval. Ze moest…
Met sierlijke bewegingen kwam ze recht uit bad. Ze zag er sexy en verleidelijk uit. Haar lichaam glom van de nattigheid. Het maakte haar nog mooier, nog onweerstaanbaarder. Toen ze met haar hoofd schudde, onbewust, kleefden haar blonde lokken op haar schouders. Ze sloeg geen badmantel om. Waarom zou ze? Immers, niemand kon haar zien. Zenuwachtig nam ze de hoorn op, vormde het nummer. Krachtig klonk zijn stem door het toestel:
"Giullio Romero. Met wie heb ik de eer?"
Haar hart sprong op van vreugde. Ze zuchte van opluchting. Even had ze gedacht dat hij niet op kantoor zou zijn geweest.
"Met Rita" zei ze gejaagd "Ik heb je zo hard nodig. Ik wil je zien, Giullio, vandaag nog."
Zijn antwoord was kort:
"Goed. Om 20.OO uur ben ik in het Fregat. Je weet wel, die ondergrondse dancing in de Nieuwstraat in Brussel."
Een droge klik wees er op dat hij de hoorn had opgelegd. Het was stil. Ze was alleen. Opnieuw werd ze door de angst overmeesterd. Ze voelde een niet te weerstane drang om wat "stuff" te roken. Ze probeerde zich hiertegen te verzetten. Maar ze had toch zo een nood om de realiteit te ontvluchten. Waarom zou ze zichzelf folteren? Ze kon toch niet weerstaan! Ze haalde het nodige. Langzaam wikkelde ze het pakje los dat ze uit haar nachttafeltje had gehaald. Een bruin-groene, felriekende plak, gelijkend op een stuk schoenzool, was nu te zien. Onmiddellijk drong de geur van de hasjisj haar neus naar binnen. Ze brak er een stuk af en verpulverde het in een stenen potje. Toen nam ze een pijpje, vulde dit met de fijngemalen hash. Ze stak er de brand in, inhaleerde diep. Ze werd rustiger. Toch bracht dit niet het gewenste soelaas. Ze wou meer. Ze wou de werkelijkheid ontvluch-ten, een droomwereld creeëren. Daarom slikte ze ook een LSD-pil. Al vlug verloor ze het besef van tijd en ruimte. De kamer begon te tollen, verdween en maakte plaats voor een visioen. Ze begon te hallucineren. Ineens zag ze zichzelf als een wondermooie, naakte godin in de troonzaal van het kasteel van Versailles. Vele naakte atleten probeerden haar te omarmen. Maar ze ontvluchtte hun pogingen en wist steeds opnieuw te ontsnappen aan hun lichamen. Ze spotte met hen. Ze lachte hen uit. Smachtend verklaarden ze haar hun gevoelens. Ze wees hun liefde af. En plots veranderde het toneel. De naakte atleten werden harige duivels, die werden opgehitst door een mooie heks, met rode haren en vurige ogen. Het duurde niet lang of ze hadden haar gevangen. Hun spel was wreed, vernederend en pijnlijk. Rita gilde van de pijn, veroorzaakt door de vermeende folteringen. Ze had er geen benul van dat het een boze droom betrof, een hallucinatie verwekt door het gebruik van de LSD.
Het zweet liep langs haar naakte lichaam. Ze rolde zich over de grond om de pijn te stillen. Ze kronkelde zich op het bed en drukte zich tegen de muur. Het mocht allemaal niet baten. En de folteringen werden erger, steeds maar erger. De metamorfose was kompleet. Steeds ondragelijker werd de pijn. De heks keek haar spottend aan. De duivels namen er de tijd voor. En plots was alles verdwenen. Ze bevond zich nu in de kerker van een middeleeuws kasteel. Ze was alleen. Vertwijfeld keek ze rond in haar gevangenis. In de hoek zag ze een stromatras met daar op een homp brood en een kroes flets water. Ze wou er heen want ze had honger en dorst. Plots echter drukte ze zich gillend tegen de ruwe, vochtige celwand. Van onder het stro kwamen vele langharige ratten naar haar toe. Vol afschuw hield ze de handen voor de ogen. Maar steeds opnieuw zag ze de ratten. Ze kwamen steeds maar dichter. Ze voelde hoe de vieze beesten langs haar benen omhoog kropen. Ze voelde de pijn toen de scherpe klauwen zich in haar dijvlees haakten en in haar buik, in haar borsten. Ze voelde ze in haar nek. Overal waren ze. Toen was er niets meer. Het was stil en donker. Het stenen pijpje was al lang uit haar handen gevallen en lag gebroken op de grond. Maar nog verspreidde het die typische prikkelende geur doorheen de kamer.
feedback van andere lezers- dannycant
Heey, dit is uitermate vlot en intigerend neergezet... dit verdient méér reacties!! (Het zal aan de kerstperiode liggen, zeker)
Ik zal proberen te volgen, want dit beloofd!...
groetjes
Julien_Maleur: Blij met je reactie. Ik begon al te wanhopen en dacht te stoppen met hoofdstukken van mijn roman te plaatsen.
groeten
Julien - Henny
Dit verdiend zeker meer reacties. Ik denk dat het komt omdat dit deel zo lang is, dat het zo weinig gelezen wordt. Toch, het verhaal greep mij aan en was er snel in verdiept. Je gebruikt vaak wou in je verhaal. Beter is wilde te schrijven, want wou is spreektaal, wilde schrijftaal.
Julien_Maleur: zal er zeker rekening mee houden.
groeten
JM - Francis
Heftig en realistisch geschreven
gr Frans
Julien_Maleur: Dank je Francis. Intussen is de roman klaar om uit te geven. Er zullen dan ook geen delen op deze site meer worden gepubliceerd. Ik weet nog niet wie de uitgever juist wordt. In ieder geval is de roman het aanschaffen en lezen waard.
groeten
JM - Vansion
iemand die zeker meer lezers verdient hier!
ik hou u in het oog!
zuchtte ipv zuchte (maar da's maar een detail)
Julien_Maleur: Dank je Vansion. Dit verhaal is intussen een afgewerkte roman met als titel 'Jacht op een huurmoordenaar' (ongev. 300 p enkele tussenlijn), welke ik zo vlug mogelijk in de boekhandel hoop te zien.
groeten
JM - molic
Een schrijfstijl waarvan ik hou: boeiend, met hoog tempo.Na dit hoofdstuk kan men zich Rita beeldelijk voorstellen. Dit eerste hoofdstuk is voor mij een kennismaking, maar nu ben ik benieuwd naar het vervolg. Inderdaad te weinig reacties, maar dat ben ik hier al gewend. Als het boek in de boekenwinkel komt, koop ik het met zekerheid.
Julien_Maleur: Dank voor het lezen en de lovende fb. Spijtig genoeg zullen geen nieuwe delen meer worden gepubliceerd op de site. De roman is af en heeft als definitieve titel gekregen : Jacht op een huurmoordenaar (ongev. 300 pagina's). Hoop dat het in komende weken zal worden uitgegeven.
Mvg
JM
|
