Volg ons op facebook
|
< terug
JOEP DE POET (In de dichterspoel)
Het wateroppervlak wiegt letters. De wind staat goed vandaag. Het was een drukte van mensen rondom de vijver, zoals doorgaans bij zulke temperaturen. Hier dwarrelt nog een medeklinker, daar een 'e' en sporadisch een 'a', terwijl de hemel vervaagt in matte kleuren. Een nieuwe maan kondigt zich schuchter aan.
Dikkopjes vechten voor letters die zijn komen aanwaaien uit kranten, tijdschriften en dergelijke vijverrandlectuur. De meest assertieve onder hen zijn al uitgerust met woorden. Niet dat ze al klaar zijn om deel te nemen aan de voordrachtavonden bij de grote lelies, neen, daar moeten ze nog wat geduld voor hebben, maar een kinderversje of een eenvoudige liedtekst zit er al in.
De lelies, immens groot, drijven temidden van de grote vijver. Er worden voorbereidingen getroffen voor de wekelijkse voordrachtavond. Libellen, met dwaallichtjes die ze gevangen houden in kleine lantaarns, zweven plichtbewust naar hun plaatsen. Zij staan in voor de verlichting van het middelste lelieblad waarop jonge kikkers in de weer zijn met een podium te installeren. Op de andere vier bladen, die omheen de centrale lelie drijven, stromen poëzieliefhebbers toe. Ze haasten zich, want de plaatsen zijn beperkt.
Het wordt een speciale voordrachtavond vanavond. Vorige week was er een nieuwkomer aangekomen in de dichterspoel. Niemand wist waar hij vandaan kwam, maar de lichtbruine breedsmoelkikker die zichzelf voorstelde als Joep, bleek over een uitermate kritische geest te beschikken. Met zijn cynisme haalde hij menig beginnende poëet, die het beste van zichzelf gaf, met honend gekwaak onderuit. Zijn taalgebruik was ongewoon, schools met moeilijk verstaanbare taalgrappen waaraan alleen hijzelf het grootste plezier had.
Iedereen ziet er nu naar uit om Joep te horen voordragen. Zou hij werkelijk over zoveel talent beschikken als hij het zelf deed voorkomen? Had hij werkelijk zovele letters en woorden ingeslikt? De kwabbige buik deed vermoeden van wel. En gaat Pinas over zich heen laten walsen met aforismen, ritmes en stijlvormen?
Pinas de zwarte kikker met witte poten, was de enige die zich niet uit het lood had laten slaan door de grootsprakerige breedsmoelkikker. Hij had Joep geprovoceerd. Hij had zelfs openlijk de stijlloze oranje das van Joep uitgelachen met de bewering dat als iemand zich niet eens wist te kleden hij zeker niet kon dichten. Het spreekt voor zich dat er voor Joep geen terugweg mogelijk was om geen gezichtsverlies te lijden, en met veel vertoon nam hij de uitdaging aan. Uit verontwaardiging zwol ook nog zijn nek op, waardoor de das te strak kwam te zitten en zijn bolle hoofd helemaal blauw aanliep.
Een volks gekwaak weerklinkt wanneer Joep het podium bestijgt. Met fiere houding neemt hij de zwanensnavel, die dienst doet als microfoon, in zijn poot. Hij kucht op hautaine wijze erin, waardoor ogenblikkelijk het gekwaak ophoudt. Alleen de libellen hoort men nog, met op de achtergrond het zachte geklots van water. Het geurt naar nat gras en doorweekt riet. Prima omstandigheden voor een hoogstaande poëet.
Gedicht na gedicht strooit Joep uit over het volk. Het ontbreekt hem aan enig gevoel voor timbre of dictie. Niet dat zijn werken zo slecht zijn, dat nu ook weer niet. Maar ze zijn zo volgestouwd met encyclopedische woorden, die op sarcastische wijze beogen aan te tonen hoe onnozel doorsnee kikkers zijn, dat zijn vertoning alsmaar meer slaapverwekkend wordt. Woorden voor pseudo-intellectuelen die niemand raken. Niet één gedicht waarin hij ook maar poogt een gevoel te beschrijven. Heeft hij angst om emoties uit te drukken, of te tonen?
Blind voor zijn omgeving buigt Joep na zijn voorstelling meerdere malen. Hij neemt een denkbeeldige ruiker in ontvangst en kwaakt 'bedankt, bedankt goede vrienden, het was me een waar genoegen om voor jullie op te treden.'
Niet één kikker applaudisseert. Een kleine roodbruine kikker port zijn buur. Deze opent slaperig één oog, vangt een mug met zijn oproltong en dut weer in.
Wanneer Joep het podium verlaat - hij neemt met veel poeha vermeend applaus in ontvangst - bestijgt Pinas de planken. Terwijl hij de breedsmoelkikker passeert schudt hij afkeurend zijn hoofd: 'Die das kerel, tjonge jonge.' Joep slaat blauw uit.
Als één groot wezen schiet het volk wakker. 'Pinas, Pinas' wordt er gescandeerd. De slaperige kikker die net nog een por kreeg schiet nu klaarwakker rechtop.
Pinas doet zijn act met veel inlevingsvermogen. Zijn woordenschat is beperkt, maar de weinige woorden die hij kent ontroeren, ze beroeren en doen het publiek lachen. Zo krijgt het volk toch nog waar het voor gekomen is. Maar het duurt hooguit een kwartier. Dan bestormt Joep met inmiddels purperen kop de plankenvloer. Hij kwaakt uitzinnig.
'Dat is toch geen poezie! Kinderlijke woorden, man je hebt hooguit enkele Samsonstripverhalen ingeslikt, daarmee dicht men niet, ongehoord! Jij bent geen poet en zult nooit een poet worden!'
Het publiek verstomt enkele seconden, om vervolgens in lachen uit te barsten. Hadden ze het goed gehoord? De intellectuele Joep had toch duidelijk poezie gezegd, en poet.
'Waarom lachen jullie? Onnozele amfibien. Ik heb altijd in een vijver nabij een universiteit geleefd. Ik heb encyclopedien, woordenboeken en verhandelingen geeten tot ze me de strot uitkwamen. Ik barst van de woorden. Ik, … ik alleen ben de naam poet waardig!'
Het volk ligt helemaal plat. Pinas grijnst. Hij ontfutselt de arme breedsmoelkikker, wiens kop inmiddels bijna zwart is, de zwanensnavel.
'Beste Joep, mijn vriend,' spreekt hij. 'Heb je al ooit van een trema gehoord?'
'Ph, het verbaast me dat jij dat woord kent. Natuurlijk weet ik wat dat is.'
'Dan weet je dus ook dat een dichter ook wel poëet genoemd wordt? Po-eet, met het trema op de eerste e?'
'Alsof ik dát niet weet,' antwoordt Joep op hooghartige wijze.
'Wel, dan zeg mijn eens na: Po-eet.'
'Doe niet zo belachelijk.'
'Po-eet!'
Het publiek schreeuwt mee uit volle borst. 'Po-eet, po-eet, po-eet.'
'Kom op Joep, laat je niet kennen,' moedigt Pinas aan.
'Po-eet, po-eet, po-eet!'
Joep is het moe. Hij grijpt de zwanensnavel en roept: 'Poet!'
Het publiek lacht en scandeert: 'Joep de poet! Joep de poet!'
'Misschien toch nog hier of daar een tremaatje slikken Joep? Weet je, als je niet alles verslonden hebt, hoe kun je dan jezelf Poëet noemen? Haha, niet dus, hè poet,' proest Pinas.
Joep's nek zwelt tot nooit geziene proporties. Plotseling explodeert zijn hoofd met een harde knal.
'Wat een opgeblazen figuur,' lacht Pinas; 'nu moeten we overal stukjes ego bijeen gaan vegen.'
feedback van andere lezers- muis
:) Een sage, geloof ik dat ze het noemen. Waarin dieren mensen vertegenwoordigen:)
Een herkenbare situatie, me dunkt.
En het is idd zo: keep it simple. Het zijn niet de woorden maar wel het inlevingsvermogen die een gedicht 'kostbaar' maken.
Kijk naar 'Elsschot': soberheid in woorden, maar als ze met het juiste inlevingsvermogen voorgedragen worden, is het meesterlijk!
Heel mooi en secreet beschreven waarin geen enkele beschuldigende of verwijtende vinger wordt uigestoken, maar enkelde lezer attent gemaakt wordt op een situatie.
Prachtig!
Fijne feestdagen!
Groetjes
jbrouns: Prachtige fb, daar geef ik een 'uitstekend' voor ;-)
Enne nog gefeliciteerd met 'Tango', het wil al veel zeggen als je reactie krijgt, want die uitgeverijen krijgen stapels manuscripten binnen. Mag ik vragen bij welke uitgeverij?
Groetjes. - SabineLuypaert
jammie voor het woord 'vijverrandlectuur' ik zag meteen sprekende beelden (smile), en hahaha wat een zaaaaaaaaaaaaaaalig verhaalke (smile) ik heb genoooooooooooten
jbrouns: Dank, dank, dank. Tot zondag, uw voorspelling dat we ons ooit 'live' gaan treffen komt nog uit ook :-)
Groetjes - ERWEE
Knappe personificatie van de kikkers zoals ze zijn.
Zit een doszis lyriek in, een stuk humor, technisch geweldig gezet, etc.
Dit is gewoon een top JBc
jbrouns: Ha, JBc, dat is een goei. Bedankt voor de lovende kritieken. Ik stuur nog een meelke ivm zondag. Grts.
|
