|
< terug
De diepte van het gat
De stralende zon aan de heldere hemel paste niet bij het dominante gevoel wat Esther al bij het opstaan in beslag genomen had. Regen wat met bakken uit de hemel kwam en gure wind die tot diep in je huid doordrong, zouden hebben gepast.
Zelfs motregen zou haar gevoel onder woorden gebracht hebben, maar zon?
Nee, geen zon. Absoluut geen zon.
De zon hoorde bij blijdschap, en blijdschap was ver te zoeken. Bij haar, maar zeker ook bij de aanwezigen.
Met een sombere blik liet ze haar ogen over de aanwezigen gaan en bleef automatisch hangen op Agaath, die met haar neonkleurige jas en paarsachtig geverfde haar zo in een schilderij van Mondrian gepast zou hebben.
'Kutwijf' vloekte ze inwendig en ze balde haar vuisten in de snijdende handboeien. Opnieuw voelde ze de woede die haar even van de wereld gekregen had. Die een complete zwarte vlek voor haar ogen had veroorzaakt en die onnoemelijke gevolgen had gehad.
Met een mengeling van gevoelens dacht ze terug.
Het was een mooie tweede pinksterdag geweest. Zo'n dag die je wel met beide handen moest vastgrijpen na een periode van alleen maar regen, regen en nog eens regen.
Helder blauwe hemel, heerlijk zonnetje en overal blijde mensen.
Het plotselinge telefoontje voor haar man Jochem, wat haar plannen even in de war had willen gooien, had geen grip kunnen krijgen op haar goede humeur en ze had haar man balend naar zijn werk laten gaan, die in zijn functie op de meest onchristelijke tijdstippen moest opdraven.
Nee, ze had haar alleenstaande vriendin opgebeld en samen met haar was ze naar het grote wooncentrum gereden in de omgeving.
Ja... de dag was zo mooi begonnen en ze kon zich niet heugen dat ze ooit zo voldaan thuis gekomen was na een dagje winkelen.
Thuis gekomen was haar goede humeur echter in één klap weggeslagen toen ze haar eigen man zoenend en strelend in de huiskamer had aangetroffen met zijn vrouwelijke collega die in haar veel te korte rok, beschilderd als een indiaan zo de wallen op had gekund.
Even had ze totaal verbijsterd en met open mond naar het abrupt geeindigde tafereel gekeken. Even maar, want toen was er die woede geweest. Die ongekende woede die haar de hele buurt had laten meegenieten.
'Lea alsjeblieft' hoorde ze Jochem nog smeken, 'Het is niet...'
'Wat ik denk?' had ze cynisch de zin afgemaakt.
'Er is iets vreselijks gebeurd Lee' had Agaath geprobeerd zich erin te mengen.
'Dat hoef je mij niet te vertellen... Godvergeten hoer dat je er bent.'
'We zochten troost...'
'Troost?' had ze met een overslaande stem geschreeuwd, 'Troost?'
'Troost ja' had Jochem gepiept en met een korte blik op Agaath had hij de bekende druppel uit de kraan laten ontsnappen.
In een vlaag van absolute woede en verbijstering had ze de juist aangeschafte vaasjes en waxinelicht houders in en volle tas omhoog gebracht, met als doel Agaath.
Doelgericht en met alle kracht die ze bezat had ze geslagen om vervolgens ontnuchterd toe te kijken hoe niet Agaath in elkaar was gezakt, maar haar bloedeigen man die in een fractie van een seconde voor haar was gaan staan.
De blik in zijn ogen. Het bloed wat sijpelend uit zijn hoofdwond overgegaan was op vloeien, stond gegrift op haar netvlies. Zelfs het gekrijs van Agaath kreeg ze niet uit haar hoofd. Iedere minuut van de dag zag en hoorde ze wat er in dat korte ogenblik gebeurd was.
Zelfs de verdoofdheid en de vastnageling aan de grond stond haar nog bij.
God, kon ze het maar terug draaien, dan stond ze daar nu niet met een in het blauw gehulde man op de begrafenis van haar man, waar ze de vele blikken van de aanwezigen, die stuk voor stuk boekdelen spraken niet te incasseren. Dan was er geen snijdende pijn om haar daad.
Ja... als ze het terug kon draaien dan had ze een seconde langer gewacht om niet per ongeluk haar man te raken, maar Agaath.
Met de tanden in haar lippen bleef ze Agaath strak aankijken, die te midden van de menigte er volledig bij leek te horen.
'Hoer,' schold ze onhoorbaar, 'Vieze vuile straathoer!'
Hoe langer ze daar stond, des te meer ze in de ban raakte van Agaath, die met een intens verdrietig gezicht bij de kist stond die langzaam naar beneden werd gebracht.
Op haar wangen rolden tranen. Tranen die de druppel waren.
Eén ruk was voldoende om zich los te maken uit de de losse greep van de in gedachten verkerende agent en ze had aan een paar flinke stappen genoeg om achter Agaath te komen die te laat in de gaten had wat er ging komen.
Met alle kracht die haar tengere lijf bezat trapte ze. Trapte ze zo hard dat Agaath zich wel over moest geven aan de zwaartekracht.
Met een luide kreet belandde ze op de kist die op zijn dieptepunt gekomen was.
feedback van andere lezers- lief
spannend yrsa
graag gelezen
liefsxxx
yrsa: Dank je wel lief :-)
groetjes xx - muis
De zon hoorde bij blijschap,=< blijdschap
Het plotselinge telefoontje ....zijn functie op de meest onchristelijke tijdstippen mpest opdraven.=< moest ipv mpest
Een spannend stuk yrsa. Ook hier kan ik me levendig inbeelden wat er gebeurd is. Een triestige zaak, maar ik ben er zeker van dit ooit gebeurt.
Graag gelezen
groetjes
yrsa: Dank je wel muis voor je fijne fb weer :-)
Het was een scenario wat ineens in me opkwam en waarvan ik me zo voor kon stellen dat het idd gebeuren kan.
Groetjes xx - togu_hang
sterk geschreven yrsa ... graag gelezen
groetjes
yrsa: dank je wel togu hang :-)
groetjes xx - ERWEE
Erg goed stuk yrsa
even deze:
'Lea alsjeblieft' hoorde ze Jochem nog smekend, 'Het is niet...' => smeken
God, kon ze het maar terug draaien, dan stond ze daar nu niet met een in het blauw gehulde man op de begrafenis van haar man, waar ze de vele blikken van de aanwezigen, die stuk voor stuk boekdelen spraken niet te incasseren. => de zin is zo lang dat het onduidelijk wordt (ook iets met twee maal 'in het blauw gehulde man & op de begrafenis van haar man)
Eén ruk was voldoende om zich los te krijgen uit de de losse greep ... => Eén ruk was voldoende om zich los te MAKEN uit de de losse greep ...
Gelieve ook steeds de titel met een hoofdletter te zetten.
yrsa: Bedankt voor je zeer zinvolle fb Erwee :-)
groetjes xx
|
