Volg ons op facebook
|
< terug
dagboek - mijn jaar 2007 (deel 2)
Lieve Frederic,
Je noemde me altijd je tante nonnetje liefje, maar nog nooit heb ik zo aan God getwijfeld als de dag van 15 oktober 2007. Het grootste geluk uit mijn leven werd plots beëindigd. Nog nooit heb ik me zo alleen en verlaten gevoeld. Ik voelde me zo machteloos. Ik voelde me zo kwaad op God, mijn papa, Geert. Waarom? Een vraag waar ik in dit leven nooit een antwoord op zal krijgen. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom jouw leven zo plots een einde kende.
De voorbije weken waren maanden van diepe eenzaamheid, verbondenheid en ook afstand. Diepe eenzaamheid, omdat elke dag zonder jou opnieuw een dag is die ik moet overwinnen. Ik mis je altijd en overal. Verbondenheid, omdat veel mensen me gelukkig nabij zijn. Afstand, omdat er mensen zijn die me beschouwen als negativiteit. Als ik gedurende onze relatie verdrietig was, streelde je altijd de tranen van mijn wang en zei je me dat ik zoveel mooier was als ik lachte. Ik probeer mijn glimlach niet met jou mee te begraven, maar het is zwaar liefje. Elke avond vallen de tranen over mijn wangen, omdat het leven zonder jou niet went. En elke dag draag ik verdriet met me mee, omdat sommige mensen tegenover en niet naast me staan. Je omschreef jezelf altijd als een hard iemand, omdat je kon wegwandelen van een situatie als deze jou niet beviel. Ik zag echter het verdriet dat door het wegwandelen werd veroorzaakt liefje. Afstand bracht ook jou geen geluk hé? Enkel misschien een vorm van rust? Je hield echt niet van harde woorden... Je weet hoe moeilijk ik het zelf heb met afstand nemen schat. Hoe moet ik dan in godsnaam afstand nemen van jou en bepaalde mensen om me heen? Ik die steeds en overal probeer te bemiddelen, sta voor vaststaande aspecten. Waarom kon over jouw heengaan niet bemiddeld worden? Alle andere geluk zou ik opgegeven om jou terug tot leven te brengen! Ik zou zelfs mijn eigen leven geven om jouw dood ongedaan te kunnen maken. Ik heb het gevoel dat jij sterker zou kunnen zijn als ikzelf. En aan de andere kant is deze gedachte misschien ontzettend egoïstisch van me. Wie zegt dat jij mijn dood zou kunnen dragen? Je had ook al je portie ellende gekend op deze aardbol. Waarom? Waarom jij? Waarom ik? Waarom ons geluk?
Vroeger geloofde ik dat goedheid werd beloond. Nu kan ik alleen maar meer geloven dat het leven een loterij is. Onze kennismaking was het gelukkigste lot wat mij tot op heden overkwam. Jouw afscheid is het pijnlijkste lot wat mij overkwam, naast de dood van mijn papa en Geert. De laatste weken worstel ik - voor het eerst sinds mijn leven - met de vraag wat de zin is van goedheid. Wat heeft het voor zin om bijvoorbeeld te werken als maatschappelijk assistente, als alles wordt bepaald door het toeval? Aan de andere kant ervaar ik op heden nog enorm dat andere mensen me enorm kunnen ontroeren, bemoedigen, verdrietig maken,... Misschien heeft meevoelen en helpen dan toch nog zin in de deze wereld? Zonder 'zorgen voor elkaar' is de wereld helemaal niets meer, denk ik. Waarom staan mensen dan echter zo vaak haatdragend tegenover elkaar? Het leven is zo vreemd, voor mij soms zo onberedeneerd. De laatste weken sta ik zo hard stil schat bij het leven en de zin ervan, maar misschien moet ik ook dit denken iets meer gaan loslaten?
Ik wou alleen dat jouw afscheid niet werd gekleurd door ruzies, ruzies die jammer genoeg op heden leven. Ten slotte hebben we allen volgens mij één ding gemeen: de liefde die we voor jou voelen. Ik kan je dood niet ongedaan maken en kan mijn leven niet wisselen voor jouw dood. Ik kan zaken uit het verleden niet ongedaan maken, ook al omdat het keuzes waren die jijzelf had gemaakt. Soms wou ik echter dat ik nu kon toveren, zodat jouw afscheid op het minst een dierbaar afscheid zou kunnen zijn. Een afscheid die jouw leven niet extra zou kleuren door verdriet. Ik voel me zo ongelukkig als ik eraan denk dat jouw ziel misschien nog bij me is. Ik wou je een mooie afscheidsviering bieden, omdat je leven zoveel waarde kende. Jouw dood bracht echter reeds zoveel gebrek aan waarde met zich mee. Dit doet mij pijn, zo immens veel pijn! Geen pijn voor mezelf, maar pijn voor jou! Ik weet dat jij me het advies zou geven om weg te wandelen en mijn eigen hart en levensweg te volgen... Hoe zet ik echter het vele denken stop? Hoe beëindig ik het verdriet die leeft in mijn hart?
Er ligt een nieuw jaar voor me: 2008! Mensen wensen me soms een jaar toe met minder pijn als nu. 2007 bracht me inderdaad intens veel verdriet, maar dit verdriet zou ik niet voelen als ik onze liefde niet had ontmoet. Ik zou niets veranderen als ik terugblik op het voorbije jaar, zelfs al zou ik weten dat ik opnieuw zo vlug afscheid van jou zou moeten nemen! Ik zou niet weglopen voor de pijn, maar onze momenten samen opnieuw koesteren! Jij bent niet diegene die zorgt voor verdriet. De pijn wordt veroorzaakt door het lot. Jij bezorgde me enkel een intense vorm van geluk! 2007 blijft voor mij het jaar waar ik de echte liefde heb ontmoet!
2008 zal - met heel veel pijn in het hart - niet het jaar zijn waar wij op hadden gehoopt. Het zal niet het jaar zijn waarbij we verder bouwen aan onze toekomst, op de manier waar we aan dachten. Ik mis onze toekomst samen. Ik wil - samen met jou - verder bouwen aan ons gezinsgeluk, onze kleine Anna. Wat keek ik ernaar uit om mama te worden. Ik heb jammer genoeg - samen met jouw lichaam - onze dromen moeten begraven. Het waren "onze" dromen! Ik weet dat ik nu mijn eigen weg opnieuw moet vinden, hoe hard dit ook voor mij nog is op heden. Ik draag je echter altijd verder met me mee... de liefde, de dierbare herinneringen, het respect,... kan niemand me afnemen en deze ultieme rijkdom werd door jou aan mij aangeboden, zomaar en spontaan. Ik ben je dankbaar liefje, eeuwig dankbaar!
Jouw hart had niet genoeg kracht om 2007 te overleven, maar ik draag je in 2008 verder mee in mijn eigen hart. Op die manier zal je altijd verder leven. Sinds 15 oktober 2007 leef jij in mij. Ik leid twee levens, met jou in mij! Liefde reikt verder dan de grenzen van eeuwigheid...
2008 begint voor mij met één groot vraagteken... Ik weet dat jij trots zou zijn op me als ik in 2008 het glimlachen opnieuw weet te ontdekken. Ik kan alleen maar hopen... stilletjes hopen... hopen dat het lot mij en ons positief gezind is. Gezien ik leef voor twee en jou de laatste 2,5 maanden zoveel tranen heb laten zien, 'moet' ik gewoon opnieuw leren glimlachen, dansen, genieten. Soms vraag ik me af hoe ik dit moet doen, maar ik hoop dat het leven me de weg wijst.
Veel liefs,
jouw Liesje
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
ik wens jou veel moed en hoop, dat je je glimlach zacht terug mag vinden
knufff
Liesje: Dank je wel lieve Sabine,
dank je wel! - thomas
Die prachtige liefde die er tussen jullie was/is ontroert... Ik wens je voor 2008 heel veel troost en mooie herinneringen...
Liesje: Bedankt voor je erkenning en je steungevende woorden!
|
