Volg ons op facebook
|
< terug
Navelrood - 3 - (Einde)
Navelrood springt met een katachtige beweging opzij. Terwijl ze op haar zij ligt perst ze met een plotse beweging op haar buik. De kleine rode traan floept uit haar navel en knalt recht in het hart van de koffieboondruppel. Deze kijkt nu wezenloos om zich heen.
'Bolka, ik ben het,' zegt Navelrood.
Dan vervaagt geleidelijk het zwart om plaats te maken voor de oorspronkelijke blauwe schittering. Bolka kijkt beschaamd naar Navelrood. Ze is weer terug de oude. Navelrood lacht alleen maar en port vervolgens eens vriendschappelijk in de bolle buik. Opnieuw spetteren duizenden druppeltjes in het rond. Koffieboon kijkt beledigd. Maar het duurt niet lang of beide vriendinnen schieten in de lach. Vanaf de andere kant van de wolk ontstaat er een luidruchtig gejuich. Maar veel tijd om te feesten is er niet. Dat beseft vooral de commandant.
'Genoeg gelachen!' roept hij. 'We hebben al teveel tijd verloren.'
'Jij, jij en jullie daar, vorm een brug.'
Ogenblikkelijk gaan druppels op de aangewezen plaatsen staan om zo een levende brug te vormen naar het geïsoleerde stuk wolk. Navelrood en Bolka kunnen vervolgens moeiteloos terugkeren tot de anderen.
'Zo. Violetje, ga jij maar met haar mee. Hop hop, en al de rest: terug aan het werk!'
Allen begeven ze zich weer naar hun plaatsen.
'Kom,' spoort Bolka Navelrood aan. Maar Navelrood blijft staan en ziet toe hoe de commandant zijn formatie weer in het gelid zet.
'Wat is er?' vraagt Bolka. 'Je zit ergens mee, vertel het mij.'
Navelrood zwijgt.
'Opofferaars! Geen tijd meer voor lange afscheiden. Hopelijk zijn jullie nog niet te laat. Succes!' schreeuwt de commandant.
'Ik tel tot drie: één, … twee, …'
'Stop!'
Allen kijken geschrokken naar Navelrood. Deze omarmt zwijgend Bolka en begeeft zich vervolgens naar haar eenheid om haar plaats in het gelid terug in te nemen. Bolka huilt. Ze rent haar vriendin achterna en smeekt op haar knieën: 'Blijf alsjeblieft, doe het voor mij. Spring niet!'
Navelrood trekt haar recht, omhelst haar nog éénmaal en geeft haar drie kussen op de wang. Vervolgens knijpt ze een rode druppel uit haar lijf en geeft deze aan haar. Bolka begrijpt het. Ze haalt ook een druppel tevoorschijn om ze vervolgens ter hoogte van de navel bij Navelrood in te brengen. Daarna begeeft ze zich terneergeslagen naar haar soortgenoten, die het gebeuren van op afstand gevolgd hadden.
De peerdruppels zijn klaar voor hun opoffering.
'Weet je het zeker Violetje?' vraagt de commandant.
Navelrood knikt bevestigend.
'Goed dan. Ik tel af: één, … twee, … drie.'
Ze springen. Navelrood kijkt nog vlug één keer achterom. Dan springt ze ook.
Bolka kan het niet aanzien. Voordat iemand haar kan tegenhouden is ze al de formatie nagerend en springt hen achterna, een zekere dood tegemoet.
'Navelrood! Ik kom eraan!' roept ze opgewonden.
Navelrood kijkt geschrokken achterom. Vervolgens verschijnt een glimlach op haar gezicht. Door haar gewicht valt de koffieboonvormige veel sneller. Navelrood klampt zich aan haar vast en zo storten ze samen de diepte in.
Op het strand staat een tenger rood mannetje. Hij staart nog altijd omhoog. Plotseling wordt het een beetje duister. Dan komen de eerste druppels, plets, plets in zijn gele emmertje. Hij juicht! Hij danst! Het regent geleidelijk aan harder en harder.
Wanneer zijn emmer halfvol is rent het mannetje in de duinen naar een overstekende rots. Daaronder, in de schaduw ligt een half gesmolten rode vrouw met een kind in haar armen. Hun ogen zijn gesloten.
Voorzichtig neemt het mannetje hen in zijn armen. Hij giet water uit het emmertje stilletjes over hun hoofden. Ze openen de ogen. Een flauwe glimlach verschijnt op hen lippen. Ze groeien.
Aan de einder vloeien hemel en oceaan in elkaar.
feedback van andere lezers- togu_hang
mooi J ... heel mooi
groetjes
jbrouns: Ik ben blij dat ge het mooi vond, het blijft toch altijd even spannend h?, die eerste reactie :-)
Groetjes - Hoeselaar
Een heel speciaal einde is het geworden, al dacht ik een moment aan die idioten die deze dwaze zelfdoding als ultiem geschenk aan Allah aanzien. Gelukkig zijn het de regendruppels die na de reis door thermiek weer hun plaats gaan innemen tussen de wolken.
Mooi Wilhelm
jbrouns: Oei, met Allah, of wat voor kerels met baarden dan ook, hou ik me niet op.
Het handelt onder andere over de kringloop van het leven, ja.
Bedankt voor de leuke fb, groetjes - muis
Een speciaal verhaaltje is dit wel, maar een mooi:) Ik dacht eerst dat die vrouw en haar kindje dood waren, maar het lijkt anders uit te komen:)
Alles heeft voeding en verzorging nodig:)
Groejtes
jbrouns: Dit verhaal is oorspronkelijk geschreven om een korte animatiefilm van te maken (wie weet komt het er ooit nog van?) De vlekken op het strand zijn trouwens overblijfselen van al gesmolten mannekes en vrouwkes (och arme). Ik heb zelf het idee dat het nog beter kan uitgewerkt worden, misschien als ik het weer een tijdje heb losgelaten opnieuw oppakken?
Groetjes - Henny
Bij het laatste deel dacht ik ook even aan aanslagen zoals Hoeselaar schreef. Om water te krijgen moet er inderdaad spanning in de atmosfeer zijn die tot ontlading moet komen. Knap geschreven!
jbrouns: Hartelijk dank, vreemd dat jullie aan aanslagen moeten denken, ikzelf heb geen seconde in die richting gedacht tijdens het schrijven, nou ja, het is misschien wel goed dat de lezer op die manier een beetje op het verkeerde been wordt gezet.
Feest ze! - ERWEE
Geen seconde op het verkeerde been gezet. Vanaf 1dus.
Zeer knap hoe dit op een sprookjesachtig verhalende wijze neergezet is!
jbrouns: Bedankt, het idee is ontstaan tussen twee 'bollekens' door ;-)
Grts. - lin
Heel goed hoe je het begin van het verhaal hier weer in terug brengt. Cirkelvormige vertelling. Mooi. Alleen duurt het best lang voordat zo'n emmertje half vol is. Groet, lin
jbrouns: Bedankt voor leuke fb. Half vol? Of half leeg? ;-)
Groetjes - aquaangel
applaus!
jbrouns: Hola, meen je dat nu? Wel bedankt hoor.
Groetjes
|
