Volg ons op facebook
|
< terug
Op 't Nippertje (1/9) sprookje voor volwassenen
Dit verhaal verscheen eerder op een andere site. De delen werden afwisselend geschreven door mij en Sparrow. Toen Sparrow van de site verdween heb ik met zijn toestemming zijn delen herschreven naar mijn eigen schrijfstijl. Toch wil k hem hier vermelden, omdat zonder hem dit verhaal niet tot stand zou zijn gekomen.
Deel 1
Nippertje liep doelloos door het bos te dwalen. Hij schopte tegen een kastanje en vloekte luid. Zijn grote teen, die uit zijn sandaal stak deed goed zeer. Maar ja, hij moest ergens tegen schoppen om zijn frustraties kwijt te raken. Een eikel dan maar? Die was in elk geval iets kleiner, maar voor een kaboutermannetje als hij toch altijd nog wel zo groot als een voetbal.
Nippertje had een hekel aan zijn naam. Iedereen pestte hem ermee. Hij had ooit eens aan zijn moeder gevraagd hoe hij aan die naam kwam. Had hij dat maar niet gedaan! Zijn moeder had hem in geuren en kleuren verteld dat zijn vader en zij geen voorbehoedsmiddelen gebruikten, maar dat zijn vader "vlak voor het zingen de kerk uit ging". Na afloop zei hij dan steeds tegen haar: "Oef, dat was weer op 't nippertje hoor!". Ze moesten daar altijd erg om lachen, tot de keer dat zijn vader verzuchtte: "Oei, nippertje vergeten!". En daardoor was zijn moeder in verwachting geraakt en hadden ze hem (de eerstgeborene van de drieling) na zijn geboorte "Nippertje" genoemd.
Soms kreeg hij een klap of stomp van één van zijn plaaggeesten en moest hij horen: "Hé, dat was op 't Nippertje!" en meer van dat soort woordspelingen die hij maar liever niet onthield.
Eén ding was hij wel trots op: zijn "Goliath" zoals hij hem liefkozend noemde. Niemand had er zo eentje als hij. Als hij onder de douche stond en hem liefkoosde, kwam hij bijna tot zijn kin! Als anderen hem wel eens in zijn blootje zagen, konden de jaloerse blikken hem niet ontgaan. Maar ja, als hij gekleed was, was hij weer gewoon "Nippertje".
Hij kwam verder en verder van het dorp waar hij woonde. Zijn dorp. Poeh, laat me niet lachen. Wie wilde hem daar nu nog kennen? Iedereen had intussen vast gehoord van het blauwtje dat hij had gelopen bij Wildra, het vrouwtje waar hij nu al drie weken achteraan zat. Gisteren had hij haar eindelijk zo ver gekregen dat ze mee ging naar zijn stulpje onder de wortels van de eikenboom. Hij had voor haar gekookt, haar favoriete maaltijd: eikeltjespap. Daarna waren ze op het bladerkussen gaan zitten en had hij haar mogen zoenen. Langzamerhand had hij steeds verder mogen gaan en hij voelde zijn Goliath al reageren. Zijn kleding stond op springen. Toen Wildra het laatste knoopje van zijn broek opende en Goliath eruit sprong, had zij een gil geslaakt. Haar ogen bleven groot van schrik naar zijn Goliath kijken en ze had subiet haar kleding weer aangetrokken en gezegd: "Je denkt toch niet serieus dat een vrouw zoiets prettig vindt?" en ze was weggehold.
Nu liep hij hier en durfde nauwelijks meer terug. Ongemerkt was hij tot aan de rand van het bos gekomen en zag in de verte de stad van de mensen liggen. Daar kwamen kabouters nooit. Mensen en kabouters horen niet bij elkaar, had hij op school geleerd. Als een mens een kabouter zou vinden, zou die mens hem oppakken en meenemen. De kabouter zou dan in een kooitje komen, een soort gevangenis waar je nooit meer uit kwam. Toch trok het idee Nippertje wel aan om eens iets dichterbij de stad te komen.
Hij zag een pad lopen van de stad naar het bos en wist dat dit vaak door mensen werd gebruikt. Alleen niet nu, overdag. In de schemering kwamen er regelmatig knuffelende paartjes naar het bos via dit pad. Soms streken ze neer op het mos, maar uiteraard alleen als het droog was. Nu regende het. Geen gevaar dus om mensen tegen te komen.
Nippertje begon behoedzaam het paadje af te lopen richting stad. Hij zorgde ervoor om zich steeds tussen de begroeiing langs de kant te verbergen.
Opeens hoorde hij een hoog piepgeluid, eigenlijk een soort melodietje. Hij liep door en probeerde het geluid te lokaliseren. Hij kwam er steeds dichterbij. Plotseling hield het geluid op. Nippertje zocht de omgeving behoedzaam af en zag iets liggen. Het was best groot, ongeveer zoiets als zijn bed thuis was. Hij liep er naar toe en zag dat het een mensenapparaat was met allemaal knopjes bovenop en een rechthoekje daarboven.
Plotseling begon het apparaat weer dat melodietje te maken. Een irritant geluid was het, heel dringend. Nippertje wilde het geluid uit krijgen, klom op het apparaat en begon op allerlei knoppen te springen.
"Hallo?"
Nippertje viel van schrik van het apparaat.
"Hallo," klonk weer een harde stem.
"Stefan, ben jij dat? Zeg eens iets! Zullen we weer eens afspreken? Hallo, Stefan? Slechte verbinding blijkbaar, ik probeer het straks nog wel eens."
En het was weer stil.
Een apparaat met stemmen! Die kon je oproepen door op de knoppen te springen. Nippertje keek verbaasd naar het ding voor hem in het gras. Vast verloren door een mens, dacht hij. Zou ik hem mee naar mijn stulpje kunnen slepen? Hiermee kan ik misschien weer wat bewondering krijgen van de anderen.
Nippertje begon te sjorren aan het apparaat en wist het om te keren. Aan de achterkant zat een driehoekje dat hij vast kon pakken en nu ging het sjorren veel sneller. Zou hij hulp gaan halen? Of een karretje? Maar dan vond iemand anders misschien dit apparaat en was hij het kwijt. Nee, hij liet het hier niet liggen, hij nam het mee!
feedback van andere lezers- togu_hang
lijkt me een leuk verhaal en goed neergezet ... ik word fan
groetjes
lin: Aha! Mijn eerste fan. Dan komen de andere delen ook binnenkort hier te staan! Dank voor je reactie togu hang! Groet, lin. - ERWEE
Laat maar komen dat vervolg lin
lin: Komt er morgen aan ERWEE, beloofd! - SabineLuypaert
ooooooh hihi wat heerlijk (smile) Nippertje die ondeugd, wil ik graag nog eens lezen
lin: Dat verhaal kende je al he? Maar let op: ik herschreef alle even delen... Bedankt dat je nog eens door het verhaal wilt gaan! Liefs, lin - muis
:) een fijne wending:) En echt een sprookje voor volwassenen:)
Ben wel benieuwd naar het vervolg
Wooooeeeeeeeeeeeepssss
groetjs
lin: Hihi, het vervolg zal dat ook gaan bewijzen, muis: echt een sprookje voor volwassenen ;) Leuk dat je meeleest! groetjes terug, lin - Henny
Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik de titel zag. Herschreven of niet, ik zal zeker weer erg moeten lachen bij het lezen. Ik ga rap door naar de volgende delen die al geplaats zijn. (me)
lin: Fijn dat je weer meeleest! Elk even deel is herschreven, omdat die oorspronkelijk van Sparrow waren. Met zijn toestemming uiteraard!
Dank voor je glimlachende reactie Henny! groetjes, lin - jbrouns
Zo, ik ben er eindelijk aan begonnen (dit verhaaltje stond al een tijdje op mijn verlanglijstje). Hop naar deel 2, en oh ja, leuk geschreven trouwens, fantaseer je vaker over kleine mannetjes met knotsen? :-)
Groetjes
lin: Leuk dat je bent begonnen aan mijn verhaal en een grapjas ben je wel! Hoop dat het verhaal je verder bevalt! Lieve groet, lin
|
