naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

plek op de bus is een kort rokje

door pisatelj

Anna zette haar zwarte bril op. Ze had de keuze uit drie monturen. Bewust koos ze voor de dikke, logge, sober onelegante optie. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. De ziekenfondsbril gaf haar de nerdige look die ze wenste. Ze trok haar beige trui omhoog en hield die in positie door de zoom tussen haar lippen te klemmen. Zo verkreeg ze de ruimte, nodig om haar borsten af te plakken. Zorgvuldig tapete ze haar vrij weelderige boezem in, goed strak. Ze bekeek zich van de zijkant. Zo was het goed. Haar lippen losten de trui. Voor de zekerheid streek ze nog even over haar borst. Waar net nog ferme glooiingen zaten, kon ze nu nog slechts twee petieterige uitstulpingen gewaarworden. Ze trok haar bruine broek aan, zacht velours, warm en degelijk, maar bedroevend kleurloos en veel te wijd. Vervolgens stapte ze in haar egaal zwarte, platte schoenen. Tevreden bekeek ze het resultaat. 'Ik heb mijn best gedaan, al zeg ik het zelf', sprak ze tot de spiegel. Ze nam haar tas en ging de deur uit. Het was tijd voor de test. Ze wilde studeren in de leeszaal van haar faculteit. Daar zaten steeds een heleboel studenten. Op dit uur waren er nog enkele plaatsen vrij, maar dat duurde niet lang meer. Ze zette er flink de pas in. Haar fiets had ze opzettelijk thuis gelaten. Aandachtig bestudeerde ze het straatbeeld. In gedachten nam ze notities. Voorbijgaande jongens keken recht voor zich uit of verankerden hun blik stevig in de grond. Als ze oogcontact zocht, veranderden ze in verschrikte konijnen, die vreesden voor hun leven, leek het wel. Meteen keken ze weg, alsof hun ogen een gevaarlijk obstakel moesten omzeilen. 'Interessant', bedacht Anna. Bij de drukke straat op vijf minuten van haar kot, raakte ze maar niet over. Nochtans stond ze vlakbij het zebrapad. Geen enkele auto vertraagde. Pas als de rijbaan even vrij was, kon ze de overkant bereiken. Ze kwam aan bij de trappen die naar de leeszaal leidden. Een jonge student met een ringbaardje en een nonchalant kapsel, sneed haar de pas af. Hij schoot langs haar heen en ging als eerste binnen. Anna volgde hem. De deur sloeg dicht vlak voor haar neus. De jongen keek niet om. Gepikeerd bekeek ze hem wat langer en werd kwaad, ondanks haar voornemen, om wat er ook gebeurde, vooral niet kwaad te worden. Ze herkende die kerel. Die snotaap zat haar anders steeds aan te gapen, geniepig vanachter zijn cursus. Vreselijk onsubtiele vent. In de leeszaal restten nog enkele plekken. De slechtste, uiteraard. Ze had de keuze tussen de vrije tafels vlakbij de verwarming, of de tafels die daar het verst af stonden. 'Kleumen of koken', vroeg Anna zich af. Ze koos voor koken. Van daar had ze een beter overzicht. Ze keek onderzoekend om zich heen. Dezelfde reacties als op straat. Jongens veranderden in doodsbange wezels, net of ze hen aanrandde, enkel door hen aan te kijken. Ze schudde bedenkelijk het hoofd. Tot ze zich bewust werd van een vriendelijke glimlach. Het meisje schuin tegenover haar, zuchtte uitnodigend. Duidelijk de voorbereiding tot een gesprek. Anna vergistte zich niet. Het meisje klaagde over de warmte. Anna knikte.Het was inderdaad warm. Het vrolijke, maar zichtbaar verveelde meisje, vroeg wat zij studeerde. Anna antwoordde en retourneerde de vraag. Even later bleek dat ze even oud waren, maar Anna's gesprekspartner zat wel twee jaar achter op haar. 'Ja, ik heb al vele watertjes doorzwommen.', zei ze niet minder vrolijk. Anna wist niet goed hoe ze zich moest gedragen. Dit gebeurde haar anders nooit. Terwijl ze haar best deed om uiterst geïnteresseerd te kijken, dacht ze bij zichzelf: wildvreemde meisjes die mij spontaan aanspreken en die er bovendien uitzien als een soort covermodel. Dat mag zeker niet ontbreken in mijn verslag. Het gesprek viel even stil. Er hing een spanning in de lucht, dat soort spanning dat de wil tot nadere kennismaking tussen twee vreemden verraadt. Anna voelde dat haar kersverse kennis liever verder wilde babbelen dan studeren. Om de haverklap zuchtte ze verveeld. Anna kreeg er genoeg van, wilde zelf liever ook het gesprek verder zetten en sloeg pardoes haar cursus dicht. Ze vroeg haar overbuurvrouw of ze zin had in een kop koffie. Het meisje slaakte net geen dolenthousiaste kreet van verlossing. De twee stopten hun spullen weg en verlieten samen de leeszaal. De verwachte vraag: 'hoe heet jij eigenlijk?, liet niet lang op zich wachten. 'Anna', herhaalde het meisje, 'dát is een mooie naam. Ik heet Tiffany.' En mijn vriend heet Ken, vulde Anna in gedachten aan. Tiffany ging op kop en leidde Anna naar een chique tea-room. 'Er zitten altijd van die belachelijk opgedirkte trienen, maar ze hebben héérlijke koffie en hun gebak is ook echt top. Maar ik moet helaas op mijn lijn letten.' Anna gebaarde of ze tilt sloeg. Lijn? Jouw lijn? Die vislijn zul je bedoelen? Die bedenking maakte Anna, maar luidop klonk het van: 'Sta jij op dieet? Maar je bent zo slank, je lijkt wel een fotomodel!' Het meisje wuifde het compliment weg, maar begon zichtbaar te stralen. Anna vroeg zich af of ze in een Amerikaans tienerkomedietje was terechtgekomen. Ze namen plaats aan een tafeltje. Tiffany bestelde een milkshake en een roomsoes. Dat kon Anna appreciëren, tenminste, als ze straks niet naar het toilet loopt om even haar vinger in haar keel te steken, dacht ze er bij. Om de één of andere reden, hoorde Anna zichzelf 'Euh, hetzelfde.', prevelen als de serveerster haar bestelling op nam. Tiffany keek haar in de ogen, zo mogelijk nog vrolijker dan voorheen. Daarna stak ze van wal met een uitgebreide (understatement!) uiteenzetting over haar liefdesleven. Een relaas dat enkel onderbroken werd, toen de serveerster de milkshakes bracht. Anna deed haar best om aandachtig te luisteren, of om alleszins die indruk te geven. Ze bekeek haar gesprekspartner een beetje meer in detail. Een Arisch geval, concludeerde Anna. Helblond, schitterende blauwe ogen, gezicht aan de ronde kant, perfecte neus, parelwitte tanden. Lippen, misschien een beetje dun, verwaarloosbare oortjes, maar dat waren dan ook de enige minpunten. Haar make-up was zorgzaam aangebracht, niets overdadig. Anna vroeg zich af of ze soms onder de zonnebank ging.Uiteindelijk besloot ze van niet. Naast haar voelde Anna zich opeens hyperbewust van haar karakterloze kledij, het onding van een bril, haar onopvallende kapsel. Ze bekeek zich in het glas van de ramen. Net een mislukt kunstwerk van een minimalistische artiest. Anna's gedachtegang werd abrupt afgebroken.'Niet omkijken', fluisterde -het leek meer op schreeuwen, het deed pijn aan de oren - Tiffany samenzweerderig. 'Die kerel in de hoek, zit mij de al de hele tijd aan te staren.' Anna wachtte eventjes en wierp daarna toch een blik over haar schouder. Het was waar. In de hoek zat een jongen, net een kwijlende puppy. Het was bijna aandoenlijk. Hij zag er uit als iemand die de poorten van de hemel voor zich ziet opengaan. 'Als hij maar niet op me af komt. Als hij 't waagt, doe ik alsof ik geen Nederlands spreek.' Anna wist ze dat ze loog. Tiffany wilde duidelijk niets liever dan dat die kerel compleet verlegen op haar af zou stappen. Dan had ze er een anekdote bij. Anna kreeg flitsen van al die keren dat ze zelf zo gereageerd had, net zoals Tiffany nu. Ze schaamde zich een beetje. De jongen ondernam niets, hij rekende af en verliet samen met zijn gezelschap de tea-room. Toen de gemengde groep passeerde, keek hij nog één keer smachtend naar binnen. 'Kans verkeken', zei Tiffany luchtig. Er klonk een vleug sadisme in door. Anna vond het welletjes geweest. Ze loog dat ze naar de les moest. Tiffany wandelde nog een eindje mee en dan namen ze afscheid. Ze wisselden kotadressen uit. Anna had een uitnodiging voor een pyjamafuif aan haar been. Omschreven als: 'tonnen chocolade ijs, een stapel chick movies en geen jongens toegelaten. Reuze gezellig.' Ja, geen jongens toegelaten, dacht Anna, terwijl ze de uitnodiging, tegen beter weten in, vriendelijk accepteerde, om daarna over niets anders te praten. Tijd voor de volgende test op het programma, bedacht Anna. Ze nam de tram naar de winkelbuurt. Alle plekken waren bezet, er leken meer mensen te staan dan te zitten. Anna had de grootste moeite om voor zichzelf een iet of wat comfortabele plaats te veroveren. Niemand, zittend of staand, keurde haar een blik waardig. Erger nog, ze kreeg zelfs enkele ellebogen tegen haar hoofd, studenten schuurden pijnlijk langs haar rug met overvolle rugzakken, allemaal zónder verontschuldigingen. Anna was blij als ze uit kon stappen. Behendig laveerde ze door de drukte van de winkelstraat. Om haar heen krioelde het van de geblondeerde wichten die liepen te shaken met hun kont en zich duidelijk stuk voor stuk de mooiste waanden. Een jury zou het knap moeilijk gehad hebben met het bekendmaken van de winnares. Al die schminkdozen leken het resultaat van routineuze massaproductie, net van de band gelopen. Zelfde kapsel, zelfde maniertjes, zelfde parfum en vooral die zelfde hatelijke, keurende oogopslag. 'Als ze durfden, zouden ze mij stenigen.', bedacht Anna ongemakkelijk. Ze voelde zich als de vermeende heks in een middeleeuws dorp. In haar hoofd speelde een film waarin ze verjaagd werd door een woedende menigte van bijgelovige nitwits. Hoe narcistisch ben je, als je eist dat iedereen op jou lijkt? Wie bepaalt trouwens dit zogenaamde ideaalbeeld? De media? Wie zijn dat, die media? Anna trok haar schouders op. Ze moest het antwoord schuldig blijven. Uiteindelijk bleef ze staan voor een boetiek. 'Deze beantwoordt aan de criteria', besloot ze, terwijl ze binnenstapte. Anna kuierde tussen de stapels kleren door. 'Geen overgedienstige verkoopster die op me toeschiet om mij in slaap te sussen met de meest overdreven complimenten, da's ook nieuw', concludeerde Anna. Meer nog, de verkoopsters staken de koppen bij elkaar, ze leken wel te overleggen over de beste methode om zich te ontdoen van deze gevaarlijke indringster. Anna wilde hun stekende blikken trotseren, maar raakte uiteindelijk zo onpasselijk, dat ze haast naar buiten rénde. Ze had nog een heleboel testen gepland, maar ze hield het nu al voor bekeken. Op de terugweg voelde haar hoofd zwaar aan, allerlei gedachten overvielen haar. In de drukte voelde ze zich ingemetseld door een soort collectieve veroordeling. Ze prees zichzelf gelukkig. Dit was niet haar leven. Ze dacht aan die vele meisjes voor wie dit dagelijkse kost was. Anna realiseerde zich dat zij het gevaar natuurlijk niet gaan opzoeken. Ze begreep de schichtige, opvallend wantrouwige blik in de ogen van zogenaamd minder knappe seksegenoten. Hoe ga je met zoiets om?, vroeg ze zich af. Een veroordeling tot onzichtbaarheid, zo maar, omdat je afwijkt van de norm. Een onuitgesproken banvloek. Vreselijk. Aangekomen op haar kot, schopte ze de zwarte schoenen uit, trok wild de bril van haar neus, en gooide haar kleren van zich af. Even dacht ze aan een bezwerend verbrandingsritueel. Met een sierlijke beweging, schudde ze haar kapsel los. Daarna dook ze in bad, met olie, badparels en extra veel schuim. De hele santenkraam. Achteraf voelde ze zich herboren. Met een handdoek rond haar hoofd gebonden en met een badjas om haar schouders nam ze plaats achter haar computer. Ze surfte naar haar blog en bracht verslag uit, 'Seuten aller landen, verenigt u'. Een week lang stroomden de reacties binnen. In beperkte kring werd zij zo'n beetje het boegbeeld van de in het straatbeeld genegeerde vrouwen. Anna behandelde alle reacties met veel zorg en empathie. De rol van steun en toeverlaat lag haar opvallend goed. Voor de mollige, of scheel kijkende, of chronisch verlegen, of reusachtig grote, of wandelende stijlflaters of zij die combinaties daarvan maakten, onder haar kennissen kreeg zij de status van voorvechtster, van koene heldin, zelfs. Anna vond het best flatterend en genoot van haar nieuwe rol als baanbrekende -zo af en toe steeg de lovende bijval die ze oogstte een beetje naar haar hoofd - feministe.
Haar seutenplunje bleef verder veilig opgeborgen op een schap van haar klerenkast waar nooit het licht scheen. Zoals voorheen, ging ze elke dag naar de les in een kort rokje, winter of geen winter, haar haren liet ze los, bij knappe voorbijgangers woelde ze door haar lokken, zogenaamd om die te schikken, ze droeg terug haar nauwsluitende vestje en de lichte bloesjes, in opvallend rood-roze-bordeaux tinten. Haar bril liet ze achterwege. Zonder naaldhakken ging ze nooit de deur uit. Jongens die haar blik vingen, versteenden nu ook, maar dan van begeerte en niet van angst. Zebrapaden kon ze rustig blindelings oversteken, er hoefde niet eens een zebrapad te liggen. Met het openen van deuren had ze geen ervaring. Dat deden anderen wel voor haar. Overvolle bussen kende ze niet. Er was maar één ding vreemd. Opeens was ze niet meer welkom op pyjamafuiven. Toen ze die week op Tiffany botste, was die opvallende minder vrolijk. 'O, Anna, sorry, ik had je niet herkend met, euh, in, euh, die jas.' Anna vroeg nog een keer het aanvangsuur van de pyjamafuif. 'O, sorry, ik ging je daar nog voor mailen. Die gaat niet door. Blijkbaar is iedereen aan het stressen voor de examens.' Anna zei dat ze binnenkort nog eens koffie moesten gaan drinken. 'Ja, graag. Moeten we doen' en weg was Tiffany. Anna ging zitten aan een tafeltje in de leeszaal. 'Uitsluitend voordelen, UITSLUITEND voordelen', fluisterde ze tot zichzelf. Ze sloeg haar cursus open en voelde, zonder opkijken, uit drie verschillende richtingen gepijnigde jongensogen op haar in branden.

feedback van andere lezers

• fenk
  Te lang. Maar schrappen is vlug gebeurd, en je hebt talent, dus niet getreurd.
  pisatelj: I'll keep it in mind,
  
  benieuwd naar meer commentaar,
  
  groeten,
  
  William
• Mistaker
  't Is dat ik nooit in de bus zit ;-)
  Vlot geschreven verhaal, graag gelezen.
  
  G
  pisatelj: zelf niet zo tevreden over dit verhaal eigenlijk, het is niet gewoon niet goed genoeg,
  
  leuke opmerking die je daar maakt ;-)