|
< terug
De Salamander, Fase 0
Hij gleed in z'n vel die morgen. Zoals hij nog nooit had gedaan. Het was tijd voor de salamander. Opnieuw deelnemen. Maar met z'n eigen regels dit keer, zo nam hij zich voor. Zijn naam was zijn naam. Zijn faam snelde glimlachend voor hem uit. Dit is geen verhaal over een ridder van de ronde tafel of over één of andere gevierde ster. Dit is het relaas van de mooiste die hij zijn kon. Hij creëerde zichzelf uit zelfbehoud. 'Niet ten onder gaan zoals zij me jammer genoeg voor heeft gedaan.' Zo dacht hij bij zichzelf. Die morgen strekte zich uit over vele jaren, tot z'n vel glad was en van een gaafheid die hij enkel bij zichzelf opmerkte. Het ging erom het kleurenpallet te kennen zodat hij alles in een fractie van… kon mengen. Hij diende er niet meer over na te denken. Het gebeurde. Meer niet. Salamandergewijs. Schreef hij dit nu werkelijk op? Ja. De tijd was gekomen. Men mocht het nu allemaal eens weten. Carla Bruni zong de mooiste poëzie van de laatste jaren. Zichzelf begeleidend met een gitaar. Zo naakt als ze maar kon. 'On me dit que le temps qui glisse c'est un salot.' Zo dacht hij er nu net over. Hij mocht hier niet langer mee wachten. Men had het hem genoeg gezegd. Hij glimlachte nu eens meewarig, een andere keer bevestigde hij stil instemmend wat men hem vertelde maar meestal dacht hij… 'Wacht maar… wat je denkt te weten is niets hiermee vergeleken…'
Maar hij mocht niet meer wachten. Het was urgent. Tijd voor een opsomming zo legde hij zichzelf op. Om de toon te zetten: inert, kronkelweg, momentopname, hemelboog, trivialiteit, empathie, inductie en deductie… én triomftocht.
Hij stokte… net niet. De woorden hielden hem overeind. Schoonheid is vaak gevangen in een moment dat vervliegt als een ademtocht in een koude kamer. Intimiteit. Solowoord. Hij beet even op z'n lip. Zou het dan toch weer niet lukken?
Het begon. Adem in adem uit, kijk even naar alle sequenties in het verloop van enkele minuten. Vergeet niet voor je uit te staren af en toe, en doé het. Doe het nu!
Hij was nooit zichzelf geweest. Tot hij twee maakte van die ene die anders verloren was geweest. Hij, dat introverte jongetje die ooit een blaaskaak in elkaar sloeg - één keer is zoiets gebeurd - omdat hij er genoeg van had telkens de pispaal te zijn, de kop van jut, het buitenbeentje, ei zo na de freak…
Daarna duurde het nog enkele jaren waar het dier in hem zich ontpopte. Ja, het verhaal van de rups en de vlinder… Maar dat gaat niet helemaal op, het was een ander organisme waar hij zich onbewust aan spiegelen kan, nu zovele jaren later. Opeens was hij het die anderen tegen de muur zette nadat men dat met hem probeerde… Haarfijn nagelen is wat hij deed. Van introvert tot het bloed hem in de nek stond van schaamte tot vervaarlijk met zijn wapens zwaaiend zodat men niet eens wist hoe achteruit te deinzen.
De Salamander was geboren. Hij wist zich aan te passen aan elke omgeving. Logisch ook als je om de twee jaar vanaf je geboorte van hot naar her wordt versleept. Alles achter laten daar stond hij niet eens langer dan het moment zelf, en de eerste avond erna, bij stil. Gewoontes komen vaak vanzelf. Hij kende het allemaal na de tijd waarin je kind zijn mag. Het heft in handen nemen was hem bij oorsprong vreemd. Nu was hij er een meester in. Subliem in zijn opportunisme. Strijdend met open vizier? Bij lange niet. Dat hield hij niet vol. Paard van Troje? Ach neen, dat was veel te ingewikkeld. Hij omringde zich met zichzelf. Hij hanteerde een systeem dat enkel hij nog begrepen kon. Zo geschiedde.
Tijd voor concrete woorden. Hij was nu eenmaal een geboren schrijver. Altijd een excuus en een uitleg. Men verklaarde hem ooit heilig, waar hij vriendelijk en quasi minzaam voor bedankte. Het restje bloed dat nog onder de nagels zat subtiel wegkrabbend. Glimlachend.
Hij las. Hij luisterde naar muziek die anderen nooit zouden begrijpen. Hij was nog steeds het buitenbeentje maar opeens liep hij fluitend voor de rest uit. Tot de afstand zo groot werd dat hij hen niet meer zag of hij moest zich al écht goed concentreren. En dan waren er die gelijkgestemden. Met mondjesmaat dienden ze zich aan. Elk op hun eigen onnavolgbare manier. Voor het leven. Hij als Salamander was vaak het middelpunt van extremen. En hij genoot. Ontpopte, veranderde z'n kleuren met vista. En toen stokte z'n adem opnieuw… Want Zij was er. Wat een kleuren!!! Het werd hem wit voor de ogen…
feedback van andere lezers- maridava
Zeer boeiend, spannende opbouw, krachtig geschreven. Kijk uit naar het vervolg.
CaptainNorth: Oef... welja... ik heb 't geschreven en er meteen opgesmeten. Het vervolg zal spetteren... als het eruit komt zoals het erin zit... ! - VickyLievens
heel goed geschreven
CaptainNorth: bedankt Vicky!
Hopelijk vind je ook de rest een beetje te doen...
Cap North - Vansion
voor de zoveelste keer gelezen - anders nu wel - opener oogjes
CaptainNorth: okay... dit is wel gek... dit is het eerste dat ik lees van die immense stroom aan feedback... ik ga geen tijd hebben om het allemaal te lezen want mijn lief komt het zo meteen (voor de zoveelste keer) uitmaken... - geertje
ik ontdek dit véél te laat !!!!
(bij gebrek aan inspiratie, lees ik nu....)
CaptainNorth: Ikzelf zou het graag nog steeds uitschrijven... eraan voortdoen... maar het komt er voorlopig niet van. Schrijven. Dat is altijd al zo geweest. Daar maak ik me dus geen zorgen in. Doet plezier dat je dit alsnog leest.
groetjes
|
