Volg ons op facebook
|
< terug
De randen deel 3, Bekentenissen.
Ik werd wakker door een strelende hand van Angelique.
"Dát kun je voorlopig wel even vergeten." zei ik toen er op de deur werd geklopt. De deur ging zachtjes open en Linda stak haar hoofd om de hoek.
"Ah, jullie zijn wakker. Mag ik even binnenkomen?" Wij knikten instemmend waarop ze binnen kwam en de deur achter zich sloot.
"Vergeef mij de woordspeling, maar we kunnen jullie niet helemaal buiten schot houden. Dat vanwege de bloedsporen die ze bij een diepgaand onderzoek echt wel zullen vinden. Het verhaal is nu dat Jaap uit noodweer als eerste schoot en dat de onbekende in zijn val zijn pistool nog liet afgaan en jullie bij toeval getroffen zijn. Er komt vanmiddag iemand voor een verhoor. Jullie hebben niets gezien en dat is heel aannemelijk omdat Rob in de rug geraakt is en jij meer aandacht voor Rob dan voor de omgeving had. De snelle chirurgische hulp schuiven we op het netwerk van de club. En Rob, je moet écht iets aan je bescherming doen." Angelique en ik keken elkaar begrijpend aan.
"Ik zal er over denken Linda, als je dat gerust stelt. Maar het is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom we niet gewoon kunnen zeggen wat er gebeurd is."
"Dat moet je aan Angelique vragen!" Ik keek Angelique verbaasd aan.
"Ja Rob, Linda weet ook meer van mijn dubbelleven maar dat vertel ik je nog wel."
"Dus die opmerking over de bescherming van mij was een rookgordijn."
"Inderdaad Rob, ik wist niet wat jij wel of niet wist, vandaar." Vrouwen die meer van elkaar wisten dan ik van beiden afzonderlijk, het normale patroon.
"En nu?" vroeg ik.
"Er wordt zo een heerlijk ontbijt gebracht en rond vier uur vanmiddag komt er iemand langs met wat vragen. Jullie mogen alles vertellen, behalve dat hij eerst schoot en dat het schot voor Angelique bedoeld was. Maak nog iets van de dag en misschien tot ziens." Linda gaf ons beiden een zoen en liep weg. Voor ze de deur achter zich sloot zwaaide ze nog even betekenisvol met haar vingers. Ik keek Angelique aan.
"Rob, het zit zo, ik...."
"Niet nu, daar hebben we straks nog genoeg tijd voor en als je het prettiger vindt kan Dagpauwoog mij in enkele seconden het hele verhaal vertellen zonder een detail over te slaan. Weet je zeker dat je met dat dubbelleven wilt stoppen? En zoja, dan zou ik graag weten waarom." Het verbaasde mij dat ik zonder pijn zolang kon praten. Ze kreeg geen gelegenheid om te antwoorden daar er werd geklopt en even later het ontbijt binnen werd gereden. Zij had de lakens opgetrokken zodat alleen onze hoofden er nog bovenuit staken. Het ontbijt werd naast het bed geparkeerd en de dame verliet met een welgemeend 'smakelijk eten' de kamer en sloot de deur.
"Omdat ik van je hou, oubollig misschien maar het is zo." En ze begon weer te strelen.
"Ik denk niet dat.." maar mijn zin werd onderbroken door een gedachte van Dagpauwoog.
"Rob, jou mankeert niets behalve wat spierkneuzingen. Laat deze kans niet voorbij gaan!"
"Maar ik ben gewond.en...." maar zij viel me opnieuw in de rede.
"Die vele engeltjes op je schouder dat was ik, dus vanaf nu geen excuus!" en haar aanwezigheid verdween uit mijn hoofd. Ik beantwoordde het strelen en heel veel later begonnen we aan het ontbijt.
Om stipt vier uur werd een man ons aangekondigd als inspecteur van Winschoten-Bruinzeel. Een potige man van begin dertig kwam binnen, gevolgd door een nog stevigere dame in uniform. De man richtte zich tot mij terwijl de dame zich op een stoel liet neerzakken en een aantekenblok met pen uit haar borstzak toverde. Dat daar nog plaats voor was verwonderde mij. De inspecteur nam het woord.
"Goedenmiddag, hoe is het met U?"
"Redelijk, dank U."
"Ik wil graag van U beiden weten wat U zich van het voorval kunt herinneren."
"Nou, ik niet zoveel, we waren aan het dansen, plotseling hoorde ik een knal en voor ik mij kon omdraaien voelde ik een brandende pijn terwijl ik tegelijkertijd een tweede knal hoorde. Daarna werd het zwart."
"Twee schoten dus, en die eerste was niet voor U?"
"Nee, dat denk ik niet of het moet wel een érg langzame kogel geweest zijn. De knallen waren ook verschillend van klankkleur."
"Hoe bedoelt U?"
"Ik heb een muzikaal gehoor."
"En?"
"Het eerste schot was van een ander wapen dan dat wat mij trof."
"Daar zijn wij ook achter gekomen. Hebt U enig idee wie het op U gemunt zou kunnen hebben?"
"Als U de kranten leest zou U er zo een paar op kunnen noemen."
"Ja, dat weet ik, en mevrouw, hebt U wat meer gezien misschien?" vroeg de inspecteur terwijl hij zich tot Angelique richtte.
"Nee, ik was te veel bezig met..." Ze onderbrak haar zin en sloeg de ogen zedig neer.
"Bezig met?"
"Kom Bruintje, dat snap ik zelfs!" sprak de vrouw in uniform. "Die details hoeven wij toch niet te weten of wil je dat ik hier een kasteelroman ga zitten schrijven."
"Nee Sientje, je hebt gelijk. Ik weet genoeg. Bedankt voor uw tijd en een snelle genezing toegewenst" De inspecteur en de dame stonden op en verlieten de kamer. Angelique en ik keken elkaar aan.
"Nou, dat was nu niet, wat je noemt, een diepte-interview." zei ik.
"Nee niet écht."
"Dan is het nu mijn beurt, waarom was dat schot voor jou bedoeld?" Angelique keek me lang en nadenkend aan.
"Van dat dubbelleven als escort weet je inmiddels een beetje, maar het ging veel verder. Het zou een spannende detective worden waar veel prominenten niet blij mee zouden zijn als ik het opschreef."
"Zullen we het boek maken en uitbrengen?" Een gedachte van Dagpauwoog en Huisgeest samen. Ik achtte hen er toe in staat.
"Nee, laat haar maar even." Dacht ik terug.
"Weet je Rob, het ging fout toen ik bij jou in dienst kwam. Ik kwam niet zomaar in dienst. Je kent Verhagen, die je met je kabelgedoe uit de markt gedrukt hebt. Dat was mijn beste klant, in alle opzichten, zowel financiëel als qua genot. Die man wist mij te bespelen als een getalenteerd en ervaren musicus zijn viool. De nachten met hem kwamen wij tot ongekende hoogten. Op zijn bevel, ja je hoort het goed, bevel, ging ik bij jou in dienst om er voor hem achter te komen waar jij mee bezig was. Toen jij naar de randen wilde en dat concept mij aansprak heb ik dat voor hem verzwegen en vraag me niet waarom."
"Waarom?"
"Doe niet zo naïef, maar Verhagen voelde aan dat ik dingen ging verzwijgen. Hij werd minder violist en meer slager."
"Je gaat me toch niet....."
"Nee Rob, ik sta mijn vrouwtje wel, maar zijn belang was dusdanig geschaad dat ik er weg moest zijn voor het mis ging."
"Mis ging?"
"Ja, hij is met een zelfde soort project bezig als jij, maar dan niet uit idealisme. Gewoon commercieel belang. Omdat hij voelde dat ik niet meer als voelspriet in jouw project fungeerde heeft hij het blijkbaar hard aangepakt dit keer en dan te weten dat ik hem best graag mocht." Angelique keek peinzend voor zich uit.
"Zal ik dit wissen Rob? Het doet haar pijn." Dacht Dagpauwoog die steeds in de buurt was.
"Nee Dagpauwoog, dat hoort bij mensen, dat vormt ze." Dagpauwoog zweeg.
"Angelique, mag ik Dagpauwoog vragen mij het hele verhaal tot in detail over te brengen?"
"Is goed Rob." Zei ze terwijl ze voor zich uit keek. Als een perfect geregiseerde pornofilm kwamen de eerste beelden bij mij binnen.
"Dagpauwoog, ik wil alleen de feiten, dat ze hierin heel goed is weet ik. Ik wil ze zonder vertraging en ik wil die van Verhagen erbij." Ik kreeg alles, tot en met de man die op ons schoot. Hier vielen puzzelstukken in elkaar die ik nooit zo had kunnen leggen. Angelique keek mij aan en zag de traan in mijn oog en mijn gespannen kaken..
"Nee Rob, niet oog om oog, wij gaan naar de randen en Verhagen ziet maar wat hij doet." Ik nam haar in mijn armen en even vermengden onze tranen. Het was een vreemd gevoel voor mij, die tranen. Misschien gaf ik meer om haar dan ik wilde toegeven. Ik pakte mijn telefoon en koos uit het menu het nummer van Linda.
"Ja met Rob. Linda, bedankt voor alles....Jaja, je kent me, geen afscheid... Ja dat zal ik zeker doen......Als we terugkomen?...... Ja dan komen we langs en voor ik het vergeet, doe Jaap de groeten.......Hoe ik dat weet?......Ja, inderdaad, van Huisgeest. Meid het ga je goed.....Ja, dag en een zoen." Ik keek nog even naar het display en wiste het geheugen. Natuurlijk wist ik dat dit gesprek ergens werd geregistreerd en wissen geen zin had, maar het gaf me een bepaalde voldoening, niet het wissen van het nummer van Linda, maar de rest des te meer.
"Kom meisje, we gaan naar ons laboratorium. We hebben hier niets meer te zoeken."
Eenmaal bij het laboratorium aangekomen waren de emoties al weer een stuk gezakt. De receptioniste groette ons vriendelijk en zwaaide nog even voordat de liftdeuren sloten.
"Ik weet nu álles Angelique, eigenlijk moeten we direkt op weg. Ik heb je niet alles verteld, ergens vertrouwde ik het niet. Het feit dat zo'n mooie en lieve vrouw met mij optrok. Buiten jouw gezichtsveld is dus het plan al tot in de puntjes uitgewerkt." Voor ze wat kon zeggen gingen de liftdeuren open en daar stond Huisgeest mooi te zijn. Angelique vloog haar in de armen.
"Je mag zo mooi zijn als je wilt, ik hou van jullie, ik voel me thuis."
"Je voelt je thuis? En we wilden net op reis! Je moet wel weten wat je wilt als je met ons door één deur moet hoor!" Sprak Huisgeest plagend en begeleidde ons naar mijn kantoor. Ik duwde de deur open en schrok van de aanblik. In mijn kantoor zat een soort viswijf tussen een hoop koffers.
feedback van andere lezers- muis
Heel graag gelezen Rob, vlotjes geschreven, goed verteld en de dialogen smaak ik ook best.
En de laatste zin is grandioos:'viswijf tussen een hoop koffers':)
groetjes
Rob: En dan kan ik de geur er nog niet eens bij doen muis... Misschien wel prettiger zo.;-)) - Mistaker
Welkom viswijf!
Erg leuk.
Groet,
Greta
Rob: Kwinkslag moet kunnen. - Vansion
next
Rob: Ja, ik moet nodig weer eens aan de slag. - aquaangel
graag gelezen, al vind ik't wel vreemd met mijn naam er in.. Vroeger had ik dat ook met die serie: angelique...
Rob: Neem een andere naam, maar dat is nóg geen garantie!*_^
|
