Volg ons op facebook
|
< terug
Het geestenmeisje en de zilveren veren (voor Veerle)
Er waren eens een koning en een mooie koningin.
Ze waren dol op elkaar en heel blij met hun land en de mensen die erin woonden.
Alle onderdanen vierden zoveel mogelijk feest om hun blijdschap te tonen.
Het land was goed bevriend met de buurlanden en overal heerste tevredenheid.
Dat ging zo jaren en jaren door.
Toch was er bij al die blijdschap en tevredenheid iets dat niet plezierig was.
De koning en zijn koningin konden samen geen kinderen krijgen.
Ze hadden al heel kundige artsen ingeschakeld voor onderzoek, maar de artsen stonden voor een raadsel.
De koning was kerngezond en zwom elke ochtend een kilometer voor hij met regeren begon. En de koningin deed daar niet voor onder.
Zij liep elke ochtend hard in het koninklijk park.
De artsen konden dus niets vinden en mochten weer terug naar hun ziekenhuis om daar mensen te genezen.
Heel langzaam begonnen de mensen in het land bedroefd te worden omdat er geen troonopvolger leek te komen.
Omdat de artsen niets hadden kunnen vinden vroegen de koning en de koningin de geleerden om raad. Er waren tweeëntwintig geleerden in het land, en de meest geleerde van allemaal had maar liefst twaalf leerlingen, die zelf ook al heel geleerd waren.
Alle geleerden hadden veel diploma's en ze gaven ingewikkelde voordrachten die veel indruk maakten op de mensen die niet zo geleerd waren.
Om de beurt werden de geleerden om raad gevraagd.
Er was maar één geleerde die geen enkel diploma had. Dat was Marie Rozenhart. Eigenlijk wist niemand waarom ze dan tóch bij de geleerden hoorde, zelfs de geleerden zelf wisten dat niet, maar die zeiden dat natuurlijk niet.
'Marie Rozenhart hoort ook bij ons geleerden, al is zij het minst geleerd', sprak de meest geleerde met gewichtige taal.
Marie zelf zweeg, zoals ze al zovaak zweeg.
De meest geleerde geleerde werd als eerst aan het Hof ontvangen. De adviezen van hem namen een heel jaar in beslag en hij verkondigde ingewikkelde theorieën over de zin van het leven en hoe kinderen ontstaan.
Maar de koningin werd niet zwanger.
Een voor een kwamen de andere geleerden aan het Hof om hun wijze woorden en adviezen aan de dag te leggen. Maar hoe de koning en de koningin ook probeerden de adviezen op te volgen, ze werden niet zwanger.
Er was een geleerde die zei dat de koningin veel perenmoes moest eten. Een ander zei dat ze een nieuwe matras nodig hadden. Weer een ander zei dat ze samen voor het ontbijt de Horlepiep moesten dansen, maar wat ze ook probeerden, er kwam geen prins of prinses.
Zo raakten ze ten einde raad.
Na twaalf jaar waren alle geleerden voor advies bij de koning en de koningin geweest. Allemaal, behalve Marie Rozenhart.
De koning had de moed opgegeven maar de koningin wilde graag ook het advies van Marie Rozenhart horen.
De koning besloot na het zwemmen weer te gaan regeren en liet de koningin Marie Rozenhart alleen ontvangen.
De koningin was bedroeft en huilde zacht toen Marie binnengelaten werd.
'Waarom moet U huilen beste koningin?', vroeg Marie.
'Ik ben ten einde raad', antwoordde de koningin. 'We waren jaren heel gelukkig in ons kasteel, maar we kunnen geen kinderen krijgen. Ik heb alle artsen en geleerden al om hulp gevraagd'.
Marie keek de koningin in de ogen en vroeg: 'maar hoe is het dan met uw dochter Veerle?'
De koningin was te verbaasd om boos te worden. 'Veerle?', sprak ze. 'Ik heb geen dochter die Veerle heet. Ik heb helemaal geen dochter. Ik heb nooit een kind gehad'.
'Dan heeft u niet gedaan wat ik ooit geadviseerd heb, majesteit', antwoordde Marie Rozenhart.
De koningin was nu helemaal verbaasd. Had Marie Rozenhart, de minst geleerde van alle geleerden haar al eens advies gegeven?
'Toen u trouwde met de koning, drieëntwintig jaar geleden, heb ik u ooit een kussen gegeven waar u uw hoofd op zou leggen', zie Marie.
'Dat kussen had ervoor kunnen zorgen dat u een mooie dochter zou krijgen'.
Opeens herinnerde de koningin zich die gebeurtenis op haar trouwdag.
Ze had het kussen naar zolder laten brengen omdat het een verenkussen was, en de koning en de koningin sliepen alleen op hele zachte donskussens.
'Ik heb dat kussen nooit gebruikt', zei de koningin treurig. 'Volgens mij ligt het nog ergens op zolder bij de oude dekens'.
'Uw dochter Veerle zit dan nog in dat kussen koningin', ging Marie Rozenhart verder.
'Elke ochtend dat u wakker wordt zal er een veer een puntje door de kussensloop steken. Als u hem eruit haalt zult u zien dat het een zilveren veer is. Die zilveren veer moet u met drie haren van uzelf vastmaken met een rood lint. Als u dan de veer en de haren van de allerhoogste kasteeltoren laat vallen dan zal uw dochter Veerle in de diepste kerker op u wachten.'
De koningin was dol van vreugde. Ze geloofde meteen dat Marie de waarheid had gesproken en ze omhelsde haar en gaf haar drie zoenen.
Marie Rozenhart keek de koningin weer recht in de ogen en zei toen: 'het kussen heeft veel van haar kracht verloren omdat het zo lang verwaarloosd is geweest'.
'Elk jaar verwaarlozing van het kussen heeft uw dochter een uur per dag het leven gekost. Het is nu drieëntwintig jaar geleden is, dat u het kussen heeft gekregen, dus dat heeft uw dochter drieëntwintig uur per dag het leven gekost.'
Ze keek de koningin nog dieper in de ogen.
'Uw dochter Veerle zal geen sterk meisje zijn maar wel mooi. Ze zal licht uitstralen. Ze zal zelfs een beetje doorschijnend zijn, en altijd een geestenmeisje blijven.
Elke dag zal ze precies één uur leven, en ze zal tot leven komen als u elke ochtend de punt van één veer uit het kussen trekt en samen met drie van uw haren van de toren laat vallen'.
Marie Rozenhart boog haar hoofd en zei zacht: 'Ik ben niet zo geleerd als de andere geleerden, maar ik wéét veel. Het is jammer dat u me als laatste geleerde heeft laten komen, anders had uw dochter Veerle nog heel wat meer uren per dag kunnen leven, als u dan tenminste het kussen niet langer verwaarloosd had'.
Ze draaide zich om en zei dat ze verder graag in stilte haar leven verder wilde leven.
'Ik heb in mijn leven al veel te veel gepraat', waren de laatste woorden die de koningin van haar te horen kreeg.
De koningin was dolblij en gelukkig, maar tegelijkertijd ook heel bedroefd en ongelukkig.
Eindelijk kreeg ze een dochter, met de mooie naam Veerle. Eindelijk kreeg ze een eigen kind!
Maar, dat dan maar voor één uur per dag.
Had ze al die andere geleerden maar nooit gehoord! Perenmoes, ander matras, Horlepiep en nog zoveel andere rare raadgevingen. Wat hadden die adviezen haar nou opgeleverd? Dat haar Veerle minder uren per dag te leven had!
Nu boog ze zelf het hoofd. Had ze ooit, drieëntwintig jaar geleden maar het advies van Marie Rozenhart opgevolgd. Hoe zou haar leven, en dat van Veerle, er dan nu hebben uitgezien?
Ze haalde, terwijl ze nog wat nahuilde, snel het kussen van zolder en legde het op de nieuwe matras die ze hadden aangeschaft op advies van de zesde geleerde.
Ze besloot niets tegen de koning te zeggen om hem te verrassen en discussies uit de weg te gaan.
Dat Marie Rozenhart de waarheid had gesproken, daar twijfelde de koningin geen moment aan.
Het kussen rook muf, na drieëntwintig eenzame jaren op zolder, en de koningin liet er die nacht enkele tranen op vallen toen ze droomde over haar dochter Veerle.
De volgende ochtend stond ze op en liep ze eerst hard in het park. Daarna douchte ze en pas toen liep ze terug naar de slaapkamer om het kussen te onderzoeken.
Maar dat was niet nodig. Met een harde, spitse punt stak een veer parmantig door het sloop heen, alsof het werkelijk naar buiten wilde.
De koningin bedacht zich niet langer. Ze trok de veer uit het kussen en het verbaasde haar al helemaal niet dat de veer van zilver was. Ze keek ernaar en gaf er een zoen op voor ze erover na kon denken.
Daarna liep ze naar de spiegel en trok drie haren uit haar hoofd. Ze pakte een rode lint en rende de trap op naar boven. Helemaal tot in de hoogste toren, waar ze al heel lang niet was geweest. Daar liet ze de veer en de haren naar beneden vallen.
Ze keek ze even na maar moest weer alle trappen naar beneden rennen naar de diepste kerker van het kasteel. Daar was de koningin zelfs nog nooit geweest.
Het was er vochtig en er hing een vreselijk stank. Er zaten ook mensen opgesloten waar de koningin zelf helemaal niets van wist!
In de allerdiepste kerker zag de koningin een beeldschoon meisje staan. Het meisje spreidde haar armen en zei:
'Lieve moeder, eindelijk kan ik u zien, al is het voor korte duur.
Nu ben ik uw dochter, uw dochter voor een uur.'
De koningin sloot het meisje in haar armen en drukte het zacht tegen haar borst. Zelfs in het kelderduister zag je dat het meisje een Geestenmeisje was, want je kon een beetje door haar heenkijken.
De koning was verrukt toen hij het nieuws hoorde en vond zijn dochter prachtig!
Al bleef Veerle maar een uur per dag in het kasteel, toch was iedereen uitzinnig van vreugde en het land vierde feest.
Er was alleen een gekke bijkomstigheid. Alle onderdanen van het land hadden te horen gekregen dat er een dochter gekomen was, maar omdat het meisje lichtdoorlatend was kon niemand er een foto van nemen.
De mensen moesten dus maar geloven dat het een mooi meisje was, want in geen tijdschrift of krant was er een foto van haar te zien.
Lang waren de koning en de koningin gelukkig met hun Veerle.
Een uur was natuurlijk kort, maar de koning en de koningin waren toch vooral tevreden met de tijd die ze met hun dochter beleefden.
Het duurde een tijdje voor het volk begon te morren. Ze hadden dan wel een mooie prinses in hun land, maar niemand buiten het kasteel had haar ooit gezien, en de koning en de koningin dachten er niet over hun dochter buiten het kasteel te laten want dan was het uur natuurlijk helemaal snel om.
Weer werden alle geleerden naar het Hof geboden om raad te geven.
Alle geleerden, behalve Marie Rozenhart. Zij had zich teruggetrokken en had besloten de rest van haar leven te zwijgen.
Weer kregen de koning en de koningin allerlei adviezen, van het eten van Gortepap tot het opnieuw schilderen van het kasteel, maar geen van die wijsheden leek te helpen.
Toen de eenentwintigste geleerde aan het Hof arriveerde had hij een kaart bij zich met de tekst:
'Heel veel veren in een kussen, maar hoeveel zilveren ertussen…'
Hij had de kaart onderweg gekregen van een zwijgzame vrouw.
De eenentwintigste geleerde vroeg aan de koningin hoe het kwam dat Veerle er altijd maar een uur was.
De koningin vertelde hem van Marie Rozenhart en het kussen. Toen trok de geleerde zich een week terug om na te denken. Na die week zei hij dat hij de oplossing had.
De koningin moest al haar haren laten scheren en de haren van de hoogste toren naar beneden laten vallen. Tegelijkertijd moest ze dan op diezelfde toren het kussen opentrekken zoadat alle zilveren veren met de haren naar beneden zouden vallen.
'Dan', sprak de eenentwintigste geleerde, 'is Veerle voor altijd in jullie midden'.
De koning besprak het met de koningin, die er niet veel voor voelde al haar haren te moeten verliezen, maar voor het leven van haar dochter was dat een kleine moeite.
De koningin herinnerde zich toen de kaart met de spreuk:
Heel veel veren in een kussen, maar hoeveel zilveren ertussen…'
Ze riep de laatste geleerde er weer bij en legde aan hem het raadsel voor.
De geleerde sloeg aan het rekenen en kwam met heel ingewikkelde sommen, waar de koningin niets meer van begreep.
Toen liet ze de hofkapper komen en die schoor zorgvuldig al het haar weg.
Daarna liep de kale koningin samen met de koning naar de allerhoogste toren, zoals ze elke dag deed om haar dochter tot leven te roepen. Ze wierp haar haar naar beneden en scheurde het kussen open.
Duizenden veren dwarrelden naar beneden, werden meegenomen door de wind en verspreidden zich tot in de meest verre gebieden.
Er zat maar één zilveren veer in.
Toen die beneden aankwam rende de koningin naar beneden en vond haar dochter in de diepste kerker. De koningin was uitzinnig van vreugde, ze viel haar doorzichtige Geesteskind in de armen en zei dat ze er nu voor altijd zou zijn.
Veerle keek haar moeder veelbetekenend aan en zei dat ze, net als alle andere dagen één uur in het kasteel zou blijven. 'Daarna wil ik weer terug om te rusten, zoals altijd', beantwoordde Veerle de blijdschap van haar moeder.
'Maar geen zorgen hoor, als u slaapt dan verander ik weer een witte veer in een zilveren, die me, samen met uw haren, voor een uur het leven geeft. Dat zal ik heel mijn leven doen, zolang het kussen door uw hoofd beslapen wordt en er geen veer ontbreekt, want alle witte veren werken samen bij het maken van de zilveren veer.'
Veerle bleef die dag, zoals elke dag precies een uur, en daarna zweefde ze weer weg, tot de volgende zilveren veer met de drie haren naar beneden zou vallen.
De koningin besefte wat ze had gedaan en liet alle geleerden bij zich komen.
Die kregen meteen het verbod ooit nog goede raad te geven en ze werden allemaal het land ingestuurd om alle veren weer te zoeken.
Heel veel veren werden er gevonden, maar of ze ooit allemaal weer in het kussen terecht zijn gekomen is een vraag waar de geleerden nog stiekem over nadenken.
De koningin slaapt nog steeds op het kussen en laat er nog wel eens een traantje opvallen maar Veerle is niet meer op het kasteel verschenen.
Er wordt wel verteld dat er ooit weer zilveren veren in het kussen teruggevonden werden, maar het haar van de koningin groeide nooit meer aan.
feedback van andere lezers- aquaangel
graag gelezen
vraag me alleen af waarom elke regel opgevolgd wordt door enter?
xx
Peerke: Omdat het een kinderverhaal betreft. Tegenwoordig is het meer en meer de mode om alles maar achter elkaar door te schrijven. Vroeger (enige tijd geleden) werd er (door Enter) meer rust genomen in een verhaal. Kijk maar naar oude sprookjes.
Dank! voor je feed-back. Er worden niet zoveel verhalen gelezen, tenminste niet van mij. Zijn natuurlijk ook niet zo aansprekend.
Vind jou erg fijn schrijven...
Peet
|
