|
< terug
EEN RONDJE GELUK Giftig/vergiftigd
Soms snap ik niets van die natuur. Waarom gaat een leuke kleine bijensoort een nest maken in de voordeurstijl van mijn buren, als er een tuin verder een natuurvriendelijke tuin is, van alle gemakken voorzien, waar dat bijennest met liefde zou worden ontvan-gen? Nee, de dames bij gaan op de onmogelijkste plek zitten die er is. Op kindermond-hoogte naast een veelgebruikte deur, bij mensen die dagelijks de kale aarde onder hun geknipte struikjes harken en het liefst alle tuinen in kattenbak-, sorry: grindtuinen veran-derd zien. Bij dat kind dat vorige herfst volledig overstuur raakte en in paniek stond te gillen en dansen omdat het bij het kastanjes rapen een paddenstoel had aangeraakt. Het was een volkomen, zelfs eetbaar exemplaar, maar het mensenjong was er van overtuigd dat hij dood ging door de aanraking deze 'vergiftigde' aardbewoner.
De bijtjes hadden lustig aan hun vermeerdering gewerkt voor hun menselijke huisgenoten ze opmerkten. Maar op die plek kon een botsing niet uitblijven. En ineens was het zover. Gegil, gekrijs, gezwaai met hark, schoffel en schooltas was de oorlogsverklaring. Door mij werd nog een bemiddelingspoging gedaan met verantwoorde informatie over de soort en zinnige manier van aanpak, maar men wist het zeker: dit waren gevaarlijke wespen, die onmiddellijk ter dood gebracht dienden te worden. En wel met grof geschut.
Toen ik weer in mijn tuin zat werd de andere buurman er bij gehaald, want mijn voor-stel om de voor dit soort dingen opgeleide en toegeruste gemeenteambtenaar te bellen werd afgedaan als een te dure oplossing. Ze wisten zeker dat ze daarvoor moesten be-talen. Nee, buurman had nog wel een middeltje, had hij gekocht om de boomwortels bij Diedaar te vergiftigen, had ook geholpen bij het wespennest bij hem in de achtertuin. Je moest alleen niets op je handen krijgen, met de wortels had hij een brandwond opgelo-pen en nog weken zijn handen niet kunnen gebruiken. En nu ze toch bezig zijn besluiten ze meteen de wortels van de gemeentedennen en mogelijke buurbomen in te smeren. Ruimt dat groen ook weer op.
Er wordt hard gewerkt, de tegels gaan er niet zo een twee drie uit, maar dan na een half uurtje zwoeggeluiden wordt er op stenen gehamerd en gestampt. Ik kan mijn oren niet geloven. De achterbuurman had me al verteld dat hij mijn iep vergiftigd had, maar dat deze twee mensen ook nog zo dom waren dit luidkeels te bepraten. Nee, zo dom is niemand, ze weten dat ik hier zit. Ineens lijkt de kinderpaniek bij de paddenstoel toch logisch.
Even later gilt het dochtertje: "Mama, dode wespen en wat is dat voor vies spul op de deur?" Er rent iemand naar de voordeur, maar zo te horen te laat. "Au, au, dat brandt, mam. Het stinkt, mijn keel doet pijn."
Dit kan ik niet aanhoren, ik ga naar binnen met een liedje in mijn hoofd van Jules de Corte: 'Hallo Koning Onbenul….. de pens is voor het vreten en de zak is voor het geld.'
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
wat een kiekens zeg (sad), hier bellen we daar de brandweer voor en die komen dat gratis verwijderen zenne. hadden die biekes maar van locatie veranderd he (sad)
puk: Hier is het ook gratis, alleen geloofden ze dat niet.
|
