|
< terug
Zij wel.
Zij wel.
Een winters zonnige dag is het geweest. Bijna driehonderd kilometer achter de wielen. Ik kijk opzij, zij is nog wakker. De duisternis valt in en de lichten van tegenliggers komen me met regelmaat tegemoet. Het donkere gedreun onder de motorkap stemt mij vredig. Heerlijk zo'n rit, waarvan een deel geheel open. We zijn er op gekleed. Hoe mooier kan een winterse zaterdag eindigen.
Mijn blik wordt gevangen door oranje knipperlichten in de verte, van een auto die zijn alarmlichten aan heeft staan. Daarachter een hele rij witte koplampen. Om een of andere reden ben ik op mijn hoede. Ik nader de stoet. Zestig mijl op de teller. Plotseling gaat er een inhalen. Die heeft ruimte genoeg denk ik, maar laat wel het gas los. De inhalende tegenligger gaat niet meer naar de eigen weghelft maar stormt op mij af. Afstand nog honderd meter, schat ik. Ik trap op de rem, gedoseerd om te voorkomen dat hij blokkeert. Die Jeep gaat dan een eigen leven leiden met die terreinbanden. De tegenligger komt nu toch echt gevaarlijk dichtbij. Ik besluit niet harder te remmen om te voorkomen dat ik de controle verlies. Dan maar een frontale botsing. Met dat stuk u-ijzer van vijf millimeter dik, dat ze bumper noemen en een zescilinder onder een lange motorkap, lopen wij niet zoveel gevaar.
Zij zit met schrik achter het stuur en merkt dat haar beslissing om in te halen helemaal fout was, deze auto wordt gesleept en dat had ze niet gezien. Ze kan geen kant meer op en remmen is te laat. Vóór haar doemt in haar lichten een vervaarlijk monster op. Met schrik denkt ze aan de klap en de drie kinderen achterin. En nu? De bomen langs de weg zijn minstens zo hard.
Ik zie, in een gedachtenflits, de personen in de auto. Een vrouw met kinderen op de achterbank. De klap zou voor hen dodelijk kunnen zijn. Een Jeep blijft een Jeep en moet ook wel een paar kleine boompjes aankunnen. Ik stuur naar rechts en duik de berm in. Met drieën delen we de ruimte die daar eigenlijk niet voor bedoeld is, de weg en een deel van de berm.
Ik zag even het gezicht van een vrouw in mijn koplamplicht........
Een hectometerpaaltje en een boompje zullen het niet meer navertellen.
Zij wel.
feedback van andere lezers- aquaangel
een ongeluk zit in alle situaties
heb zelf een auto-ongeluk meegemaakt
als passagier
daarna heb ik nooit mijn rijbewijs durven halen :(
Aardig stukje
Rob: Ik moet zeggen dat in da dit gebeuren wel even diep moest ademhalen voor ik verder reed. Op de Jeep zat achteraf nog geen (extra) krasje. - SabineLuypaert
PFIEUW, even had ik schrik dat het echt desastreus ging eindigen. Ademloos stokte mijn lucht in men keelgat SLIK
Rob: Jij weet toch hoe die zit,(smile) - muis
Weerom een goed stuk. Je houdt de spanning er goed in Rob:)
groetjes
Rob: Deze keer eentje uit mijn werkelijke leven. Daar zit ook wel spanning in.;-)) - Vansion
knap stukkie
Rob: Een stukje uit mijn dagboek.;-)
|
