Volg ons op facebook
|
< terug
Op 't Nippertje (8/9) sprookje voor volwassenen
Deel 8
Het trillen deed iedereen weer een stap achteruit zetten, maar Nippertje, die het getril wel gewend was, liep er kordaat op af. Het trillen hield plotseling op en Nippertje keek eens goed naar het apparaat.
Het was anders van kleur dan degene die hij gevonden had, maar voor de rest leek het precies hetzelfde. De knopjes en het raampje met de glimwormpjes zaten op dezelfde plaats.
"Alwist!" riep Nippertje naar de uitvinder, die schoorvoetend aan kwam lopen.
"Moet je eens kijken. Dit is toch niet dat ding dat we in jouw lab hebben gelegd?"
Alwist keek eens goed en zag hetzelfde als Nippertje. Het was anders van kleur. De man moest in zijn haast het verkeerde apparaat hebben meegenomen. Maar goed dat Doppertje het had zien liggen. Nu konden ze het toch nog verder onderzoeken.
"We moeten het ding hier vandaan slepen, Nip," opperde Alwist.
"Djaar kjomt njiets vjan in!" riep de dorpsoudste, nog steeds zonder gebit en balde zijn vuist.
"Hjet hjeeft al genjoeg elljende bezjorgd! Het hajelve djorp is afgebrjand!" mopperde hij weer en hij kreeg bijval van de andere dorpsbewoners.
"Mijn huisje is erdoor naar de Filistijnen!" jammerde Wildra en huilde tranen met tuiten.
"Dorpsgenoten....ik weet wat het apparaat heeft aangericht, maar het zou ons ook wel eens grote diensten kunnen verlenen," beweerde Alwist en plukte aan zijn baard.
"Niets mee te maken, Alwist! Mijn huis is ook vernietigd. Wie gaat dat allemaal vergoeden?" brulde Koksmuts en zijn hoofd zag rood van woede.
"Jullie kunnen wel bij een ander tijdelijk onderdak vinden. We zullen allemaal helpen jullie woningen weer te herbouwen," riep Alwist en keek naar de bedenkelijke gezichten van zijn dorpsbewoners.
"Wildra kan zolang bij mij slapen," opperde Nippertje en bloosde onmiddellijk.
Wildra's tranen waren gelijk opgedroogd en ze glimlachte verlegen naar Nippertje. Zijn aanbod zou ze zeker niet afslaan en ze knikte naar Nippertje, die zo mogelijk nog roder werd.
"Koksmuts kan wel bij mij slapen," riep Lamema, die niet onder wilde doen qua barmhartigheid.
Dankbaar keek Koksmuts naar Lamema, maar zei niets. Hij vond het allemaal wel best, zolang hij maar een droog plekje had om te slapen.
"Mooi...dan is dat allemaal geregeld," lachte Alwist en sommeerde Nippertje en Doppertje het apparaat naar het dorp te slepen.
"Djat djing kjomt het djorp njiet bjinnen!" riep de dorpsoudste nu kwaad en sloeg met zijn gebalde vuist op zijn rollator, die pardoes door zijn assen zakte.
"Ik weet het goedgemaakt," riep Alwist. "We houden een vergadering in het dorpshuis. Daar kunnen we beslissen wat we gaan doen."
Even was het stil en werd er naar elkaar gekeken. Het was alweer een hele tijd geleden dat er een complete vergadering had plaatsgevonden. De dorpsoudste keek naar zijn dorpsgenoten en knikte toen tevreden.
"Djat is een gjoed pljan, Alwjist!" zei de oude kabouter goedkeurend.
"Met een half uurtje verzamelen in het dorpshuis. Ik heb wel twee vrijwilligers nodig om dat ding hier te bewaken," riep Alwist en keek naar Nippertje.
"Ik blijf hier met Doppertje, Alwist," knikte hij.
Doppertje haalde zijn schouders op. Hij vond het wel best en klom samen met Nippertje bovenop het apparaat.
"Djan gja ik eerst njaar de tajandarts om mijn gebjit te reparerjen," mompelde de dorpsoudste en ondersteund door twee kabouters liep hij naar Kroonkurk, de tandarts.
Het was een drukte van belang in het dorpshuis en iedereen probeerde elkaar te overstemmen. Alle belangrijke kabouters waren aanwezig. De dorpsoudste zat aan het hoofd van de vergadertafel en overzag het publiek, dat rustiger werd. Notulio, de assistent van de dorpsoudste, moest er zorg voor dragen dat alles op papier kwam te staan. De geschiedenis van het dorp was heel belangrijk voor de kabouters.
De dorpsoudste ging staan en maande de kabouters tot absolute stilte.
"Wanneer iemand wil spreken zal ik hem of haar een teken geven. Zolang een ander aan het woord is, houdt iedereen zich stil. Begrepen?" zei de oude kabouter streng.
Er werd wat gemompeld, maar iedereen leek het te begrijpen. Alwist liep naar voren en wilde als eerste het woord voeren. De dorpsoudste, met een provisorisch gerepareerd gebit, knikte instemmend.
"Het apparaat dat Nippertje eerder had gevonden is, zoals jullie weten, meegenomen door een mens. Welnu, in de gauwigheid is er een ander achtergelaten. Ik heb wat bevindingen kunnen doen. Zoals jullie weten ben ik al een tijdje bezig om iets uit te vinden, om ons over langere afstanden met elkaar te laten praten. Nu....ik weet bijna zeker dat de mens al veel eerder zo'n ding heeft uitgevonden en dat is het apparaat dat nu in ons dorp ligt..."
Alwist haalde even diep adem en wilde verder vertellen, maar werd door de dorpsoudste onderbroken.
"We weten allemaal wat jij voor rotzooi in elkaar knutselt, Alwist. Het meeste werkt niet eens naar behoren," schamperde de oude kabouter.
Vanuit de zaal klonk een lachsalvo. De oude kabouter grinnikte met hun mee, maar maande hen al snel tot kalmte.
"Ik weet dat niet alle uitvindingen succesvol waren," probeerde Alwist.
"Dat is een understatement!" riep Hoefnix, die zich nog als de dag van gisteren kon herinneren dat zijn smederij bijna uitbrandde door een van zijn uitvindingen.
Opnieuw werd er hard gelachen en ook de dorpsoudste kon amper zijn lachen inhouden. Snel deed hij zijn hand voor zijn mond, want zijn gebit mocht er niet weer uitvallen.
"Ik weet het, ik weet het," verzuchtte Alwist en moedeloos keek hij de zaal in.
"Laat hem uitspreken!" riep Wildra, die nu wel eens wilde weten wat het voor apparaat was.
"Wildra! Alleen spreken als ik het zeg!" bromde de dorpsoudste.
Wildra kroop weer in haar schulp en kleurde rood als een biet.
"Ga verder met je verhaal, Alwist," zei de oude kabouter en knikte naar de uitvinder.
"Het apparaat werkt waarschijnlijk op een batterij, zo eentje die Desi Belle in haar huis heeft om stroom op te slaan."
Geroezemoes in de zaal. Desi Belle was een vindingrijke dame, die op alles een antwoord leek te hebben, maar zeker ook een oplossing. Ze stond hoog aangeschreven in het dorp, maar ze was een beetje zonderling en bemoeide zich amper met het dorpsleven.
"Afijn, met de batterij uit het apparaat kunnen we misschien stroom opslaan voor de winter. Momenteel is de huidige stroom nog niet optimaal en wil ik samen met Desi naar een oplossing zoeken."
Het was muisstil in de zaal. Zelfs de dorpsoudste was onder de indruk van Alwists relaas.
"Laten we eerst eens stemmen of we die stoorzender terug naar het dorp moeten halen," opperde de dorpsoudste. Zo gezegd zo gedaan. Met grote meerderheid werd het plan verworpen om het gevaarlijke ding terug te halen naar een plek in de buurt van de kabouterhuisjes.
"Alwist, ik stel voor om naar Desi te gaan en alles met haar te bespreken. Echter, ik wil het apparaat niet in het dorp hebben!" verkondigde de dorpsoudste.
Alwist knikte, beloofde het toestel niet het dorp in te slepen en liep vervolgens de zaal uit richting Desi's huis.
De dorpsoudste sommeerde iedereen naar huis te gaan en beloofde hen op de hoogte te houden van de verdere gebeurtenissen.
Plotseling vloog de deur van het dorpshuis open en stond een hijgende Doppertje naar lucht te happen.
"W..w..we..he..bben...w..e..e..r...ee..n...stem...ui t...h..et..app..araat," hijgde hij naar woorden zoekend.
De zaal was opnieuw in rep en roer en iedereen wilde tegelijk naar buiten. De dorpsoudste maande iedereen rustig te blijven, maar niemand gaf daar gehoor aan.
"Haal Alwist en Desi Belle en neem hen mee naar het apparaat. Snel!!" beval de oude kabouter de nog steeds hijgende Doppertje.
Na een paar minuten was praktisch het hele kabouterdorp weer terug rond Nippertje. Die laatste stond als een generaal bij 'zijn' apparaat en glom van trots. Hij was toch maar een belangrijk man geworden en weldra zou hij Wildra in zijn bed treffen. Twee dingen die hem erg gelukkig maakten.
Alwist en Desi liepen naar het toestel en klommen, met behulp van Nippertje op het sprekende ding.
"Wat is er gebeurd, Nip?" vroeg Alwist en luisterde of hij de stem kon horen.
"Het ding hier begon weer te trillen en toen sprong ik op de groene knop. Plotseling was daar een mannenstem, die vloekte en tierde en eiste dat zijn mobieltje terug gegeven moest worden. Wat is een mobieltje, Alwist?"
Alwist haalde zijn schouders op. Dat wist hij ook niet.
"Heb je iets teruggezegd?" wilde Alwist weten.
"Ja...maar volgens mij verstaat hij me niet," zei Nippertje teleurgesteld.
"Dat is niet zo vreemd," bemoeide Desi zich er nu mee.
Alwist en Nippertje keken verbaasd naar de zonderlinge Desi.
"Mensenstemmen hebben een andere frequentie dan die van kabouters. Onze stemmen zijn alleen hoorbaar voor dieren."
Alwist knikte. Hij was waarschijnlijk de enige die begreep wat ze bedoelde.
"Heb jij daar een oplossing voor, Desi?" vroeg Alwist en keek haar onderzoekend aan.
"Jawel... ik heb verschillende soorten megafoons gemaakt, waarmee je een stemgeluid harder kunt krijgen. Eén van een sneeuwklokje, eentje van de kelk van een roos en eentje van een tulp. Ik denk dat de tulpmegafoon het gewenste effect wel eens zou kunnen hebben."
Verbaasd en onder de indruk keek Alwist naar Desi. Hij wist niet wat hij ervan moest denken, maar blijkbaar was Desi een betere uitvinder dan hij was. Een zweem van jaloezie maakte zich van hem meester, maar al snel schudde hij dat gevoel van zich af en besloot dat er spijkers met koppen moesten worden geslagen.
"Lamema, ren als een hazewind naar het huis van Belle en haal de tulpmegafoon. Wees snel, want we weten niet hoelang het duurt voor die stem weer is verdwenen," sommeerde Alwist naar Lamema.
Lamema rende meteen naar het huis van Belle en het duurde niet lang voor zij terugkwam met de megafoon.
Desi keek haar kwaad aan toen ze zag dat Lamema de roosmegafoon had meegenomen.
"Lamema, sukkel. Dat is de verkeerde!" brieste Desi en schudde kwaad haar hoofd.
Lamema kleurde tot achter in haar nek en andermaal rende ze naar het huis van Belle, om vervolgens terug te keren met de juiste megafoon.
Nadat Desi het apparaat van Lamema had aangenomen liep ze naar de onderkant van het apparaat waar de stem uitkwam.
"Wat doe je nou?" vroeg Alwist verbaasd.
"De stem antwoorden," zei Desi droogjes en hield de megafoon aan haar mond.
"Maar de stem komt hier vandaan," zei Alwist, hoofdschuddend om de dommigheid van Desi.
"Dat weet ik....maar je moet hier terug in praten," zei ze zelfverzekerd.
Alwist schudde opnieuw zijn hoofd. Die Desi was echt een zonderling. Ze zou uitgelachen worden op deze manier.
Plotseling bedacht Desi zich en wendde haar tot Nippertje.
"Jij antwoordt, Nippertje...zodat ik kan horen wat hij zegt. Ik zal je vertellen wat hij vraagt, zodat jij kan antwoorden."
Nippertje knikte heftig, dat wilde hij wel doen. Trots nam hij de megafoon van Desi over en stond klaar om iets te zeggen.
"Vraag hem wat hij wil," zei Desi en legde haar oor tegen het apparaat.
"Wat wil je van mij?" brulde Nippertje door de megafoon.
Even was het stil. De dorpsbewoners hielden hun adem in. Ook Alwist zei niets, maar wachtte af wat er ging gebeuren.
"Luister! Ik wil mijn telefoon terug! Ik heb per abuis een verkeerde telefoon meegenomen en nu heb jij de mijne," zei een stem plotseling. "En al mijn contacten staan in dat toestel. Ik moet het kost wat kost terug hebben."
Alwist keek met stomme verbazing naar Desi. Ze had toch gelijk gehad. Nippertje kreeg het bericht door van Desi en ook hij keek met verbazing naar het zonderlinge kaboutervrouwtje.
"Zeg hem dat we de toestellen wel kunnen ruilen....zeg hem dat hij het apparaat in het bos kan vinden. Vlakbij de plek waar hij hem verloor, onder de vermolmde eik, die met een boog weer naar de grond wijst." vertelde Desi, die zich helemaal in haar nopjes voelde over deze operatie.
Nippertje deed wat Desi hem opdroeg en al snel kregen ze antwoord.
"Ik zal er zijn. Geen geintjes, anders schiet ik je neer!" zei de stem kwaad en verbrak de verbinding.
"De stem is verdwenen. Ik denk dat de man snel komt om de ruil tot stand te brengen," zei Desi tegen Alwist.
"Dan hebben we niet veel tijd meer om het apparaat naar de vermolmde eik te brengen. Mensen reizen vele malen sneller dan wij," zei Alwist ongerust.
"Met een paar kabouters kunnen we het in een paar minuten klaren," opperde Nippertje, die het allemaal maar wat spannend vond.
Na een paar kabouters te hebben aangewezen om het apparaat te sjouwen, sleepten ze het toestel naar de vermolmde eik. Nippertje voerde de groep aan en liep als een waar veldheer door de graspollen en bemoste paadjes. Het ding, dat door de stem telefoon was genoemd, werd tegen de stam aangelegd. Alwist sommeerde iedereen zich te verstoppen, zodat de man hen niet zou ontdekken. Het wachten was begonnen en Nippertje had een hekel aan wachten. Hij drentelde wat heen en weer, dit tot grote ergernis van Desi, die niets moest hebben van mensen. Ze was ooit gevangen genomen door een klein mens en in een kooitje gestopt, maar door een mirakel had ze weten te ontsnappen.
"Blijf nou eens zitten, Nip!" beet ze hem toe en Nippertje verschoot van kleur en ging snel zitten.
"Wacht...ik hoor iets!" fluisterde Alwist.
Hij had gelijk. Iemand liep door het bos. Plotseling zagen ze een man door het bos struinen. Duidelijk op zoek naar iets. Alwist verloor hem weer uit het oog en fluisterde naar Desi.
"Hij kan het niet vinden."
Desi knikte. Daar leek het inderdaad op. Nippertje was ondertussen naar het apparaat gelopen en was er op gaan zitten. Het duurde hem allemaal veel te lang en hij wilde het toestel helemaal niet kwijt. Plotseling begon het apparaat weer te trillen en lazerde Nippertje ervan af. Het maakte nu ook een piepend geluid. Dat was iets nieuws. Dat hadden ze nog niet eerder gehoord. Nippertje koos eieren voor zijn geld, rende de struiken in en verschool zich achter Desi, die hem boos aankeek.
"Aha...daar is het," hoorden ze plotseling een stem en de man liep in de richting van de vermolmde eik.
"Er zit een soort baken op dat apparaat," fluisterde Alwist naar Desi, die bedachtzaam knikte.
Plotseling stond de man bij de vermolmde eik en vond daar wat hij zocht. Hij keek om zich heen en grijnsde breed.
"Niemand aanwezig," mompelde hij en pakte met een zakdoek om zijn hand de mobiele telefoon, die tegen de eik lag. Hij maakte hem zorgvuldig schoon en stak hem in zijn binnenzak. Nogmaals keek hij om zich heen om zich te verzekeren dat er echt niemand was en wilde weglopen. Hij bedacht zich en legde het andere apparaat op de plaats waar hij zijn telefoon had gevonden.
"Veel plezier ermee," lachte hij en verliet het bos.
Nog enkele minuten, die uren leken voor Nippertje, wachtten de kabouters op aanraden van Alwist en liepen vervolgens naar het toestel.
"Ik heb het terug!" schreeuwde Nippertje opgelaten en maakte een vreugdedansje.
"We moeten maken dat we weer naar het dorp gaan," zei Alwist, die zich helemaal niet op zijn gemak voelde.
"Daar zoeken we verder uit wat we ermee gaan doen."
Iedereen knikte instemmend. Het toestel werd opgetild en in kolonne liep de kaboutermenigte terug naar het dorp.
feedback van andere lezers- jbrouns
Prima, met veel humor en fantasie neergezet. Graag gelezen. Groetjes
lin: Dit is zo leuk om te schrijven! Ik lag zelf vaak in een deuk! Fijne reactie! Liefs, lin - muis
De oude kabouter met zijn gebit is een mooie vondst. Feit dat kabouters op een andere frequentie babbelen, is een goede oplossing in dit verhaal Lin:)
Tot de volgende!
groetjes
lin: Nog ??n deeltje te gaan! Bedankt door je waardering muis, lieve groet, lin - togu_hang
weer knap lin ... het verhaal zit helemaal goed . ik ben benieuwd voor de ontknoping
groetjes
lin: De lijnen komen nu een beetje bij elkaar he? Fijn zo'n reactie! Lieve groet, lin - Henny
Kabouters zijn zo gek nog niet. ;) Laatste deel graag! :-d
lin: Klopt helemaal Henny! Laatste deel komt er aan! groet, lin - ERWEE
Schiterend vervolg!
Evenwel dit even belijken:
Dankbaar keek Koksmuts keek naar Lamema => een 'keek' te veel
Vanuit de zaak klonk een lachsalvo. => zaal
Het apparaat werkt waarschijnlijk op een batterij, *zo'n* eentje die Desi Belle in haar huis heeft. => zo eentje
Plotseling was daar een mannenstem, die vloekte en tierde en eiste dat zijn mobieltje teruggeven moest worden. => terug gegeven moest worden
Vlakbij de plek waar hij hem verloor, oude de vermolmde eik, => onder de oude vermolmde eik
Ze was ooit gevangen genomen door een klein mens en in een kooitje gestopt, => Ze was ooit gevangen genomen door een mens en in een kooitje gestopt,
lin: Ik ga met de meeste suggesties mee, ERWEE. Dit deel heb ik blijkbaar niet zorgvuldig genoeg nagekeken. Het woord "klein" moet echter in de laatste suggestie blijven staan, omdat daar vanuit de kabouterwereld een mensenkind mee wordt bedoeld.
Heel erg bedankt voor het aandachtig lezen! Lieve groet, lin
|
