Volg ons op facebook
|
< terug
Met flanellen benen (aka Krolik)
"I met my first love at thirteen, she was brown and I was pretty green and I learned quite a lot when I was young."
Toen ik zestien was, vonden mijn ouders eindelijk dat ik oud genoeg was om alleen thuis te blijven. Het schooljaar zat er net op. De zomer trakteerde ons op lange avonden, als de geur van vers gemaaid gras in je neus prikt en montere briesjes van tussen het groen komen om je te strelen. Ik was op een haar na ontkomen aan herexamens. Ik mocht overgaan naar de volgende klas. Vakantiewerk zocht ik niet. Mijn hoofd stond er niet naar. Ma en pa zagen in dat aandringen geen zin had. Overdag had ik het land voor mij alleen.
De eerste week bracht ik door met mijn vriend Ruben. Eigenlijk meer een intieme vijand. Ik had met hem zo een typische wedijvervriendschap, zoals je die vaak ziet tussen jongens. Op het schaakbord lagen we verwoed in strijd, tot onze wangen bloedrood kleurden van de opperste concentratie en de in gedachten uitgesproken verwensingen. We liepen wedstrijdjes om het hardst of gingen op straat waaghalzerij uithalen met onze fietsen. We deden samen aan gewichtheffen. Zogenaamd omdat we dat leuk vonden. In werkelijkheid natuurlijk uitsluitend om de aandacht van de vrouwelijke sekse te trekken. Twee pronkerige idioten die we waren. We brachten elke dag samen door. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en dat terwijl ik hem toch hartsgrondig haatte. Een onhebbelijke kerel, die zichzelf voortdurend bewierookte. Niets wees er op dat deze zomer anders zou zijn.
In de tweede week was ik dan toch eens een dag alleen. Ruben was met familie aan zee. Ik trainde met mijn fiets. Ik wilde hem bij zijn terugkeer de loef afsteken. Ik ging echt goed hard. Het zweet liep in dunne stroompjes van mijn voorhoofd. De zon stond op haar hoogste punt, de straten lagen er verlaten bij. Het was stil zoals alleen een zomerdag echt stil kan zijn. Ik dacht aan Ruben. In mijn fantasie versloeg ik hem, overal, op elk vlak. Ik zette hem schaakmat met de meest briljante zetten. Bij het worstelen drukte ik hem onverbiddelijk op de grond. Tot hij om genade smeekte en ik lachte en lachte.Opeens werd ik mij bewust van mijn snelheid.
Met al dat dagdromen had ik geen aandacht meer besteed aan de weg. Ik vloog van een helling af, nam helemaal fout een scherpe bocht. In paniek vergat ik te remmen. Met fiets en al stak ik in een haag. Die was niet bepaald opgezet met mijn komst. Met bekraste armen en benen lag ik tussen de takken. Ik krabbelde overeind en gaf een schop tegen die verrader van een fiets. Ik maakte mij op voor een echte doodschop, toen ik een stem hoorde:
"Heb je je bezeerd? Dat was vast een pijnlijke ervaring."
Meteen verstijfde ik. God nee, dacht ik, iemand heeft mijn stomme buiteling gezien. Nog voor ik mij helemaal omgedraaid had, beet ik de bezorgde stem al een bits "nee" toe. Daarna viel ik stil, want daar stond zij, Vlada.
Ze had alles wat een vrouw in mijn ogen tot een schoonheid maakte. Haar zwarte haren reikten tot net over haar schouders, sensueel omkleedden ze een fraai gevormd gezichtje waarin twee blauwe ogen aantrekkelijk fonkelden. Ik kreeg pijn in mijn borststreek en een wee gewoel in mijn maag. Mijn ogen dwaalden oncontroleerbaar lager en omsloten haar ronde dijen. Ze blonken. De zon verslond haar net zo onbeschaamd. Mijn keel ging dicht. Ik verloor mezelf in de liefelijke contreien tussen haar gebronsde knieën en haar slanke buikje. Haar schattige navel deed mij smelten. WP
"Zeg, gaat het? Wil je wat drinken?"
Ik keek haar in de ogen, één tel maar. Ik besefte dat ze die vraag voor de derde keer stelde.
"Euh, graag", stootte ik eindelijk voorbij mijn droge lippen.
"Nou, kom dan, volg mij"
"Je bent, geloof ik een beetje de kluts kwijt, niet?."
Ik zei niks. Ze lachte. Op het terras aangekomen plofte ze mij in een stoel.
"Ik haal even wat, goed? Er is gekoelde thee, lust je dat?"
"Euh, ja, thee is goed, dank u.", bracht ik uit met mijn verlegen kop.
Ze glipte binnen. Op haar ontblote voeten trippelde ze over op de koude verandavloer, één en al vrouwelijkheid. Mijn kruis trok halfpijnlijk samen als ik tersluiks haar dijen en taille viseerde, tot ze volledig verdwenen was. Voor het eerst keek ik rond. Ik zag een heel mooi huis, alleenstaande woning, tuin groot en goed onderhouden. Zit er vast warmpjes bij, dacht ik. Op de bank voor mij lagen stapels boeken. Ik nam er eentje en sloeg het open. Ik kon er niks van maken. Het was gedrukt in een ander schrift. Sommige letters herkende ik, de meeste niet. Ze kwam terug met een dienblad waarop appelsapkleurige thee stond en twee glazen. Ik keek haar bevreemd aan. Het boek lag open op mijn schoot.
"Dat is Cyrillisch schrift. Ik ben geboren in Rusland."
Voor het eerst merkte ik een heel licht accent op. Enkel te horen aan de manier waarop ze een L uitsprak. Zoals iemand die dronken is dat doet.
"Je Nederlands is anders perfect".
Ze had binnenpretjes. De ingehouden glimlach die om haar lippen speelde, maakte mij gespannen vrolijk.
"Ik woon al sinds mijn achtste in België."
"Ach zo. Met je ouders dan?"
"Nee, mijn ouders zijn in Rusland."
"Je woont bij je grootouders dan?"
"God spare mij daarvan. Ik woon alleen."
"Alleen? Hoe oud ben je dan?"
"19. En jij?
WP
"17", loog ik als vanzelf.
"Dan heb je nog één jaar middelbaar te gaan."
"Zal tijd worden ook."
"Schoolmoe?"
"En geen beetje." Ik vond mezelf heel stoer klinken toen ik dat zei.
"Ik doe unief. Economie. Niet veel spannender dan school, maar je bent wel stukken vrijer."
Ze schonk de thee in en reikte mij een glas. Toen ik het van haar overnam, raakten haar vingertoppen de mijne. Alsof mijn hart het begaf en mijn hersenen in kortsluiting gingen.
"Suiker?"
"Ja, graag." Even onderdrukte ik mijn gloeiende hekel aan dat witte goedje. Walter, een kennis van mij en een notoire rokkenjager, had mij ooit als tip gegeven: "Als een vrouw je iets aanbiedt, moet je het altijd aannemen. Meegaan in elk voorstel."
Met een lepeltje schepte ze suiker over in mijn glas. Terwijl ze stond en over mij heen boog, kon ik onverwacht en ook onbedoeld een blik werpen in haar décolleté. Ik ging van het verschieten 30 centimeter de lucht in -of zo voelde het - en morste bijna de thee.
"Zeker dat je je niet bezeerd hebt net?" Dit keer lachte ze luidop.
"Nee, alles in orde."
"Hoe heet je eigenlijk?"
"John."
"John.", herhaalde ze, duidelijk articulerend.
"Jij?"
"Vlada."
"Is dat een Russische naam?" vroeg ik. Bij mezelf dacht ik: nee, aap, een Nigeriaanse.
"Jawel."
"Je spreekt zelf nog Russisch?"
"Kanjesjnje."
"Wat zeg je?"
"Ik zeg kanjesjnje. Natuurlijk, spreek ik Russisch." WP
Nee, ezel, ze leest Russische boeken, maar ze spreekt geen Russisch, heel logisch.
"Je bent dus 19 en je woont helemaal alleen?"
We zijn traag van begrip vandaag, appel.
"Vind je dat vreemd? Mijn ouders zijn op geld beluste carrièrejagers. Elke maand sturen ze een toelage. Ze mailen als ze daar zin in hebben, wat niet vaak is. Verder laten ze mij met rust en dat vind ik best. Ik verwijt hen niet dat ze mij verwaarlozen en zij stellen geen lastige vragen over wat hun kleine meid zoal uitspookt in het verre België."
"Handig."
We praatten zo lustig verder. De zon maakte al zijn avondlijke duik voorbij de horizon. Alles passeerde de revue: school, ouders, kindertijd, toekomstdromen, boeken, muziek, zelfs politiek. Ik wilde vurig het gesprek op gang houden. Ik was bang dat ze het moe zou worden. Dat ze zou zeggen dat ze nu al te veel tijd verspild had. Dat ze mij beduusd zou achterlaten. Met geen ander vooruitzicht dan mijn fiets te nemen om opgeslokt te worden in het zwart van de zomernacht. Maar ze werd het niet moe. We taterden en taterden. De nacht was warm en we bleven buiten. Ze haalde binnen wat te eten. We zaten in de zwak verlichte veranda. Zonder bestek aten we fruitsla en sandwiches en ook ijs en dadels en gedroogde vijgen, alles door elkaar. In gedachten proefde ik haar huid op mijn tong. Ik hoopte zoals een smachtende adolescent van zestien hopen kan. Het zag er niet favorabel uit voor mij. Ze was maar liefst drie jaar ouder dan mij, zelfs al geloofde zij dat het er slechts twee waren. Ze was rijk en zat aan de unief. Ik zat godverdomme op school. Het broekventje en de verfijnde freule. Maar waren we niet verwikkeld in een boeiend gesprek? Keek ze mij dan niet diep in de ogen? Stond ze dan niet toe dat mijn blikken liefkozend haar verlokkende vormen omsloten? Ja, toch? Of was ze gewoon maar vriendelijk? Hield ze het niet voor mogelijk dat die snotneus in gedachten al duizend keer haar bloesje had opengescheurd?
Ik dacht er geen moment aan mijn ouders te verwittigen. Eén nacht met Vlada was mij alle tierende gekijf meer dan waard. Toen zij vroeg of ik mijn ouders niet wilde bellen, zei ik dat ze met vakantie waren in Spanje. Niet zo zeer een leugen, als wel een emotionele waarheid.
Ons nachtelijk gesprek verzeilde uiteindelijk bij het onderwerp waar elk gesprek tussen een jongen en een meisje uiteindelijk heen kabbelt: seks.
"Heb je al veel liefjes gehad?"
"Wel enkele."
"Hoeveel dan? Drie?"
"Meer.", en ik forceerde een lach, alsof het povere cijfer drie compleet belachelijk was.
"Nou, vijf dan."
Ik keek haar aan en zei niets. Ik wist dat mijn ogen schalks blonken.
"Zes?"
WP
"Zeven.", zei ik kordaat. Dat was een flagrante leugen. Met zestien had ik slechts één vriendin gehad. Het hoogtepunt van die relatie, heetten ze in jeugdmagazine's 'elkaar verwennen'. Een mager beestje dus.
"Zeven? Bozje moj, dat zijn er een pak, slettenbak"
"Slettenbak?"
"Ja, kom zeg, zeven en je bent nog geeneens 18. Van een Don Juan gesproken."
"Dat valt wel mee." Haar plagerijen klonken als de liefste complimenten.
"En heb jij veel lieven gehad?" vroeg ik op mijn beurt.
"Twee. Met de ene was ik anderhalf jaar, met de tweede acht maanden."
"En wie heeft het uitgemaakt?"
"De eerste heeft mij bedrogen. Met de tweede heb ik het zelf uitgemaakt."
"Waarom?"
"Omdat het een sukkel was."
"Wat deed hij dan?"
"Niks. Dat was het hem net. Hij durfde mij nauwelijks aan te raken. Van een vent verwacht je toch dat hij iets durft."
"Je bent nooit met hem naar bed geweest?"
"Toch wel. Maar die bakte er niks van. Ik moest het iedere keer zelf afmaken. De sukkel was doodsbang."
"En de eerste? Was die beter?"
"In bed, bedoel je? Nauwelijks. Die was zo vol van zichzelf dat hij zich een totaal seksbeest waande. De praktijk was lichtjes anders. Die idioot dacht dat vrouwen op zichzelf niet konden klaarkomen. Jezus, jong, waarom zou een vrouw dan in godsnaam masturberen, als je er toch niet van klaarkomt? En van voorspel of naspel had hij ook nog nooit gehoord. Na seks wilde hij meteen wat anders gaan doen. Hatelijk."
"Zo'n zeiker. Op die manier voelt elke vrouw zich vies en gebruikt. Ik vind het juist leuk om daarna, dicht tegen elkaar aan te kruipen en te vertellen over van alles en nog wat. Zalig gewoon."
In mijn fantasie natuurlijk wel, want in de praktijk was ik nooit aan seks toegekomen, laat staan aan nakeuvelen achteraf.
WP
"Vind ik ook, ja."
"En voorspel is zo belangrijk. Een vrouw is als een gitaar, je moet ze eerst stemmen."
Zo ging ons gesprek verder, tot aan favoriete standjes toe. Ik strooide verder halve leugens. Halve en geen hele, want mijn voorkeuren waren echt, al had ik ze dan nooit uitgevoerd. Ik deed mij voor als de perfecte minnaar en werd doodsbang. Wat als het straks zo ver kwam?
In de weken die volgden, zouden we deze dag ettelijke keren naspelen, uitvijzelen en analyseren. Ze zei mij later dat het in haar hoofd toen al beslist was. Nog nooit was ze zo opgewonden geweest. Dat hoorde ik later, toen ik haar lichaam op mijn duimpje kende. Toen ik wist hoe ze proefde, daar beneden, in haar vrouwelijke driehoek. Ze noemde mij een legende in bed. Ik gloeide van voldoening, voldoening juist om haar voldoening.
Dagelijks ging ik bij haar langs. Mijn ouders dachten dat ik bij Ruben uithing. Ruben dacht niks. Hij gooide mij slechts kwaaie blikken toe, omdat ik nooit tijd voor hem had. Zo verstreek die zomer voor mij, in lange zweterige marathons van twee lichamen die slechts volwaardig zijn als ze in elkaar verklonken zitten.
Die eerste avond waren we nog geen volkomen op elkaar ingespeelde hormoonbommen.
Toen het eindelijk te frisjes was om nog langer buiten te blijven, vroeg ze mij binnen. Ondertussen waren we al 12 uur lang in gesprek. Ik had al driemaal joviaal voorgesteld dat één woord van haar volstond om mij weg te hebben, als ze slapen wilde. Die voorstellen wuifde zij nonchalant weg.
"Ik ben echt niet moe. Normaal zou ik moe moeten zijn. Ik weet niet wat ik heb vandaag, ik ben echt niet moe. Ik heb zin om nog uren op te blijven. Heb jij zin in wijn? Ik heb zin in wijn. Zullen we wijn drinken?"
"Mij goed, graag."
"Daar word je los van. Je kan niet los genoeg zijn."
"Waarom dan?"
"Gewoon zomaar, omdat het leuk is. Misschien wil ik je wel dronken voeren."
"Je wilt mij dronken voeren?" Inwendig juichte ik.
"Zullen we ondertussen film kijken?"
"Heb je ook Russische?"
"Tuurlijk. Op de bovenste rij staan enkel Russische. Kies maar uit."
"Wat betekent svolo-dinges?"
"Smeerlappen."
"Tough shit, die Russische films.", zei ik terwijl ik de commentaren doornam. WP
"Nogal. Te zwaar voor een macho als jij?"
"Ik een macho? Sure."
"Juist, ja, jij bent een Cassanova."
"En jij vast een zwarte weduwe of zoiets. Argeloze jongens in je haag doen slippen en dan dronken voeren en oppeuzelen."
"Hmm, wie weet?" Ze keek mij fake kwaadaardig aan.
Op een bepaald moment, als de chemie er is, worden alle woorden overbodig. Al het gesprokene wordt vulsel om de kloof te dichten tussen geremdheid en instinct. Plagerige poespas en gekscherende wartaal, komisch in haar overbodigheid.
We gingen zitten in de sofa, sloegen één deken over ons beiden. We keken naar een film zonder ondertitels. Zij vertaalde voor mij. Ik deed of ik mee was. Haar bovenarm raakte nauwelijks voelbaar die van mij. Ik wist niet meer waar ik het had. Met dit onschuldige teken bood ze zich aan mij aan. Ik had enkel toe te happen. Gulzig sloeg ik de wijn achterover. Eindelijk zei ik "kom hier" en trok haar naar me toe. Daarna ging alles als vanzelf. Haar behendige tong wurmde zich in mijn verraste mond. Tegen zonsopgang was de sofa, deken inbegrepen, overdekt met ons oliesel. We plakten aan elkaar. Haar lichaamswarmte maakte mij als herboren. We bevoelden elkaars polsen en borststreek. Onze hartslag verzekerde ons dat het echt gebeurde. Reeds drie keer hadden wij het beest met twee ruggen gemaakt, maar ik snakte naar nog. Ik kon die kleine engel wel opslokken van liefde.
Ze was een stuk kleiner dan mij. Ze lag geheel geborgen in mijn armen. Innig drukte ik haar zachtheid tegen mijn ontblote lichaam. Ik snoof de geur op van haar hopeloos verwarde haren. Voor het eerst merkte ik dat ze sproetjes had. Ik aaide over haar gezicht en kreeg weer krampen in mijn liesstreek. Met mijn lippen streek ik langs haar kleine oorlel. Ik daalde met een slakkengang af naar haar hals.
"Sjonge, mijn sletje heeft nog zin. Vanaf nu heet je Krolik."
Daarop rolde ze met haar verrukkelijke lichaam terug over mij heen . Voor de vierde keer verzonken wij in elkaar. Ik vroeg mij af wat krolik wel mocht betekenen.
Het betekende konijn.
feedback van andere lezers- thomas
héél erg leuk
pisatelj: Merci, ik doe mijn best - SabineLuypaert
graag gelezen, enkel de witregels in de dialogen stoorden me wel een beetje
pisatelj: Merci voor de reactie, die witregels in de dialogen zijn een beetje deel van mijn stijl, da's moeilijk om dat te laten.. - Mistaker
Heerlijk verhaal!
Groet,
Greta
pisatelj: Dank u wel!
|
