Volg ons op facebook
|
< terug
Op 't Nippertje (9/9) sprookje voor volwassenen
Deel 9 en slot
De rust was enigszins terug in het kabouterdorp. Het apparaat was op een flinke afstand van het dorp begraven tussen de wortels van een kolossale eik. Het lab van Alwist zou op deze plaats herbouwd gaan worden. Desi Belle had aangeboden daar samen met Alwist plannen voor te ontwikkelen en sinds die tijd zag je hen dan ook regelmatig in elkaars gezelschap. Er leek iets op te bloeien tussen de twee uitvinders! Desi Belle had het gevoel dat er eindelijk naar haar werd geluisterd.
Ook de herbouw van het huisje van Wildra werd ter hand genomen. Wildra had inmiddels haar wensen kenbaar gemaakt. Luikjes voor de ramen, met hartjes daaruit gesneden. De slaapkamer boven, via een laddertje te bereiken door een rechthoekig luik heen. Boven kwam je dan in een ruime kamer met bad en het bed zou in een soort kast ingebouwd worden, ook weer met deuren waaruit hartjes gesneden waren. De inrichting moest Wildra nog verder bedenken, maar het moesten warme, zwoele kleuren worden. Een flinke kapstok moest er zijn en die ging ze zelf snijden uit een stuk hout.
Beneden uiteraard een eettafel met krukjes, daarnaast het keukentje, met pottenbakkersoven. Die oven kon gelukkig ongeschonden uit Wildra's vernielde huisje worden gehaald. Verder een hoek met boekenkast en zitelementen. In die boekenkast, die bekend was in het gehele kabouterdorp, moest iedereen kunnen komen neuzen, die daar behoefte aan had. Net als in haar oude huisje. De collectie was voor de helft ongeschonden gebleven en bestond uit zeer pikante plaatjesboeken, zoals: "De sputterende spuiter", en "Het pientere pookje" maar er waren ook vele prozaboeken in voorraad zoals "Verhalen van 1001 kabouternachten" en "Wat u altijd al had willen weten van ...." waarvan het laatste woord niet leesbaar meer was vanwege de beschadigde kaft.
Wildra hield van die boeken. Soms zat ze uren te lezen. Vroeger konden de boeken ook tegen betaling geleend worden. Als er privacy werd gevraagd bij het lezen van een boek, zorgde Wildra voor genoeg handdoeken met rode hartjes erop geborduurd. Als haar bibliotheek weer volledig hersteld was, zou ze de uitlening opnieuw starten. Voorlopig moest ze er eerst achter zien te komen, welke boeken er onherstelbaar beschadigd waren.
Zuchtend legde Wildra de tekeningen voor haar nieuwe onderkomen aan de kant. Ze keek zijdelings naar Nippertje, die in de keuken bezig was. Wat had ze genoten, de laatste paar nachten. Als Goliath voorzichtig werd gebruikt, viel zijn omvang eigenlijk wel mee. En ze was wel het een en ander gewend.
Weer keek ze naar Nippertje. Wildra had een pleidooi gehouden om Nippertje te beletten om het zakje van paddestoelenvel te gebruiken bij het vrijen. Wildra wilde namelijk al enkele jaren dolgraag kinderen. Ze kon echter, vanwege haar werkzaamheden, niemand vinden die zich aan haar wilde binden. Nippertje wilde eigenlijk ook niets blijvends met haar maar opeens wist Wildra hem ervan te overtuigen dat het fantastisch zou zijn als hun gezamenlijke nageslacht iets erfde van de grootte van Goliath, mochten het jongens worden. Die zouden later dan absoluut geen probleem hebben om een vrouw te vinden. Zou haar pleidooi werken? De keren dat ze vreeën was er nog steeds een zakje tussen hem en haar geweest. Ze kon alleen maar afwachten.
Kaboutervrouwtjes konden maar één keer in hun leven kinderen krijgen en dan waren het er altijd drie. Twee jongens en één meisje of andersom. Daarna was het vrouwtje niet meer in staat om zwanger te worden. Dat had natuurlijk wel zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. De zwangerschap duurde zes maanden en Wildra realiseerde zich opeens dat ze de maanden daarvoor, nu dus eigenlijk, overuren zou moeten maken om ook tijdens de zwangerschap te kunnen blijven eten. Zou ze Nippertje geld durven vragen? Eigenlijk kon ze dat niet maken! Ze was door hem in zijn huisje uitgenodigd omdat ze geen onderdak meer had. Nee, ze moest snel klanten zien te vinden.
Ook moest ze haar houtsnijwerkjes en aardewerk opnieuw maken, zodat haar huisje weer een echte gezellige "Zoete insteek" werd zoals voorheen. Ze zuchtte eens diep en Nippertje kwam naar haar toe en legde zijn neus in haar decolleté. Hij richtte zich weer op, bekeek haar tekeningen en zei: "prachtig wordt het Wildra. Je zult eens zien hoe snel het klaar is. Zowat elke man in het dorp wil komen helpen!"
"Ja, ja. Die zijn gewoon nieuwsgierig naar mijn stulpje. Ze weten dat ik het nu helemaal naar mijn zin ga maken".
Wildra keek door het raam naar buiten. Het weer was veranderd in een druilerig regentje. Windvlagen joegen bladeren, takjes en zand in het rond. Geen weer voor een kabouter om zich buiten te wagen. Wildra pakte Nippertje vast en bracht zijn neus weer tussen haar borsten. Hij keek haar liefdevol aan, pakte haar op en droeg haar naar het bladerbed. Toen ze begonnen te vrijen voelde ze gene ene zak meer tussen hen in staan! Ze genoot intens en wist, ja voelde eigenlijk, dat ze zwanger zou worden. Glimlachend bedacht ze dat dit "op 't Nippertje" zou zijn, omdat ze al op leeftijd begon te raken. Al meebewegend met de heupbewegingen van Nippertje begon ze alvast namen te verzinnen voor haar nageslacht. Bij iedere stoot kwam er een nieuwe naam in haar gedachten:
Voor de meisjes: Dageraad? Dauwdruppel? Morgenstond? Sterrenkers? Regenboog? Morgenrood? teveel om uit te kiezen.
Voor de jongens: Storm, Hamerslag? Diepertje? Pietro (zo noemde het vrouwenmens de man, had ze gehoord)? Boomstam? Eikenschors? Vlerk?
"Als je er maar niet eentje Nippertje noemt," verzuchtte Nippertje, terwijl hij met een voorzichtige laatste stoot de inhoud van Goliath bij haar achterliet.
"Geen sprake van" verzekerde Wildra hem.
"Ik heb wel mooiere namen in gedachten" en ze besloot de naam "Diepertje" ook meteen te schrappen.
Intussen waren Desi Belle en Alwist druk bezig een nieuw Lab te ontwikkelen.
Ze hadden samen besloten om het apparaat volledig uit elkaar te halen. In de staat waarin het nu was, zou het alleen maar problemen geven. Elk onderdeel zou bekeken worden en getest op bruikbaarheid. De twee uitvinders hadden er reuze zin in. Dit was een ongekende uitdaging en stimulans voor hun creatieve brein. Verliefd keken ze elkaar aan en Alwist kon niet anders denken, dan dat hij de escapade van zijn vrouw met Drukprik alleen maar toe kon juichen. Zijn breuk met haar zou nu volledig geaccepteerd worden.
Drie weken later.
Alwist en Desi Belle waren druk bezig in het nieuwe lab. Het apparaat van Nippertje was met zijn goedvinden zo goed als ontmanteld. Er zaten heel wat onderdelen in die de uitvinders konden gebruiken. Desi Belle haalde er een rechthoekig blokje uit en merkte dat het toestel daardoor niet meer werkte. Daar moest de stroom dus inzitten. Dat blokje werd in het dorp geplaatst in een speciaal extra beveiligd kastje om het dorp verder van stroom te voorzien. Als het leeg was, kon het gemakkelijk via de sidderalen worden opgeladen. Dit bracht een enorme vooruitgang met zich mee voor het kabouterdorp. Binnen een mum werden de resterende huisjes ook op de elektriciteit aangesloten.
Een ander onderdeel bleek goed te gebruiken om het kabouterdorp van een locale radiozender te voorzien. Desi Belle was hier helemaal ingedoken, zo leuk vond ze het ontwikkelen van "haar" zender.
Nog een ander onderdeel bracht grote hilariteit toen het er eenmaal uitgehaald was. Alwist legde het op tafel en onmiddellijk vloog er een mes naar toe en bleef eraan kleven. Met moeite kon het mes er weer afgehaald worden, maar het mes was blijkbaar gaan leven, want het wilde er steeds weer naar toe. Tot Alwist het onderdeel buiten legde. Toen wilde het mes niet meer, maar toen het doosje met spijkers, dat daarnaast stond omviel, zag het onderdeel eruit als een grote harige rups met al die spijkers op zijn rug, die daaraan geplakt leken. Met moeite waren de spijkers één voor één weer te verwijderen. Desi Belle en Alwist kwamen er achter dat het onderdeel alleen metalen dingen aantrok en haalden Hoefnix, de dorpssmid erbij. Die zag wel wat in het onderdeel.
"Als ik dat bij mij ophang en alle ijzeren dingen plakken er aan vast, hoef ik nooit meer te zoeken naar mijn gereedschap!" zei hij enthousiast.
Alwist liet hem beloven het onderdeel door midden te delen. Dan mocht hij een helft houden en konden de uitvinders met de andere helft verder experimenteren.
Voorlopig was er genoeg werk aan de winkel voor beide uitvinders. Dat stond wel vast.
Het huisje van Koksmuts hoefde niet op stel en sprong herbouwd te worden. Die was zo liefdevol door Lamema opgevangen, dat hij besloten had voorlopig bij haar in te trekken.
Wildra was inmiddels erg benieuwd of ze nu wel of niet zwanger was en besloot om de kikkerproef te doen. Ze toog met wat schone kleren en een paar handdoeken naar de kikkerpoel. Ze wist dat ze gevolgd zou worden door enkele nieuwsgierige kabouters en de ergste daarvan was kabouter Potlood, die altijd langs de deuren ventte met zijn koopwaar. Zij besloot hem een poets te bakken. Vlak bij de kikkerpoel gekomen, dook ze opeens achter een bosje weg en begon te schreeuwen: "help, help, help me" terwijl ze een steentje in het water gooide.
Potlood, die inderdaad achter haar aangeslopen was, kwam verschrikt aangerend en zag de kringen in het water. Hij dacht dat Wildra daar kopje onder was gegaan en in nood was, dus hij dook het water in en kwam proestend weer boven. Hij wilde net voor de tweede keer gaan duiken, toen hij Wildra op de kant zag staan met haar armen over elkaar geslagen.
"Wat? Hoe kan dat?" bracht hij nog naproestend uit.
Wildra begon te schudden van het lachen en Potlood kroop bedremmeld weer op de kant.
"Nou hoor, ik zal je nog eens proberen te redden!" bracht hij geërgerd uit.
"Doe dat vooral, en trouwens: weet je dat je zwanger bent? Er zit een kikker op je hoofd"
Potlood wreef over zijn hoofd waarna Wildra nog harder begon te lachen. Ook hier was hij ingetrapt! Hoofdschuddend droop Potlood af.
Nee, voor deze klus kon Wildra geen pottenkijkers gebruiken. Ze wist precies wat ze moest doen. Ze zou zich uitkleden en naakt de kikkerpoel in gaan. Daarin moest ze drie rondjes zwemmen en dan drie minuten op haar rug drijvend in het midden van de poel blijven dobberen. Als er in die tijd één of meer kikkers op haar zouden springen, was ze in verwachting, anders niet. Langzaam begon ze zich uit te kleden en stapte rillend het water in. Het duurde even voordat ze aan het koude water gewend was, maar daarna begon ze haar drie rondjes te zwemmen. Hier en daar schrok een waterdier op. Prachtige waterjuffers, libellen met staalblauwe kleuren in hun vleugels, schrijvertjes. Wildra zwom gestaag door en ging na drie rondjes in het midden van de poel liggen, op haar rug drijvend. Ze telde langzaam drie keer tot zestig en wilde net teleurgesteld naar de kant zwemmen, toen er opeens, hop een grote groene kikker, met een libelle dwars op zijn plaktong, bovenop haar hoofd sprong. Ze ging onmiddellijk rechtop staan in de poel en schreeuwde het uit van blijdschap:
"Hoera! Ik draag nieuw leven!"
"EVEN EVen even" antwoordde de echo in de verte.
"Mooi niet", dacht Wildra. "Dat duurt nog zes maanden".
Snel droogde ze zich af en kleedde zich in haar meegebrachte schone spullen, pakte haar boeltje bij elkaar en rende in één keer terug naar het kabouterdorp. Dolenthousiast danste ze over het dorpsplein. Van alle kanten kwamen er kabouters aanlopen. Ook Nippertje stond ertussen.
"Ik ben zwanger, ik ben zwanger", bleef Wildra herhalen terwijl ze wild in het rond danste. De mannen van het dorp keken elkaar schuldig aan. Van wie zou Wildra nu zwanger zijn geraakt? Maar Nippertje stapte trots naar voren en verkondigde: "ik ben de vader".
Het werd stil op het dorpsplein.
"Jij?" zei iemand.
"Welnee, dan kan niet" zei een ander.
"Onmogelijk met Goliath" beweerde een derde.
Maar Desi Belle had genoeg gehoord en even later schalde het volgende nieuwsbericht uit de kabouterradio's:
Ons is ter ore gekomen dat vrouwtje Wildra in blijde verwachting is. Wij zullen vanzelf zien of het vermeende vaderschap van Nippertje op waarheid berust als wij de baby's zullen aanschouwen na hun geboorte over zes maanden. Wij wensen Nippertje en Wildra heel veel geluk met hun drie kinderen.
Nippertje liep naar Wildra toe, trok haar tegen zich aan en verkondigde luidkeels: "en wie er nu nog met zijn fikken aan mijn Wildra durft te komen krijgt het met mij aan de stok. Reken maar!"
En Wildra?
Die vroeg zich in alle eerlijkheid af of ze deze consequentie had kunnen voorzien. In elk geval voelde het voor dit moment goed en of ze dit vol zou kunnen houden....wie weet!
feedback van andere lezers- jbrouns
Mooi, je laat ruimte voor een tweede jaargang van de kaboutersoap ;-)
Groetjes
lin: Voor iemand anders dan maar.. Het is even genoeg geweest zo! Bedankt voor het lezen! Groetjes terug, lin - togu_hang
heel knap lin ... plezant einde ... met een 'opening' ...
groetjes
lin: Een einde met een "opening" ! Misschien wel, wie weet! Dank je wel voor je fijne feedback gedurende dit verhaal! En niet te vergeten mijn gastrol in jouw verhaal ;)
Lieve groet, lin - muis
Een mooi einde Lin:) Ook de oplossingen in kabouterland zijn heel creatief en getuigen van een levendige fantasie:)
Graag gelezen en gevolgd:)
groetjes
lin: Leuk dat je die oplossingen hier aanhaalt. Dat was echt prachtig om je in te storten. Dan gaat mijn fantasie inderdaad heel levendig aan de slag!
Dank je wel muis, voor het blijven volgen en reageren op dit verhaal!
Lieve groet, lin - Henny
Een prachtig end van een sprookje. Ik ben echt blij dat ik het weer heb kunnen lezen. (y)
lin: Van jou vind ik het helemaal prachtig, dat je dit verhaal opnieuw las. En dan nog wel helemaal tot het einde! Bedankt Henny.
Lieve groet, lin - ERWEE
Was zeer leuk om volgen hoor lin
Even deze zin bekijken qua spatie:
Langzaam begon ze zich uit te kleden en stapte rillend het water in. Het duurde even voordat ze aan het koude water gewend was ...
en 'was gewend' wisselen in 'gewend was'
en spreekzinnen ook steeds beginnen met een hoofdletter.
lin: Dank voor je serieuze lezen en je opmerkingen ERWEE. Tot de volgende!
groetjes, lin - Vansion
zou je geloven dat ik het helemaal gelezen heb
zo op een vrijdagnamiddag in de paddenstoelentijd
tof sprookje
goliathf.an
lin: Als alle delen op de site staan, leest zoiets lekker weg. Fijn dat je het een tof sprookje vond. Gr, lin
|
