|
< terug
Aan zee
Het licht van de vuurtoren streelde de grijze rotsen dan weer keerde het zich en liet zijn straal over de donkere golven zwaaien. De nacht was aarde donker en alleen het regelmatige klotsen van de golven liet verstaan dat we hier aan de zee waren. De weg naar de vuurtoren was aan de rechter kant door struiken omzoomd en links kon men zelfs nu in het duister de witte schuimkoppen van de aanrollende golven zien. Het was hier dat Frederik zijn auto had laten staan toen hij vanmiddag een ommetje was gaan maken in dit pittoreske dorpje.
Alles lag er vredig bij zelfs de hoge struiken hielden als het ware hun adem in, geen windje was er te bespeuren wat toch vreemd lijkt direct aan zee. De auto stond nog altijd op die plaats waar hij hem achterliet onafgesloten alleen.
Iedereen kende hem wel van uiterlijk want spreken deed hij maar sporadisch. Groette men hem mocht men een hoofdknik en een lichte glimlach verwachten. Hij was geen onbekende voor deze kustbewoners want vroeger kwamen ze met tweeën hij en z'n vrouw,
Hij maakte steeds dezelfde wandeling doorheen dit dorp, hield halt aan het fontein, zette zich en zocht met z'n handen die persoon die nu zozeer mistte. Daarbij zag men dat z'n lippen bewogen alsof hij een gebed prevelde, na een tijdje zette hij z'n dan wandeling verder.
Vlak bij het fontein was er vroeger een café dat ze met z'n twee-en bezochten daar stopte hij nu, keek ietwat warrig rond en zetten dan zijn wandeling verder naar de vijver.
Daar aangekomen plaatste hij zich op de tweede van de zes banken die deze vijver omzoomden en hief z'n linkerarm zodat deze op de rugleuning van de bank rusten kon. Met de rechterhand wees hij naar de eenden en vertelde hij aan z'n denkbeeldige toeschouwer wat deze dieren op dit moment aan het doen waren dan weer greep hij in de jaszak haalde iets eetbaars uit en hield het voor zijn gast. Omdat deze niets nam deelde hij zijn portie met z'n gevederde vrienden en hemzelf, plooide het papier zorgvuldig ineen en stak dit weer in de jaszak.
Na een tijdje omwandelde hij de vijver, liep dan regelrecht naar het kleine kerkje dat dit dorp rijk was en nam plaats in de voor laatste bank. Daar verbleef hij ruim 'n half uur, liep dan naar voren knielde even ging dan naar links de voorste banken voorbij om langzaam en voorzichtig als wilde hij niemand storen weer naar buiten te gaan. Eens buiten wees hij in de richting van waar hij z'n wagen vermoedde, draaide zich nog eens om en vervolgde dan zijn terug vanwaar hij gekomen was.
Het was altijd al donker als hij bij de auto aankwam. Buitenstaanders vonden zijn handelswijze raar en begrepen niet waarom hij altijd eerst het rechterportier opende en weer dichtsloeg en dan pas zelf in deze wagen stapte. Hij opende steeds zijn venster en hield een witte zakdoek naar buiten als wilde hij vrienden vaarwel zeggen.
Langzaam verliet de auto z'n standplaats en verdween langzaam bijna zonder geluid te maken in de duisternis van de nacht.
© Wilhelm Janssen 2008
feedback van andere lezers- aquaangel
rechter kant (rechterkant)
mooi en triest beeld dat van die deur die hij opend voor wijlen zijn vrouw.. maar het is denk hetzelfde als iemand hardop weltrusten wensen die niet meer naast je ligt alleen is het dan iet en publiek.
Mooi geschreven Wilhelm, meer van dit
xxx
Hoeselaar: Heb dank voor jouw bezoek
Wilhelm - muis
Ik lees dit met gemengde gevoelens. Enerzijds intriest, andrzijds heeft het iets romantisch en sereen.
Een heel mooi en rakend stuk Willy:)
groetjes
Hoeselaar: Liefdevolle nostalgie kan raken daarom dat ik dit schreef
Bedankt dat je me las
Willy
|
