|
< terug
Bloedstroom
Elkaar perfect willen doorgronden.
In de ander z'n hoofd kruipen.
No matter what.
Omdat je 't ziet.
Omdat je voelt dat er 'iets' is.
Je denkt dat het moet, dat je het verplicht bent
aan diegene waar je alles voor wil doen dat je
wanneer je 't ziet dat er iets is, dat je dat dan moet vragen…
'Wat is er?'
'Ben je ok?'
Terwijl je perfect weet dat het niet ok is…
Terwijl je perfect weet dat je indien je verder vraagt te horen zult krijgen dat het niet ok is…
En dat jij wel eens de reden zou kunnen zijn waarom die ander denkt dat het niet ok is…
Als je dan zoveel empathie hebt dat je ook dat nog voelt en dan nog verder vraagt…
'Wat is er?'
'wat denk je?'
'Ben je echt ok?'
En als je dan het antwoord krijgt dat het niet ok is, dat de dingen die gedacht worden voortdurend gaan over het teveel geven aan iemand (aan jou) en dat het resultaat is dat men zichzelf wegcijfert voor jou, voor jouw geluk… terwijl je eigenlijk best wel weet dat het niet zo is dat die persoon daar voortdurend mee bezig is maar ook gewoon blij is dat er iemand is waar ze mee op hun gemak zijn…dat ze het zelf ook nog helemaal niet weten… dan stel je de vraag bij jezelf… waarom doe ik dat?
Waarom laat ik de dingen niet rusten. In het hoofd van die persoon?
Waarom moet ik per sé in dat hoofd willen kijken. Is het omdat ik op zo'n manier zoek naar bevestiging wat betreft het 'uniek-zijn' van de relatie met die ene persoon, dat jij per sé 't gevoel wilt dat je hem/haar beter begrijpt dan elk ander persoon dat doet?
Dat jij dan kunt zeggen… 'ja, jullie hebben het niet door maar ik zie het wel…'
Wel, ik heb nu ingezien dat je er heel veel mee kapot maakt door zo te willen graven in iemand. Laat de dingen rusten. Doe alsof je 't niet ziet. Geef hen gewoon een goed gevoel… of laat hen… tot ze naar jou komen… en dan zullen ze je wellicht niet zeggen dat het zo is dat ze teveel het gevoel hebben dat jij veel verder wilt gaan dan zij…
Want mensen zijn bang om doorgrond te worden tot in hun diepste diepten. Het is daar sowieso niet goed toeven eens men dieper gaat bij zichzelf dan men gemiddeld om zich heen ziet gebeuren. Elke dag zijn er mensen die zichzelf overladen met de zwaarte van het leven.
En men beseft dat het niet goed is om alles tot het diepste der diepten uit te spitten. Ook niet bij zichzelf. Maar als dan een ander erbovenop ook nog eens tot op die diepste diepten graaft… dan kan het teveel worden.
De logica zelf is dat.
Ik wil diepte.
Mijn eigen diepte.
De mooie diepe plekjes wil ik delen…
De lelijke diepe plekjes die hou ik wel voor mezelf.
Het is al onherbergzaam genoeg als je daar in je eentje vertoeft…
Het lampje er ook nog eens op schijnen terwijl de ander toekijkt is soms een zodanige marteling dat men niet anders kan dan te zeggen :
'Hou nu eens op met kijken want je gaat je heel erg pijn doen, en dat wil ik niet !'
Dus laat ze voor wat ze zijn die plekjes en sluit je ogen of doe iets wat al je aandacht vraagt, kijk even weg en kijk naar de horizon van morgen… het is geen vlucht, het is het raam openzetten om de bliksem naar buiten te laten rollen… en daarna opgelucht adem te halen dat je de plaats van het onheil hebt herkend en ze de rug hebt toegekeerd uit respect, omdat je een nog dieper doel voor ogen hebt.
Harmonie. Rust.
Het vinden van dat ene plekje waar het zelfs met die donkere momenten leefbaar zijn kan… omdat ze genegeerd worden… omdat ze niet gevoed worden door herkend te worden…
Harmonie. Rust.
Het bestaat. Wacht er niet op maar zoek niet door eerst een gans overwoekerde jungle te willen omkappen, want dan eindig je met dode grond. Zoek verder, zoek rustig. Zoek gericht.
Waar nog geen voet het oppervlak heeft beroerd… en loop er naartoe op je handen, zoals nog nooit iemand het je heeft voorgedaan.
Kopieer daarom ook geen anderen maar doe enkel wat jij doen wilt, op de manier dat jij 't doen wilt… maar gun het die ene naast je die begrijpt wat jij zoekt…
Die ene is zo zeldzaam... dat weet ik ondertussen.
We're not the last living souls maar there are only a few of us… compared to the rest…
Spiegel je niet aan wat 'normaal' is… maar vind jezelf 'normaal' want het enige wat jij helemaal kent is wat je zelf bent. Wees niet bang van jezelf. Nooit. Geloof in jezelf. Maar durf ook te geloven in die paar waarvan je merkt dat ze in jou geloven en niets anders van jou verlangen dan dat je blijft wie je bent.
Dat is de enige hoop die we hebben.
Maar… en dat is het addertje onder de huid, de naald in de slagader…
Zorg dat het bloed blijft stromen…
Want anders is het over.
Uit zelfbehoud.
Mens tot Mens : Het hoogst bereikbare?
Verliefdheid?
Neen hoor :
Het is hier waar het om draait :
Respect, Vertrouwen, zo dicht mogelijk bij onvoorwaardelijkheid
En dan… Rust en héél af en toe :
Harmonie. Harmonie. Harmonie.
Meer is er niet. Er is niet meer…
feedback van andere lezers- marie
diep wel, maar waar... ik bén zo een graver ! ik word er moe van !
jij doet het! goed !
CaptainNorth: thanks! :-) - maridava
Raar verhaal. Maar toch goed geschreven. Misschien komt er een vervolg waardoor een en ander duidelijker wordt.
Succes.
CaptainNorth: Daar een verhaal op schrijven? Het is eigenlijk een brief naar m'n lief.. .als ik eerlijk ben... maar...ok, ik bekijk 't eens... 't is eigenlijk gewoon iets dat me duidelijk werd... en toen heb ik het opgeschreven. Vond 't mooi en waar genoeg om hierop te zetten. - Rinka
ja, het is waar. sommige plekjes moeten niet doorwoeld en doorspit worden. die blijven beter waar en hoe ze zijn. met aanvaarding heeft het te maken. en bewust op zoek naar rust. maar het is een eigenschap die volgens mij slechts mildert bij het ouder worden.
CaptainNorth: dat denk ik ook...
En ja, die rust... wat wil ik ze graag... maar niet ten koste van mezelf of m'n waarachtigheid... en dààr sluipt het addertje...
x
jan - geertje
ben gestopt met graven
beginnen lezen
rust, waar zal ik rust vinden ?
CaptainNorth: ja.... deze tekst vind ik van 't beste dat ik ooit geschreven heb... en... wel, ik weet het ook niet. Zowel voor mezelf als voor jou...
Ik denk... nét voor het eind. - Vansion
geen uitstekende tekst, jan ... maar wel getuigend van een duizelingwekkende waarachtigheid ... een blauwdruk gebeiteld op het aambeeld van een ferme hartaderbreuk...
ik ga hier en nu stoppen met lezen en buiten gaan en het bloed laten stromen ... desnoods waar het niet gaan kan ... (ordinaire matroosjes niet als laatsten op het schip willen blijven)
CaptainNorth: >...
|
