|
< terug
Speleologisch onderzoek
Naar jaarlijkse gewoonte breng ik een bezoekje aan de gynaecoloog, en daar zie ik zoals steeds heel erg naar uit. Persoonlijk zit ik liever dagelijks met mijn neus voor een droog computerscherm en tussen de muffe boeken, dan, nou ja, dan. Ik heb veel eerbied voor de speleoloog van het vrouwelijke geslacht. Mijn dokter is een knappe bijna-vijftiger, en die combinatie vind ik ideaal: het levert een mooi zicht en evenwicht tussen jaren en kennis om mijn wijnranken naar waarde te beoordelen. Het leeftijdsverschil tussen mezelf en een opatype dat gemoedelijk met zijn kalende knikker en een half brilletje van tussen mijn benen opkijkt, dat vind ik echter niet verantwoord. Twintig jaar ouder in de medische branche, daar pas ik voor. Dat ik menig vriendje had van meer dan een dozijn jaar jonger, die met alle graagte hetzelfde benedenonderzoek deden, dat kon wel. Die acties waren dan ook gestoeld op gemotiveerd vrijwilligerswerk.
Ik maak me op de heenweg naar de artsenpraktijk een beetje zorgen. Dit onbehaaglijke gevoel is grotendeels te wijten aan al dat kindertjesgekweek op de werkvloer en de overtuiging dat de ooievaar door de aanhoudende warmte zeker het land niet is uitgeraakt. En het neemt nog toe als ik de roddelboekjes doorblader, vol bekende dames die ergens eind de veertig nog zwanger blijken te zijn. Die geen vapeurs maar warm vruchtwater hadden.
Ik ben twee weken overtijd.
Het onthaal is steriel en afgemeten en zet me dadelijk met mijn voeten uit de hakken op de grond. De medische tikpoes kijkt nauwelijks op als ik haar een fijne avond wens, en beantwoordt mijn beleefdheid met de ultieme vraag:"Geboortejaar?" Mijn grapje dat dit een goedbewaard geheim is, valt niet in goede aarde en wordt beloond met straftijd op de bank. Het is ernst in de arena waarin wordt geborstkankerd en reproductief organisch onderzocht!
Met een zucht zoek ik een plaatsje.
De wachtzaal zit afgeladen vol. Twee jonge meisjes, drie dikke buiken met een vrouwenlijf aan verankerd, een zwetende nakende vader en in het hoekje verscholen een nonnetje, dat met lichtrode kaken zich onzichtbaar tracht te maken voor het wereldse gebeuren. De klok tikt traag de minuten weg, en tijdens het kostbare uur van mijn oudere leven raak ik verwikkeld in twee modetijdschriften, een automagazine en het krantje van een steungroep voor grote gezinnen en alle voordelen die dat laatste biedt. Anderhalf uur na afspraak mag ik de tafel op, maar geen mens die het de moeite vindt om excuses te uiten voor de opgelopen vertraging. Het lijken de nationale spoorwegen wel.
Hij vraagt hoe het met me is en met mijn liefdesleven, en of Zoon die hij op de wereld bracht nog altijd die grote bruine ogen heeft. Ondertussen humt hij, en ik vraag me af of het een verkoudheid is dan wel een goedkeurend geluidje, omdat die bloem van mij nog fris is en opvallend geurig ruikt. Ik hou me een minuutlang kalm en reken uit hoeveel kindergeld een extra mondje zou opleveren en maak een kosten-batenanalyse met de aankoop van pampers. En vraag me af of mijn borsten nog wel lekkere melk zouden produceren of het een beetje zurig met de jaren wordt.
"Dat ziet er allemaal goed uit."
"Niet dus?"
"Niet", knikt hij me bemoedigend toe,"tot volgend jaar dan maar?"
Op de terugweg glimlach ik terwijl een traan over mijn wang rolt. Zo eentje van de emotie bij een afgesloten hoofdstuk in een boek dat al gelezen werd, maar toch een bestseller blijft. En voel ik me geen meisje meer maar een rijpe vrouw, die altijd weifelend op de touwladder tussen hebben en wensen zal blijven hangen.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- dichtduvel
Hoe je van bitterluimig tot warmmenselijk evolueert, puik en nog lachen ook : medische tikpoes! j
annvanbyl: Bedankt, van de grote mond met het hele kleine hartje ! - muis
Gyneacologen...ik geef toch ook liever de voorkeur aan vrijwilligers hoor:)
Heel graag gelezen an:)
groetjes
annvanbyl: Ja h?, bedankt muis, en idd hoera voor de vrijwilligerswerking !!
|
