|
< terug
H1 Indonesïa d1 De Aankomst
De Indonesische adelaar landt op zijn baan. Na Abu Dubai en Singaore' ben ik eindelijk aangekomen in Jakarta. De stad van mij vader. Klinkt wel zo stoer. Nee hoor ik ben maar een simpele Nederlander. Jakarta een poel van verderf (en een lól.) zou ik later beseffen was slechts een soort van toevluchtsoord geweest. Een Aartje naar zijn vaartje dus. Even lekker weg uit dat gestreste belastende Nederland. Dat hij niet terug kwam na jaren. Zoiets maakt mij wakker, wordt ik nieuwsgierig van en ga ik even kijken bij pappies. Toch?
Wát een rotvlucht! Negentien uur lang. Pijn in mijn reet van het zitten. Nou duurt het niet lang meer. De meute wordt langzaam wakker. D'r gebeurt eindelijk iets.Wachtend in de wolken omslaat mij een beklemmend gevoel. De ovalen raampjes zijn beslagen van de naar adem happende transpirerende reizigers of van de tropische atmosfeer waarin wij afgezakt zijn. Bidden misschien? Ik zie zelfs een klein plasje liggen in mijn patrijspoort. Zit ik op zee? Lekt dit vliegtuig? Maak mij druk om niets blijkt dankzij de stewardess.
Ik probeer eilanden te zien waar iedereen van droomt waar Indonesië uit bestaat. Eenmaal door de wolken zie ik daar bruine puzzelstukken drijven. De zee blauw met witte streepjes met eilanden als houten vlotten. Eigenlijk een negatief gevoel. Ik dacht aan jungles, sawa's en zo stereotiep groen voort. Mijn eerste tegenvaller eerlijk gezegd. Alle mensen staan langzaam op als wakker wordende zombies met spierwitte gelaten. De monden wijd open gapend, dat geluid er bij: "Uaaaggghhh", Precies. Gebroken van de reis die veel te lang duurt vond iedereen. Ze kunnen moeilijk die eilanden op sleep nemen. Beetje dichterbij brengen dacht ik hardop. Gemene blikken kijken mij dood. Mooi is dat. Vindt ik prachtig. Kán dat dan niet laten. Dat gezeik. Mensen klááágen zo. Krakend hun rug strekkend. Ik doe professioneel mee, heel snel, ik geef ze niet te veel krediet. Iedereen plaatst nog even snel de handbagage boven zijn hoofd voordat de gordels vast moeten. Kinderen stemmen klinken stout "Ga zitten," klinkt een chagrijnen schreeuw. "We zijn er bijna,' zingt onvermoeid. Grappig.
We landen. De banden keihard piepend op schurende remschijven. Bizar. Zo'n slechte landing heb ik nog nooit mee gemaakt. Die schokbrekers kunnen ze wel naar de sloop brengen. De piloot krijg nog applaus ook. Volop zelfs. Ik klap niet mee. Volgens mij ging hij boven op zijn rem staan. Ze zijn niet helemaal goed hoor, klappen dat tekende wel hoe moe de mensen waren en blij dat ze er zijn. Dat ze zelfs een paar brandwonden op de koop toe zouden nemen. Als ze dat vliegtuig maar uit zijn. Niet te geloven. Relaxt. Is mijn motto. Komt allemaal wel goed als je een beetje normaal doet tenminste. Maar ja dan weer die vraag wat is normaal.
Een geribbelde olifantenslurf doorsjokkend hoor ik mijn vaders woorden
met een telefonische klank "Je weet wat niet wat je ziet.'' Zo móói! Nou!
Ik weet niet hoevéél whisky's hij op had in de plane maar ik liep door een plastieken slurf met een ticket in mijn hand. Het plastiek wapperend in de wind. Armoedig zeg. Twééde tegenvaller. Ben ik nou zo'n zeikerd als de rest of is het allemaal zo slecht. Het is zo slecht. Oh wacht even, hij had weer eens gelijk. Daar was het verwachte. Prachtig mozaďek met edelstenen en weet ik veel allemaal: Welcome to Indonesia. En verder; Sukarno Hatta Airport, gemaakt van roodbruine klei. Door kinderen gemaakt? Ja, dat was leuk gedaan meer kan ik er niet van maken. Beetje kitsch maar alla. Of allez voor ons zuidelijke vrienden.
Spannend. Kleine mensjes die Indonesiërs allemaal. Blauwe uniformen dwarrelen om mij heen.Een marinedeuntje komt bij mij op. Bij de douane aangekomen slingerende een rij mensen allen met paspoort in de hand. Men kijkt of ze wel of ze wel goed staan. Doodsbang zijn ze. Ook had ik had in Nederland al gehoord dat ik uit moest kijken. Vooral voor de Indonesische mensen zelf is het slecht vertoeven hier. Ze haten de douane daar. Zij zijn dan ook dikwijls het slachtoffer van het blauwe gif. Iedereen kijkt goed. Waar zij moeten staan. Er waren namelijk wel vijf verschillende kleine balies met daar achter zeer magere mannen met lange sigaretten die haast net zo dun als hun chocoladebruine nekkies zijn. Deze vloeken tegen de grote glad gestreken blauwe kragen. En de oude Indische mensjes in elkaar gekropen van angst te oud om nog te lopen lijkt het. Met volle bossen grijs haar Hoe bestaat het.
Rokend arrogant sigaret tussen de lippen, de mensen niet aankijkend maar in de paspoorten, degenererend de wenkbrauwen omhoog met een gemeen kijkende smoel. Als de rook in hun ogen komt. Roken zonder handen moet je kúnnen. Knijpen zij er één dicht waar door zij nóg geméner kijken en lijken want het was opgeblazen lucht met een grote muil die hun eer verkochten voor een tientje of vijf. Een pet op met een vette gouden rand erom, grote adelaar in het midden. Strepen op de schouder en borst. Links én rechts. Het valt mee dat hij ze niet op zijn voorhoofd heeft gezet. Wat een sukkels zeg. Die mensen zo behandelen. Daar zou ik wel eens een keer alleen mee willen zijn. Zou hem manieren leren. Het leken wel kopspijkers. Die grote petten op die kleine koppies, magere nekkies, en schouderloze lichaampjes er onder. Géén ponem. Nee, ík moest ze niet dat stond zo vast als een huis. Die zijn zo corrupt als de pest.
feedback van andere lezers- Mistaker
Gestuurd!
G
Francis: graag gedaan en ontvangen - klaver4
ik heb al vaak gehad dat mijn eerste indruk van een land of stad niet helemaal juist is; vaker als bij mensen alleszins
gr
klaver4
Francis: In sommige landen ben ik t met je eens, zoals dit bv.
maar meestal had ik t wel bij de douane al gezien hoor
gr Frans - vansion
next
Francis: de eerste 3 deeltje heb je nu klaar die zijn eigenlijk een beetje kut bij de rest vergeleken dusals je dit aardig vind let op...wat je echt.. staat te wachten
zonder kapsones
|
