Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesïa d1 De aankomst 2
Mijn vader stond me dus mooi niet op te wachten. Ik had het kunnen weten. Angstvallig graai ik naar het briefje met zijn adres. Zou ik het nog hebben na die anderhalve dag durende reis? Zonder dat was ik nergens, letterlijk dan. Gelukkig, mijn handen voelen klam een papiertje wat in een zweterig propje veranderd was maar het was nog te lezen. Nu nog uitspreken.
Wat staat daar, o ja dat was waar ook; de taxi moest een Blue Bird zijn volgens zijn advies. Dat was een bedrijf van de regering en zou mij niet oplichten. Is toch fijn dat hij dat er even bij zei.
De glazen wand scheidde de Indonesische grond tussen mij en de luchthaven af, eindelijk. Door de menigte mensen wurmend richting OUT probeer ik een Blue Bird te zien en inderdaad zie ik achter een rij gele wrakken een mooie taxi staan met een blauwe vogel op het logo. De glazen schuifdeuren gaan open en de hitte doen mij als een rechtse hoek haast vloeren. Nou was ik al niet zo gezond uit Nederland gekomen, zo n 20 kilo te licht dacht ik daarnet het ergste gevoeld te hebben, schijnen ze toch nog airconditioning te hebben binnen in dat vliegveld want ik loop nu echt tegen een muur aan van vocht en hitte. Dus dit waren de tropen.
Welcome to Indonesia. Dit was echt zwaar lopen.
Transpirerend afwisselend met veel te veel aftershave dragende chauffeurs proberen mijn koffer af te pakken, sterker nog de eerste keer dat ik een ruk voelde lag hij al in een kofferbak van een smerige wagen en zat de eigenaar al achter het stuur. Ja dan moert je bij mij wezen, dus ik deed die kofferbak open, koffer eruit en liep verder. Die vent raar kijken. Nog aan mijn shirtje trekken ook, gelukkig was een licht zetje tegen zijn borstkastje voldoende om hem te doen zwijgen al was ik net zo mager als hem.
Toch dit gezeik gemengd met die hitte en die verschillende stinkende geuren deden mij tollen en was blij dat ik bij mijn Blue Birdje was aan gekomen. Het beeld veranderd direkt; een mooie schone auto geparkeerd voor een bosje samengesteld uit mooie vetplanten en palmsoorten. De chauffeur rustig Engels vragend waar ik heen moest. Air-conditioning binnen. ik leefde weer. Er stonden hier nog meer Blue Birds, rijk en arm zeer gescheiden dus. Ik was gewaarschuwd voor die chauffeurs, 'van ja daar moet je even doorheen zonder te luisteren'. En inderdaad was het weer niet anders geweest. Tot nu toe klopten de reistips van pa. Ik had liever gehad dat hij mij even opgehaald had of had laten halen maar dat lijkt me logisch. Je weet heg nog stek hier.
Vanuit mijn taxi is de rit vanaf vliegveld naar de stad één lange saaie rit van drie kwartier.
Alle voorstellingen die je van dit land had en overtuigd was te zien zou krijgen kreeg ik toen niet te zien. Ik was dan ook blij toen hij eindelijk van die rijksweg afdraaide richting stad. Misschien dat er nu iets gebeurt. Het duurde niet lang of dat ik mij zelf betrapte, zij het dat mijn mond open stond van verbazing want voor mij probeerde, het stoplicht stond op rood, een man staand zijn scooter te balanceren met zijn vrouw en schoonmoeder of moeder op het zadel, opa achterop, twee kleine kleuters tussen zijn benen en de mooiste iets oudere dochter op het verroeste eens chromen rekje boven het voorspatboord, Origineel een hele familie op een scooter, zoiets verzin je niet. En het licht stond op rood, dat is balen dan.
Ik zag fietsen gemaakt van oude brommers, brommers gemaakt van oude fietsen. Autootjes gemaakt om brommers heen. Er reed een bus voorbij die geen knipperlichten had maar aan iedere kant een vent wijd naar buiten hangend en dat alles op teenslippers die tegen de chauffeur schreeuwden of hij naar links of rechts moest, stoppen of juist rijden. Ik zit in een film van Frederico Fellinni dacht ik bij mezelf. Wat een tafereel.
Mijn taxi trekt op om direct weer te stoppen. 'Hatsjie' nies ik en ruik een dierenlucht en zeg tegen de chauffeur: "smelll like animals he?"
Beetje medelijdende met hem omdat ik zag dat hij zich schaamde. Beetje afleiding toch? Maar tevergeefs, hij wijst met zijn duim over zijn schouder naar achter kijkend in de zijspiegel. Zo'n tweehonderd kippen bij elkaar gebonden op een fiets. De berijder lachend een peuk rokend ontblotend zijn gele kretektanden, zich niets aantrekkend van de kippen die tussen zijn spaken zitten rrrrt, ting ting of die met hun kopjes over het asfalt sleten. Nee Greenpeace was hier ver te zoeken. Ik kreeg een brok in mijn strot, nog steeds als ik daar aan terug denk.
"Mister, mister," lacht hij beleefd naar mij.
"Your fucking chicken," roep ik boos terug, het raam open gedraaid.
"It's just a poor stupid man," mijn chauffeur mij tot kalmte brengend. Dat zal dan ook wel weer waar zijn. Balancerend rijdt de kluwen veren met daaronder twee banden verder. Kan je het raam weer dicht doen vraagt hij aan mij, de taxi bloedverziekend heet geworden in minder dan vijftien tellen. Pff. De taxi trekt op, staat weer stil trekt op, staat weer stil, stoplicht na stoplicht dan opeens een grove stop, een man met twee matrassen, op iedere schouder één over een bamboepaal hangend wil nog even voor ons piepen en steekt snel over, rennend zover dat mogelijk was. Een man met drie meter hoog tupperware op zijn hoofd, kijkt haast beledigd naar mijn verbaasde gezicht.
Het leek wel een bijenkorf hier, er werd wat gehandeld, de gekste dingen werden lopend fietsen al dan wel brommend verkocht. Ik dacht en wist wel zeker dat als ik later iets van drugsgading nodig zou hebben dat ik hier geen flater zou slaan. Dat alles tegen een bruine achtergrond van de kleine toko kaki lima's wat letterlijk vijf voets winkeltje betekent.
Die ook precies éénmetervijftig waren zou ik later achter komen. Wat daar allemaal in gebeurde.
Af en toe vraag je jezelf af heb ik dat nou goed gezien want dan geloof je echt je eigen ogen niet en ook kwam ik er hier wel vaker achter, hier bepaalde uitspraken zijn grondvest hadden.
Zo zag ik een jongen moe, zijn vrienden uitschelden van een fiets afstappen om beurten ruilende. Deze fiets was gelast op een tredmolen met daaraan een dynamo om wat licht te verkrijgen in de 'winkel' en om de man met zijn verspuit van werklicht te voorzien.
Deze verfspuit gaat op lucht uit een staande fietspomp waarbij ook twee jongens staan opgesteld en zich uiteraard de pleuris pompten.
"Airbrush Cars and Motors Special Painting Internasional, " prijkt er trots op zijn 'luifel'. Een busje werd onder handen genomen en het stond zeker niet minder mooi op de zijkant als het machinaal gedaan zou worden, het was echt te gek zo mooi. Wat een kunstenaars ongelooflijk. Later in de jungle zou er een zuigerveer uitklappen en niet meer gereedschap bewapend dan een schaartje heeft onze bijrijder onze motor toen gerepareerd. Bizar, maar dat komt nog wel.
Een ongelooflijke penetrante strontlucht stijgt op in mijn neus alsof ik onderste boven gekeerd met mijn kop in het riool stak, zo erg en de chauffeur doet net alsof er niets aan de hand was. Sterker hij heeft iets leuks te vertellen. Ik ben benieuwd.
"Priok priok VOC VOC," zit de man helemaal opgelaten tegen mij te schreeuwen en te wijzen alsof er iets moois te zien was, wijzend naar een oude hoge muur begroeid met alg en onkruid wel 10 meter hoog wat later de muur van een oud V.O.C. fort blijkt te zijn. We rijden grachten gevuld met zwart water tegemoet met daar op palen bamboehuisjes op vlotten. Nee, dit was de ergste armoe door mij ooit gezien. Een vrouw zat knielend haar zoontje met het zwarte water te wassen. Het naakte chocoladeknulletje met zijn witte ingezeepte gezicht begint te springen en te schreeuwen met zijn handen voor zijn piemel als hij mij ziet. Een ferme ruk maant hem tot halve kalmte. Tappend naar mij wijzend als vrijbrief blijft hij na een ferme ruk aan zijn arm maar in de houding staan. Grote waterratten maken kolken in het water. Een baby schrijdt. Een beet?
Het V.O.C. fort maakt mij aan het dagdromen en zie de soldaten in vol ornaat in de zestiende eeuw voor me. Het jaar 1640, stel je voor, die zware wapens sjouwen en hun kleding bestond uit ijzeren stukken en leder en een vilten hoed met een pluim. Jezus.
En dan in deze hitte, wat een beesten moesten dat geweest zijn omdat te kunnen overleven. Eerst nog een maand of anderhalf met één of andere boot mee, scheurbuik riskerend. Ben je eindelijk op plaats van bestemming kan je wegrotten in zo'n stinkfort..
Waar klagen wij dan nog over, dat de vlucht te lang duurt, twintig uur? Je taxi geen A.C
heeft? Alles is zo betrekkelijk. Mensen zeuren zo. We zijn te verwend. Ik krijg een schuldig
rotgevoel en schaamt me. Moet je mij hier nou zien zitten met mijn reet weggezakt in een rode leren taxistoel, een zacht koel windje blaast in mijn gezicht uit de AC een relaxed liedje op de CD speler en moet je dan die mensen zien tobben om het gezinnetje in leven te houden want dat doen ze netjes hoor geloof het of niet, hoe ze het doen doen ze het maar zelfs die mensen in zo'n hut op een bamboevlot krijgen het voor elkaar om hun kinderen naar school te krijgen in een spierwit overhemd en een uniform. Meestal krijgen ze vanwege geldgebrek hun koters niet op school maar het gebeurd, strijkijzertje, Rinso-waspoederzakjes van een stuiver en schrobben met een borstel op een wasbord. Op taxichauffeurs met een oude auto na, kom je daar nergens stinkende mensen tegen of het moeten blanken zijn. Elke Indonees doucht minimaal drie keer per dag. Trouwens als je dat niet doet krijg je problemen daar kwam ik snel genoeg achter. Het is daar zo heet dat je gewoon minimaal drie keer per dag een paar emmers koud water of een steelpannetje van plastiek gebruiken ze daar, over jezelf heen moet flikkeren anders krijg je óók binnenshuis een zonnesteek en een zwerm ongedierte achter je reet aan vliegen. Vraag me niet hoe maar het is gewoon zo.
Rijk en arm vergelijkend komt de taxi langzaam maar zeker op mijn bestemming aan. Ik was benieuwd hoe mijn vader er uit zou zien, donkerbruin natuurlijk, hij zat hier al meer als vier jaar. Hij moest een ontzettend lekker wijf hebben zeiden onze gezamenlijke vrienden, hij was namelijk een keer met haar in Nederland geweest maar ik had hem toen niet gezien. We mijden elkaar wel vaker als de pest een paar jaar achter elkaar. Nee van vriendschap was nog nooit sprake geweest. Dat hield op toen ik een jaar of tien was. Ik bezat dan ook wel de nodige zenuwen om hem weer onder ogen te komen maar volgens mijn moeder was dat niet nodig geweest, hij zou mij maar wat graag helpen met afkicken, dat heb ik geweten.
feedback van andere lezers- Mistaker
Dit verhaal bevalt me wel!
Nou ben benieuwd naar die foto van je. En wat 'goed' betreft: ik heb Aqua weleens 'niet goed' gegeven dus niet klagen haha.
Enne op mijn Rotterdams sonnet heb jij nog niet eens gereageerd, dát is pas zwak ;-)
G
Francis: Echt wel suffie
Bedankt heb ik gezegd wetende dat t n beetje v mij geschr. was
xx Francis - klaver4
Amai, heel beeldend geschreven dit stuk !
is precies of ik er zelf rondloop!
die hitte terug jong, ik kom er echt niet goed van als ik er aan denk! Ik heb die dag in Pamplona denk ik vijf liter water (en bier) gedronken na 18 u 's avonds, en geen één keer naar toilet gemoeten. Kun je nagaan. Gezweet op plaatsen waar ik het niet mogelijk achtte.
Is wel een lullig gevoel als ge daar dan rondrijdt als toerist in uw luxe tussen die ellendige toestanden die die mensen moeten bekampen!
graag gelezen dit stuk! en nu ga ik pitten, morgen verjaardagsfeestje van vriendin dus moet beetje vertoonbaar zijn; net zus helpen verhuizen pffff
grz mate
dicky
Francis: Ik weet het t zweet loopt uit je naad zo je schoenen in, je pis verdampt je gewoon, klopt als een bus. Bedankt v j leuke fb
gr Frans - vansion
2de par.: Het beeld veranderT direct.
3de par.: DAN dat ik mezelf betrapte
bijna alles in tegenwoordige tijd - waarom schakel je soms om?
ach ... maar onbelangrijke opmerkingen...
hoop dat ik de kracht vind om voort te lezen
en mss. beter fietbek te geven...
Francis: nee bedankt ik kijk t na ik was toen pas begonnen
de omschakelingen van tijd is omdat hety autobio is in verleden tijd dus maar soms uit het moment wil schrijven nog 2 stukjes volhouden dan ga je kicken..
thats afokking promisss
gr f ps niet omdat ik t zeg maar de hele benelux...
|
