|
< terug
extract uit 'Will en Marjan'
Nooit was Will weer de oude geworden. Buiten haar oude beperkingen zoals ze dat snedig riep, was ze nu nog minder vrouw dan ze ooit geweest was.
Tijdens de groepsessies werd ze meermaals de mond gesnoerd. Zij wou hier evenmin zijn als Marjan. Puur psychologisch getreiter, dat was het. Waarom hadden ze haar toch perse willen reanimeren? Ze was toch niet voor niets onder die trein gehobbeld? Haar humeur was er trouwens ook niet op vooruitgegaan. Niemand begreep haar. De enige met wie ze het nog een beetje kon vinden was Marjan. Maar die was zo zwaarmoedig van instelling dat ze er enkel nog depressiever van werd.
De twee vrouwen hadden de berusting in de dood gevonden en toen, was ze hen weer afgenomen.
Geen geloof of groepstherapie kon hen nog redden. Geen psychiater kon hier hulp bieden, geen therapie werkte of sloeg aan.
Deze dames hadden zichzelf opgegeven. Niets kon hen nog aan het leven binden. Enkel de droom naar het moment, dat koude het leven uit hun verminkte lichamen zou trekken, bekoorde hen nog.
Misschien was het daardoor dat ze uiteindelijk gescheiden werden. Marjan werd overgeplaatst naar een andere afdeling. Ze mochten geen contact meer met elkaar hebben, wegens levensbedreigend samenzweringsgevaar. Zo luidde het verdict.
Zijzelf hadden niets meer te zeggen over hun doen en laten. Elke beweging werd of gepland of gecontroleerd. Hun eigenwaarde zakte met de dag.
Marjan hoopte elke nacht dat ze de laatste ochtend gezien had. Elke ochtend stapte ze met een verkeerd been uit bed, als de verplegers er haar al uitkregen. De wil was verdwenen. Het was slechts een kwestie van tijd…
feedback van andere lezers- ERWEE
Als dit stukje al zo goed is, geef dan de rest ook maar hoor!
Puur psychologisch getreiter dat was het. => zou een komma zetten na getreiter ==> Puur psychologisch getreiter, dat was het.
SabineLuypaert: kga gelijk die komma zetten :-d - kweet niet of de rest snel komt hoor, is nogfalk donkerdonker he, kmoet daar zelf aan wennen zeg maar ;) - miepe
als je echt niet meer wil...
niet een heel leuk stuk verhaal, maar wel een verhaal
SabineLuypaert: ja he, erg diep gaat het als iemand met zulke gevoelens worstelt, is het inderdaad niet meer dan een kwestie van tijd, hoe hard dit ook klinkt he. - jbrouns
Maar Sabientje, dit is echt geen vrolijk stukje zeg, maar wel goed neergeschreven. De titel laat vermoeden dat dit een fragment is uit een lang verhaal?
'Enkel de droom naar het moment de kou het leven' -> volgens mij ben je hier het woordje 'dat' vergeten.
Groetjes
SabineLuypaert: donker hé, kweet het, is inderdaad stukje uit een langer deel, maar dat lan ger deel begon hiermee, ik krijg het niet helemaal... stodn geod hoor zoals ik het bedoelde, maar ik merk waarom je stokte, heb het eventjes duidelijker gezet nu (denk ik) - dannycant
Schrijnend...voelbare wanhoop en nog meer onmacht....
Heel sterk neergezet....
SabineLuypaert: zijn zijn zo van die gevoelens die men niemand toewenst he, dank je danny - muis
Geen vrolijke tekst sabine, maar toch goed geschreven. Dit is dan weer een ander genre dat we van jou te lezen krijgen...
groetjes
SabineLuypaert: ik snoep nekeer graag van alle genrewalletjes he ;) ter compensate van mijn anders braaf zijn zeg maar wink
|
