Volg ons op facebook
|
< terug
op een ex botsen
Een festivalweide, 45000 bezoekers, het krioelt van het jonge volkje, een mierennest, een doolhof. Ik ben er pas een uur en op wie bots ik, op wie wist ik dat ik ging botsen? Ja ik wist het, ja, ik zou op jou botsen, op jou, jou, op jou. Jij dus. Ik heb je niet eens gezien toen je langs mij ging, wist je dat? Ik zag hooguit het wit van je bloes, meer niet, het wit van je bloes en het ravenzwart van je haar, in een flits, als een koud zwaard door de hartstreek. En ik wist dat jij het was. Ik ben hier met mijn nieuw lief. De vrouw waar ik je mee bedroog en waarbij ik blijven plakken ben, om jou te verwerken. Fuck the pain away, weet je wel. Zij zegt mij dat je mij vast uitgezocht hebt, dat je niet zo maar toevallig langs wandelt en dat is ook zo.
We hebben het er over gehad, jij en ik, over dit moment, al lang geleden. Als onze relatie op de klippen liep, zou je achteraf voor mij paraderen en je zou denken: I hate you, but I love you. Gek hoe we alles van tevoren wisten, gekker hoe we er niks aan kunnen veranderen hebben.
Jij wist het al op dag één, jij wist het al in de chocoladebar, nauwelijks twee uur na onze kennismaking. Je kwam toen kloppen, geheel onverwacht, aan mijn deur. Jij, het meisje van beneden. Zelfs toen al, die eerste tien seconden waren genoeg, je wist: deze wordt van mij. En van jou werd ik. Op slag. Je liep naast mij over straat en ik was al weg van jou. Geheel bereid om jouw exquise wezen op te slokken van liefde.
's Nachts maakten we een ingewikkelde kussenconstructie en keken naar drie films op rij. Je zorgde er voor dat je arm net steeds die van mij raakte. Ik wist wat dat betekent, ik kende het teken goed genoeg, maar ik durfde het nog niet te geloven. Het werd 14u de volgende dag, jij moest weg, ik ging slapen, we hadden 23 uur lang samen doorgebracht. Een eerste kennismaking van 23 uur, dat kan tellen, als je't mij vraagt.
Om 18u stond je al terug in mijn kamer. Na vier uur dus. Ik herhaal: na vier uur stond je daar al terug. Niet dat ik het ook maar eventjes liever anders had gehad. Je vlijde je in de schommelstoel, die ik daarheen gesleurd had, precies om vrouwelijke bezoekers te accommoderen.
Je demonstreerde je beste verleidingsmoves. In het echt zou je ze nooit durven gebruiken, zei je er bij. In het echt stamp je hoogstens 'per ongeluk' tegen een kerel aan als je naar het toilet gaat. Een schril contrast met toen: je rekte je uit en wreef traag over je buik. Ik kon er niet naar kijken, het was te verleidelijk. Je deed het opnieuw en opnieuw, je vond je ongewoon grote impact op mij hoogst amusant. Daarna moest je er weer van door. ' s ochtends trof ik je voor de derde maal. Je zei:
"Mijn vriendin komt straks naar jou kijken."
Pauze
"Nee, ze komt kijken naar mijn kot."
Pauze
"Nee, ze komt kijken naar jou."
Weer onze bovenarmen die raken. Maar daar was het weekend, je wrong je in bochten, om mij toch een kus te geven. En dan zondag, zondag heeft het lang genoeg geduurd, zondag stortten we ons in een stormachtige relatie. Wat ik al niet leerde van jou en wat ik al niet blootlegde in jou. Jij met al jouw vreemde remmingen, eindelijk jezelf, helemaal ontdooid, wat een zicht. Ik gebruikte jou en jij gebruikte mij. En wat een waanzin, wat een opzwepende waanzin, zulk een magnetisme. We liepen net geen lijfelijke brandwonden op van elkaar. We waren onafscheidelijk. We bleven samen liggen in bed tot het weer donker is. We zagen geen streepje daglicht meer. Ik die voordien nooit later dan 9u30 uit de veren was. Ik dronnk jou en jij dronk mij. Ik stemde mij af op jou. We plezierden elkaar. Ik studeerde jou en jij onderwees mij. Ik kon niet niet bij jou zijn en omgekeerd.
En nu loop je hier en ik verkil, versteend. Ik heb mij eindelijk onttrokken aan jou, ik ben met iemand anders, ik wil trouwen met die ander -dat beweer ik toch -, kom niet terug, blijf uit mijn buurt, we hebben het gehad. En God, wat een leven hebben we gesmaakt. Hoe je 's nachts na elk feestje, zonder kloppen bij mijn in bed dook en ik bij jou. Hoe wij elkaar wakker kusten… En wat een lol als je lachte, als je eens lachte. Want streng kijken kon je wel, een hele brok onbewogen sensualiteit. Speciaal was het, wij samen. Ik herinner mij hoe we samen uit poolen gingen en jij schalks tegen mij aan schuurde om mijn concentratie onderuit te halen. Hoe je steeds zei wat ik doen moest, alsof je met je eigen gebruiksaanwijzing kwam, hoe goed leerde je mij de wereld zien door de ogen van een vrouw. Lessen die ik nooit vergeet. Wat hadden wij een leuke tijd, als we wild worstelden, we door het huis stormden, jij in mijn nek, we mensen uitlachten met hun gêne, als ze kwamen kloppen toen we weer eens…, ja weer eens, want we kregen nooit genoeg van elkaars lijf.
Ik herinner mij de muggen aan het begin, want aan het begin was het zomer. Ik herinner mij die snertbeestjes die ons het slapen onmogelijk maakten, wat toch al zo moeilijk was in een eenpersoonsbed. Bovenal herinner ik mij hoe gelukkig ik was en wat konden mij die muggen verdommen? Ik herinner mij lang, lang in elkaars armen liggen en verder ook niks nodig hebben. Ik herinner mij uitvoerige bedgesprekken en heel tevreden zijn met elk woord van jou te memoriseren. Ik was zo fucking dankbaar van elke gelukzalige glimlach die ik van jou mocht zien. Zo fucking dankbaar was ik nog nooit geweest. Die dankbaarheid hield mij langer aan jou gekluisterd dan ik zelf wilde. Ik herinner mij het reuzenkussen dat ik zo goed mogelijk onder je hoofd hield. Ik herinner mij dagen met veel kaarslicht, veel zon, weinig zorgen, gevuld met ons gekus, waarvan mijn lippen permanent bleven na tintelen. Ik herinner mij gesleur met matrassen en knuffels voor 't slapen gaan. Gezoem van een ijskast en een halve nacht naar jouw gezicht liggen kijken. Zo veel avonden samen, zo een aantrekkingskracht en zo veel kennis over elkaar, vergevorderde kennis.
Maar het moest gedaan zijn, kleintje, ik ging kapot aan jou. Wat goed dat wij elkaar troffen, ik had het niet anders gewild, ik heb veel van jou geleerd, ik ben afgestudeerd aan jouw universiteit, het was een wilde rit, jouw onderricht, hoogst memorabel, wat heb ik je nodig gehad en jij mij, wat een tijd hebben wij samen gehad, tot ergernis van zij die het goed met mij meenden, maar ik heb je gewaarschuwd en daarom zie ik nu alleen dat beetje wit en dat beetje zwart. Ik zag het de hele tijd al zwart-wit. Ik kon niet leven in jouw wereld van 'misschien', in jouw wereld waar je onzeker moet kunnen zijn en er van uit moet gaan dat iets fout afloopt om je op je gemak te kunnen voelen.
Je bent een moeilijk mens en mijn God, wat zie ik jou graag. Nog steeds.
feedback van andere lezers- erinneke
een passioneel stukje dat hier en daar wat ingetogenheid mist in zijn woordkeuze en zinsbouw. Hier en daar voel ik meer de naïeve passie dan dat ik een aangenaam stuk tekst kan lezen en dat staat dan geheel los van de inhoud. Het is goed om vlot te schrijven, maar je mag jezelf niet voorbij pennen.
pisatelj: wat is er mis met naïeve passie? Als het nou naïeve passie was?
Groeten
Pisatelj - JC
herinneringen, daar draait het toch om, ooit zul je dit stukje kunnen teruglezen en weten dat je geleefd hebt.. met haar en al de rest: fuck it
pisatelj: feedback die tot nadenken stemt, merci! - thomas
hier hou ik van... en misschien is het zoals erinneke zegt naieve passie, maar ik hou er van!
pisatelj: Merci, zo'n stukken schrijf ik graag en veel
|
