|
< terug
partnergeweld
DEEL 1:
Elise heeft uren gepraat met Maya, toen ze zichzelf gevangen voelde. Ze verwoordde Maya de pijn die haar ziel overschaduwde. Ze vond zichzelf een falende vrouw, omdat ze zich steeds opnieuw liet vernederen door haar alles overheersende partner. Vaak werd haar jonge huid bestempeld met blauwe plekken, veroorzaakt door betekenisloos geweld. Ze wist dat andere mannen haar meer apprecieerden, maar kon zich niet losmaken uit de gevangenis van verwrongen liefde. De tranen liepen vele dagen langs haar wangen en Maya veegde deze steeds opnieuw weg met de woorden 'jij verdient beter'. Op een dag vond Elise de moed en de kracht en zei ze vaarwel tegen de psychische en fysische mishandeling. Maya had haar overtuigd om zelfrespect te dragen en de stap van het afscheid definitief te plaatsen.
De tijd ging voorbij en de wonden herstelden. Enkel een paar hartkerven bleven bestaan. Elise geloofde terug in zichzelf en begreep niet waarom ze het verleden had getollereerd. Maya, de lieve Maya, bleef ze dankbaar voor wie ze toen was geweest.
DEEL 2:
Op een dag schreeuwt Maya door de telefoon om hulp. Elise laat alles vallen en springt in haar auto. Waar ben je meisje? Rustig blijven! Ik begrijp je niet. Aub, wees even rustig. En toen viel een stilte, een stilte die precies geen einde kent. Maya wacht op haar in een straat waar ze had beloofd nooit meer te zullen komen. De auto in vijfde versnelling wordt de afstand tot Maya kleiner en kleiner. Elise omklemt hyperventilerend het stuur. Ze hoort de paniek in de stem van haar vriendin nagalmen en voelt de pijn in haar eigen hart.
De rit kent een einde en Elise ziet haar vriendin rillend op de rand van de straat neergehurkt. Ze voelt de angst die haar autolichten weerspiegelen tot in het diepste van haar hart. Ik had schrik voor deze straat, dacht Elise brakend, geen schrik meer voor de bewoner. Ze keek naar rechts en keek haar allesoverheersende ex recht in de ogen. Ik had mezelf zo beloofd geen pijn meer te voelen door jou. Haar maag keerde zich om en verwijten borrelden zich op.
Koud en emotieloos stapte Elise uit de auto en sloeg haar jas om Maya heen. Kom mee, sprak ze zacht. Kom mee, dan breng ik jou naar het ziekenhuis. Haar stem kon de ontgoocheling bijna niet verbergen. Ze wou dat ze Maya kon opvangen zoals zij haar ooit had opgevangen. Ze kon het echter niet.
"Waarom geloofde je me niet?" "Waarom?"
Elise had zich gedurende haar relatie vaak enorm eenzaam gevoeld, maar nu omklemde dit terugkerende gevoel haar hart. Ze kon enkel denken 'je verdient dit niet en ik geloof jou wel'. Ik weet hoe erg het was! Nu besef ik echter ook hoe eenzaam ik toen echt was, nog eenzamer dan het verleden heeft getoond.
feedback van andere lezers- yrsa
Dit vreselijke thema op een bijzondere (zelfs originele) manier neergezet, alleen vind ik de clou nogal vaag. Het is alsof het expres op een afstandelijke manier geschreven is, omdat het te dichtbij staat... (dit kan natuurlijk ook het slaapgebrek en de vele koffie aan mijn kant zijn hoor), maar iets meer opbouw, met name in deel twee zou het verhaal (voor mij) iets makkelijker leesbaar maken.
anyway... de complexheid van het slachtoffer kan ik er weer wel heel goed uithalen. Het jezelf de schuld geven. De schaamte, Het vergeven en de grens steeds verder wegleggen om op die manier vast te komen zitten in een cirkel.
Groetjes xx
Liesje: Lieve Yrsa, ik denk dat ik te dichtbij stond om op afstand te omschrijven... Bedankt voor je heel zinvolle feedback... misschien dat ik dit verhaal later nog eens meer bewerk! Het is inderdaad niet af, helemaal niet... - jbrouns
Goed neergeschreven, dit fragment, met de nodige diepgang in de karakters, laat maar meer komen, zou ik zeggen.
Groetjes
Liesje: Beste Jbrouns, ik vond mijn verhaaltje iets te impulsief neergepend en eigenlijk nog niet echt goed afgewerkt... jouw positieve feedback doet me dan nog meer goed dan anders...
Bedankt! Liesje - JC
het moet een luxe zijn om zoveel gevoelens zo adequaat te kunnen verwoorden, je kan trots op jezelf zijn, doe zo voort
Liesje: bloos... Ik probeer... Schrijven is voor mij soms zoveel eenvoudiger als praten...
|
