Volg ons op facebook
|
< terug
Het gevoel zit in een klein boekje
Ben jij ook zo eentje dat meer een voorkeur heeft voor het grote en het kleine negeert of links laat liggen?
Neem nu de Haute cuisine van tegenwoordig: drie pietluttige zalmstukjes gespiesd op een tandenstoker en versierd met een blaadje peterselie. Daar heb je toch nooit genoeg mee?
Nee, geef mij maar de bourgondische schotels boerenkool met worst, overgoten met een light-jus (voor zover dat bestaat natuurlijk) of een koffiekoek waarin de bakkersroom geen claustrofobie krijgt als het in de koek gespoten wordt.
Kortom, ik ben niet zo voor die kleine dingen des levens. Dus hoef ik je zeker niet te vertellen dat mijn teleurstelling groot was toen ik het recensieboekje 'Gevoel voor Kilo's' in de postzak ontdekte. De envelop waarin het boekje verpakt zat, had ongeveer de grootte van een cd en dus ging ik ervan uit dat een 'lezende weldoener' van de krant mij, als telefoniste, ook een kerstcadeautje gunde in plaats van dat ik alle kerstcadeautjes aan de betrokken journalisten moest overhandigen.
Maar niets was minder waar. In dat pakketje zat het boekje. Mijn recenseerzin was meteen over want wat had zo'n klein boekje te vertellen?
Niets toch!
Kijk maar naar de boeken van Sonja Kimpen, of 'het dikke' afvalboek van die Prof. Wolffers of zelfs het boek van Sonia Bakker had nog meer aantrek. Wat kon dit binnenjaszak- boekje te betekenen hebben in het eet- en/of dieetlandschap?
Ik moet toegeven dat mijn bevooroordeeldheid voor dit boek behoorlijk groot was. Desalniettemin begon ik er die avond in te lezen.
In de inleiding las ik over het feit dat wij, mensen, sociale gevoelswezens zijn en we anderen nodig hebben bij verandering want verandering brengt zowiezo chaos, onzekerheid, spanning en onrust en wie wil daarvoor tekenen? Niemand toch! Dus als we het mentale probleem van overgewicht willen oplossen, dan lukt dat alleen met behulp van anderen.
"Daar heeft ie gelijk in" mompelde ik want zonder de hulp van mijn diëtiste zou ik niet eens afgevallen zijn.
Ik vernam verder dat we het van ons verstand niet moeten hebben bij verandering, want als we écht verstandig waren, gaven we toch niet zoveel geld uit aan diëten. Iedereen wéét toch dat ze niet helpen.
Daar kon ik hem weer geen ongelijk in geven én dat na amper twee bladzijden gelezen te hebben. Ik begon te beseffen dat ik me precies een beetje verkeken had op mijn zogezegde inhoudelijke boekenkennis of om het anders uit te drukken: 'wijsheid zit vanbinnen'. Naarmate mijn wrevel voor de vermeende onkunde van het boek verdween als sneeuw voor de zon, vergrootte mijn honger naar méér interessante lectuur obsessief.
Al op het einde van de inleiding confronteerde het boekje me met de volgende zin " Als je niet gelooft dat je kunt veranderen, als je niet overtuigd bent dat je daartoe in staat bent, als je niet echt in je mogelijkheid tot veranderen gelooft, vind je altijd een reden waarom het je niet lukt"
Baf! Auw...! Dat deed pijn! Want daar stond nu net waar ik al jaren niet in geloofde, namelijk in mezelf! Ik geloof(de) niet dat ik méér dan 6 kilo kan vermageren, ik geloof(de) niet dat ik slank kan worden.
En toch... blijf ik maar cursussen volgen, blijf ik maar (anti-)dieetboeken kopen of lezen, blijf ik maar aanmodderen. Waarom? Als ik er toch niet in geloof? Wat voor nut had het nog? Kon ik niet beter alles opgeven? Dat was toch ook de reden waarom ik het columnschrijven had opgegeven en vaak jaloers, naar anderen die wel afvielen, opkeek.
Ik zocht achter het waarom van mijn ongeloof maar toen ik enkele bladzijden verder las dat op een waarom-vraag wel meer dan 200 antwoorden kunnen komen, stopte ik met het zoeken ernaar en begon aan het ontpellen van mijn overgewichts-ui.
Angst.
Dat thema vond ik inderdaad ook terug in het boekje. Verlammende Faalangst. Angst om niet perfect te zijn, om niet goedgekeurd te worden. Wat zullen anderen wel niet van mijn schrijfsels denken? Pfff... héél herkenbaar. Te herkenbaar zelfs.
Normaal lees ik zo'n amper 108 blz, kleine boekje in een à twee dagen uit maar over dit boekje deed ik ruim een week.
Het niet willen weten.
Struisvogelpolitiek.
En dan wordt er de vraag gesteld:
"Ben je bang voor verandering?"
Ik?
Hoezo?
Na het lezen van dit boekje heb ik al één les geleerd:
Wie het kleine boekje niet eert
is het grote (gewichtsverlies) niet weerd.
feedback van andere lezers- ERWEE
Iets wat het leven bepaald ...
Geloof mij: doe elke dag een wandeling van een half uur en bij beter weer van driekwart uur, maar volhouden, en wedden dat ...
Even deze:
Dus als we het mentale probleem van overgewicht willen oplossen, dan lukt dan alleen met behulp van anderen. +>... dan lukt dat alleen ...
... vergrootte mijn honger naar méér interessante lectuur, obsessief. = geen komma na 'lectuur'
Al, op het einde van de inleiding, confronteerde het boekje me met de volgende zin => geen komma's
zwartkopje: Dank je Erwee, voor je kritische feedback. Heb het aangepast!
groetjes,
zwartkopje - miepe
weer heel graag gelezen denkbezinksels-van-zwartkopje
ik blijf je humor toch maar heel erg leuk vinden
(al weet ik dat daar nog andere dingen in zitten ook, maar ik roep dat hier niet zomaar uit hoor! gggg!)
is het niet: ben jij ook zo eentje DAT?
maar ik kan mis zijn
zwartkopje: Ik weet het niet of het die of dat is maar heb het almaar aangepast. Ja, ik vind mijn humor vaak zelf ook erg leuk. Ben ik nu eigenwijs?
hihi!
groetjes,
zwartkopje - jbrouns
Mij bevalt vooral de ondertoon van dit stuk, hetgene er tussen de lijnen staat (of in dit geval: tussen het lijnen).
Vooral blijven schrijven hoor!Groetjes
zwartkopje: Wow... bedankt voor je lovende feedback.
Ik blijf schrijven, zeker weten!
groetjes,
zwartkopje - JC
wie het kleine boekje niet eert
heeft niets over gewichtsverlies geleerd
grtz
zwartkopje: hihi... die is leuk!
dank je,
groetjes,
zwartkopje - Hoeselaar
Ben in twee weken tijd twee en een halve kilo afgevallen zonder dieet maar met discipline, 's avonds geen snoep en overdag veel wandelen
Wilhelm
zwartkopje: proficiat!
groetjes,
zwartkopje
|
