|
< terug
inleiding boek
Inleiding : Poëzie
"Poëzie verkoopt niet meer, mevrouw." Hij kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom. Niet in staat zijn woorden te vatten. Ik vraag me af of poëzie überhaupt ooit heeft verkocht, maar glimlach. "Vreemd" Ik kan het niet laten een licht sarcastische ondertoon in mijn stem te leggen. "Ik verkocht van mijn laatste bundel wel 35 stuks op een week tijd." Ik laat na hem te vertellen dat dit enkel aan vrienden en familie was. Of dat dit dan ook de enige exemplaren zijn die ik verkocht heb. En dat mijn kopers zich in mindere of meerdere mate verplicht voelden.
Hij zucht, zijn veel te grote hoornen bril schuift bij elke beweging steeds meer naar beneden. Ik wed met mezelf dat hij voor het einde van dit gesprek de grond op gaat. Ik weet dat hij niets liever wil dan mij uit zijn gezichtsveld te verwijderen. Het liefst zelfs uit zijn hele wereld. Maar hij is op en top professioneel en blijft dus beleefd en vriendelijk.
"Vindt u mijn werk misschien niet goed genoeg" vraag ik hem. Ik kijk hem recht in de ogen, hoofd een beetje schuin, ogen groot opengesperd, lichte trilling om de lippen. "Uw werk is fantastisch" Hij zegt het op een toon alsof hij het over de tekening van zijn vierjarige dochter heeft. Ik vraag me af of hij wel kinderen heeft. Hij ziet er niet echt een vader uit. Maar uiterlijk zegt niet alles natuurlijk. "Maar mensen houden meer van verhalen, poëzie is te ongrijpbaar, te ver van hen bed, te abstract"… Een stilte volgt. "Begrijpt u." Hij kijkt me haast wanhopig aan, zijn ogen smeken me om te vertrekken.
"Wat als ik ook verhalen schrijf en we beiden combineren?"
"Wat voor verhalen?"
"Grappige verhalen, levensechte verhalen, verhalen die iemand je zou kunnen vertellen op café of op de trein."
Ik hoop maar dat mensen elkaar verhalen vertellen op de trein. Ik heb een auto en geen ervaring met openbaar vervoer bezigheden.
"Mopjes?"
"Grappige anekdotes, dingen die mensen overkomen."
"Wat als u nu eens een verhaal of twee schrijft en dan terugkomt, dan zien we wel hoe het verder loopt."
Volgens mij acht hij me niet in staat om een verhaal neer te pennen, laat staan twee. Ik knik. Zijn gezicht begint te stralen en langzaam wordt een brede lach tevoorschijn getoverd. Hij is gewonnen. Hij heeft mij verslagen. Hij heeft een manier gevonden om mij af te wimpelen. Hij begint net niet te zingen.
"Mooi zo, dat is dan geregeld." Hij staat recht en begint richting deur te lopen. Ik volg hem en voor ik het weet sta ik weer op straat. Mijn weddenschap ben ik verloren. Zijn bril heeft de wetten der zwaartekracht getrotseerd.
Amper zes weken laten sta ik terug voor zijn deur. Ik klop aan en ga naar binnen. Hij zit achter een bureau met een telefoon in de hand. "Mmm, mmm." Volgens mij is er niemand aan de lijn, maar ik zwijg beleefd en wacht. "Mmm." Hij blijft onverstoorbaar doorgaan.
Ik haal mijn manuscript boven en begin erdoor te bladeren om zijn aandacht te trekken. Hij reageert niet. "Mmm, ja ja."
En dan maakt hij één of ander onbeduidend handgebaar in mijn richting. Met één hand op de hoorn fluistert hij. "Laat maar liggen, ik bekijk het straks en geef u dan een seintje." En dan weer in de hoorn. "Mmm."
Ik geloof hem niet, denk dat hij mijn script verticaal zal klasseren zodra ik de deur uit ben. Maar ik weet dat hij deze keer niet zal opgeven. De zin om nog langer naar een man te kijken die tegen een dode telefoon zit te knorren is nihil. Ik pak een post-it note van zijn bureau, krabbel er iets op en kleef die op het manuscript dat vlak voor zijn neus leg.
TE LEZEN
Hij denk dat het de titel is, maar ik neem het hem niet kwalijk. Ik heb een uitgever gevonden!!!
feedback van andere lezers- lin
Leuk om zo te beginnen! Gaat dit een vervolgverhaal worden? Gr, lin
erinneke: begin van het kortverhalenboek waaraan ik bezig ben - ivo
hahaha
het begint goed en nu het vervolg ..
erinneke: daar ben ik mee bezig - Mistaker
Begint inderdaad goed!
O ja: Hij ziet er niet echt ALS een vader uit.
Groet,
Greta
erinneke: bedankt voor de tip
|
