|
< terug
Vriesmorgen
Vriesmorgen
De maan hangt ijskoud tussen de sterren, de aarde lijkt nu echt stil te staan op deze vriesmorgen, niemand lijkt er op te letten dat we echt twee aparte planeten zijn, we waarschijnlijk van ginderboven hetzelfde beeld hebben van onze aarde.Ik voel de bevroren twijgen breken onder mijn voeten als ik door het donkere bos stap, elk normaal mens zou waarschijnlijk onrustig worden in deze omstandigheden maar ik ben weer verzonken in gedachten, neem alles weer in me op.De natuur speelt echt een zodanig grote rol op mij dat ik er soms zelf van schrik, ik ontwijk bewust het jachtige gedoe en de kortzichtigheid van mensen, ik blijf dromen van een betere wereld waar er nog genegenheid bestaat en liefde voor elkaar zonder er iets voor terug te willen.
Ik hoor allerlei geluiden in de verte maar niks lijkt me te deren, ik stap een snelle pas om me te verwarmen, lekker dik ingeduffeld kan me niets overkomen heb ik de indruk.Mijn adem zet zich om in damp naarmate ik steeds sneller stap, mijn hart bonkt in mijn lijf, dit is wat ik wil, alles achter me latend en gedachten op nul.
Het veld met rapen voor de helft gerooid, het kleine tuintje omzoomd met gaas om de hongerige konijnen uit de buurt te houden, alles is hier zo vertrouwd voor mij en toch blijf ik me verbazen over de schoonheid en eenvoud ervan.Het gestorven gras ligt bruin overeen gekamd, de zilverabelen staan stil en dood de lente af te wachten, hier aan de rand van het bos vertoef ik in de zomer menig uur, uitkijkend over de velden naar de grotemensenstad in de verte.Hier zou ik voor altijd willen rusten, dit is mijn geheim en van mij alleen, in de zomer als ik hier in het verse hooi zit weet ik het wel, de weinige tijd die ons hier beschoren is moeten we goed besteden, niet te veel piekeren, geen tijd verliezen.
Ik ben nu op het hoogste punt gekomen van mijn tocht, hier hou ik even halt, kom ik even op adem, de mens en de natuur, zo voor de hand liggend en toch voor velen onbereikbaar, ik prijs me gelukkig en al woon ik in dit onooglijk kleine dorpje, ik ben dankbaar voor deze mooie vergezichten, ik ben bereid van al mijn aardse bezittingen op te offeren om dit te kunnen blijven aanschouwen.
feedback van andere lezers- geertje
PRACHTIG rustgevend verhaal, vooral de laatste zin doet me even trillen...
Johan,
jij schrijft zoals ik in werkelijkheid mijn gedichten uit mijn pen laat vloeien.
Een woordenstroom die ik nadien ordentelijk schik, tot een gedicht.
In jouw verhaal is dat schikken niet nodig, het leest als een trein maar dan veel aangenamer (met de trein is het altijd een beetje reizen)
zo ook met dit verhaal !
bedankt om dit te willen delen.
groetjes...
roggemanj: je doet me hier even stilvallen met je reactie...fijn om te lezen, bedankt
|
