Volg ons op facebook
|
< terug
Er woont een draak in mijn kast
Flore was een nuchter meisje. Ze was intelligent, leergierig, nieuwsgierig. Flore was vijf. Ze woonde met haar mama en papa en grotere zus in een mooi huis in een rustige buurt, waar ze een grote tuin hadden. Flore hield van verhaaltjes. Haar mama las er elke avond eentje voor uit haar favoriete verhalenbundel "driehonderd vijfenzestig knuffelverhaaltjes". Daar hield ze wel erg veel van, van knuffels. Haar bed, stoel en verschillende schabben in haar kamer waren bezaaid met al haar knuffelvriendjes. Ze hadden elk een naam, en elk een verhaal. Haar grote zus vond het flauw. Ze zei dat Flore veel te veel fantasie had. Gewoonlijk was Flore het hier niet mee eens, maar deze morgen twijfelde ze toch een beetje.
Mama had eergisteren een verhaaltje verteld over een knuffelpaard dat in een doos in een kamer van een meisje leefde, en ervan droomde dat het een echte wei zou hebben om in rond te rennen. Na het verhaal had mama haar welterusten gewenst, het nachtlichtje aangedaan, en de deur toegedaan. Net als anders. Alleen, deze keer meende Flore iets gehoord te hebben in haar kast. 't Was al begonnen toen mama het verhaaltje nog aan 't voorlezen was, maar mama had geen blijk gegeven van iets vreemds te horen en Flore had dus maar niets gezegd. Maar toen mama weg was, ging ze op zoek naar de plaats waar ze het vreemde geluid had gehoord. En ze was ervan overtuigd dat er iets in haar kast zat.
Aan de ontbijttafel de ochtend daarop had ze twijfelend uitgesproken dat ze dacht dat er iets in haar kast zat. Haart zus had haar natuurlijk uitgelachen. Dat vond Flore niet zo fijn en bijna was ze beginnen huilen. Maar mama en papa hadden elkaar eens aangekeken en gezegd dat ze het wel eens zouden onderzoeken. Vertrouwend dat haar mama en papa het rare ding in haar kast wel zouden vinden en eruit gooien, was ze gerustgesteld naar school vertrokken.
Mama en papa hadden in haar kast gekeken. Ze hadden niets gevonden. Toen Flore thuis gekomen was van school, hadden ze samen met haar nog eens gekeken. Niets.
"Maar mama," had Flore gezegd, "Ik denk toch echt dat er iets in zit!"
Dus hadden ze nog een keer gekeken, en ook eens onder haar bed, in de laden van haar bureau, achter de gordijnen, overal. Ze konden niets vinden. Omdat Flore er toch nog niet helemaal gerust in was, had haar papa een briefje met magische woorden opgehangen aan haar kast. Haar zus had weer gelachen, maar dit maal had mama haar berispt.
Nu, na een ander verhaaltje uit haar boek en nadat mama toch nog even in de kast had gekeken, was haar kamer akelig stil. Ze hoorde niets meer. Ze bekeek het papiertje nog eens op haar kast. Echt lezen kon ze nog niet, maar papa had haar de woorden geleerd. Ze fluisterde ze hardop:
"Dit is Flore Jonemans' kast,
hier mag niets in dat niet past.
Enkel truien, broeken en rokken,
ondergoed, shirts en mooie sokken.
Niets of niemand anders zal hier komen
zo kan Flore zacht en rustig dromen."
Niets. Diep zuchtend kroop ze terug in haar bedje. Misschien had ze inderdaad toch wel een beetje te veel fantasie, zoals haar zus altijd zei. En toen, net toen ze in dromenland zou belanden, hoorde ze het weer. Kriets, krats, krabbel. Vlug ging ze rechtop zitten. Krabbel, krabbel. Aarzelend sloop ze naar haar kast. Hoorde ze dit nu echt? Kriets. Stommel. Ja, hoor, ze verbeelde zich helemaal niets, ze hoorde écht iets in haar kast. Een beetje bibberend stak ze haar handje uit naar de deur van de kast. Zou ze ze durven openmaken? En opeens ging de deur vanzelf open. Flore schrok en deinsde achteruit, een gilletje bleef juist op tijd in haar keel steken. Boem! Ze botste tegen haar bed en viel pardoes op haar achterste op haar bed.
Kriiiiiieeeeeeeep. Met grote ogen keek ze hoe de deur van haar kast langzaam open ging. Ze krabbelde op haar bed, haastte zich onder haar dekens, en gluurde over de rand naar de kast. In het vale licht van haar nachtlampje, zag ze twee oogjes verschijnen in het donker. Net toen ze wou gaan gillen om haar mama en haar papa, fluisterde een benepen stemmetje:
"M-m-mag ik h-h-h-hier echt n-n-n-iet komen?"
Flore schudde haar hoofd. Met grote ogen keek ze naar de oogjes die blonken in haar kast. Ze kon geen woord uitbrengen, zo bang was ze.
"E-e-echt niet?' vroeg het stemmetje zielig.
Weer schudde Flore haar hoofd, maar nu werd ze toch wel een beetje nieuwsgierig. Wat was dat nu precies dat in haar kast zat en zo bang vroeg of het daar wel mocht zijn? Als iets zo'n vragen stelde, dan kon het toch niet gevaarlijk zijn, wel? Dus ze slikte eens en antwoordde:
"Wie ben je?"
"I-i-ik ben een d-d-d-draakje," zei de stem, "I-i-k noem V-v-v-vuurtje. Ik b-b-ben..."
"Wat doe jij in mijn kast?" onderbrak Flore. Ze kroop terug uit haar bed en voorzichtig kwam ze een beetje dichterbij. Zou ze durven het licht aan te doen en te kijken hoe dit draakje eruit zag?
"Ik b-b-ben de weg kw-w-w-wijt en het is zo k-k-k-koud buiten en en en ik v-v-vond toen een w-w-weg naar d-d-d-deze kast en en..."
Flore overwon haar schrik. Vlug deed ze het licht aan en daar zat hij dan, Vuurtje. Het was een kleine, groene draak met een paarse kam over zijn rug, helemaal tot aan zijn staartje. Hij zat ineen gedoken tussen twee stapels van Flore's zachtste truien.
"I-i-k zal een a-a-a-ander plaatsje zoe-oe-oe-oeken als ik hier n-n-niet kan bl-l-l-ijven." zei Vuurtje terwijl hij uit de kast klom. Nu kon Flore het draakje pas goed bekijken. Het was écht een kleintje. Heel mager, Flore kon zelfs zijn ribbetjes tellen. Ze zette zich neer op de grond voor het beestje.
"Waar moet je dan heen?" vroeg Flore.
"N-n-naar de Drakenrots. D-d-daar wacht mijn m-m-m-mama op mij." zei Vuurtje triest.
Flore kreeg een idee. Binnenkort was het vakantie en dan moest Flore niet naar school. Als ze zo lang het draakje in haar kamer verstoppen kon, dan zou ze hem in de vakantie kunnen helpen op de Drakenrots te vinden. Haar vriendje Martijn van haar klas, die hier ook in de straat woonde, zou haar daarbij beslist willen helpen. Snel legde ze haar plannetje uit aan Vuurtje.
"W-w-w-il je dat e-e-e-echt doen voor m-m-m-mij?'
"Natuurlijk!" zei Flore opgewekt.
Ze maakte een nestje voor Vuurtje helemaal onderin en achterin de kast. Daar zouden mama en papa, of haar zus, hem nooit vinden. Toen Vuurtje met de goede zorgen van Flore uiteindelijk in slaap was gevallen in zijn nieuwe, tijdelijke slaapplaatsje, kroop Flore ook gauw in bed. Het zou al snel morgenvroeg zijn, en dan was er werk aan de winkel.
Flore glimlachte.
"Er woont een draak in mijn kast!" zei ze voor zichzelf. Was dat nou niet fantastisch?
feedback van andere lezers- CaptainNorth
als kinderverhaaltje is 't wel leuk. Origineel... vind ik het niet. Dat is geen kritiek, het is een vaststelling van het ontbreken van iets dat niet makkelijk is om te bereiken... origineel zijn...
't doet me denken aan E.T. en aan Monsters Inc.
Maar 't is wel iets dat ik aan m'n dochter ga voorlezen... dus goed vind ik 't wel.
groet
Captain North
Draakje: Het is gebaseerd op mijn eigen kinderlijke fantasieën over nachtelijke geluiden in mijn kamer, alleen in een positievere noot gegoten. Bedankt voor de toch positieve reactie! - maridava
Ik vind het een mooi verhaal. Ik heb altijd al bewondering gehad voor iemand die kinderverhalen kan schrijven. Het is geen gemakkelijk genre. Er staan wel heel wat schrijf- en taalfouten in. Herlezen en verbeteren is de boodschap. Dan wordt het echt goed. Succes.
Draakje: Ik zal mijn best doen ze te verbeteren. Bedankt voor de positieve noot! - geertje
"een gilletje bleef in juist op tijd in haar keel steken"
in deze klopt er iets niet naar mijn gevoel.(de 1ste "in" denk ik)
het is een mooi verhaal, met hier en daar wat verfijnen...
de inhoud is goed, wat bijschaven en 't wordt vast heel mooi.
graag gelezen, in elk geval.
groetjes, geertje
Draakje: Bedankt. En die "in" had ik overkeken. - Vansion
Wat ik in dit verhaal schitterend vind, is hoe het kind een manier vindt om om te gaan met haar verbeelding, terwijl de ouders de voelbare werkelijkheid ervan ontkennen. Op doorgaan, vind ik dus.
Met alle zorgvuldigheid, verve en creativiteit die je kunt opbrengen. Dat mist dit schrijfsel wel een beetje ...
Draakje: Bedankt. Kan je je een beetje verduidelijken over wat je bedoeld met je laatste zinnetje? - VickyLievens
Prachtig neergepend
Heel amusant om te lezen.
Groetjes Vicky Lievens.
Draakje: bedankt! - RolandBergeys
... mama had geen blijk gegeven dat ze iets vreemd hoorde, is beter;
je begint een zin met Maar. Da's een beetje ongelukkig. Toen mama echter weg was bvb, kan ook;
ze krabbelde op haar bed is nogal zwak uitgedrukt, ik zou het gewoon weglaten.
Tot zover enkele bedenkingen wat stijl en spelling aangaat en zo.
Voorts: geweldig boeiend naar kinderen toe. Al hebben draken geen blauwee kam, zien ze niet groen, en gaan ze nooit ofte nooit naar de Drakenrots - Draken leven in holen, ze komen er slechts uit als het weer het toelaat, ze haten regen en putten kracht uit elke zonnestraal die op hun (van oorsprong) grijze schubben straalt - demijne toch, in mijn kinderverhalen.
Grapje dus - je hébt het, Draakje, fijn om te vernemen, om te lezen.
Eén van de weken durf ik het aan om jou mijn kinderverhaal (roman) toe te sturen.
Ondertussen kan je eventueel surfen naar mijn verhaaltjes uit Land van klei (over steenbakkers anno 1900) waar ik met mijn groep Berline mee rondtrek (www.bloggen.be/berline). Ze zijn immers feëriek. Het betreft o.a.: Kobe, Aasgieren, De schuit, De molen en de steenbakkerij, De zwaan, De commissaris en de champetter, De bellenman en de kleiraapster, en De veerman.
Mijn andere verhalen op deze site komen haast allemaal uit Stuurloos aan wal (over randfiguren in een havenwijk).
Zie maar.
Doei,
Roland
Draakje: Dank je Roland voor de fijne fb.
Stuur maar : ik ben benieuwd. En ik ben stelselmatig aan 't bijlezen, dus jouw verhalen ontmoet ik nog wel. - erinneke
plezierig lezen dit verhaaltje
Draakje: Dank je wel, E
|
