|
< terug
One Minute Story: Een droom
Uitgeput van de heetste seks die ze ooit samen hadden, lagen Maarten en Maël naakt op de sofa naar een film te kijken. Dat was iets wat ze vroeger altijd deden op vrijdagavond. Het was dinsdagavond nu. Tradities zijn er om gebroken te worden. Maarten voelde zich zo gelukkig dat hij zich afvroeg of hij Maël niet te hard vastnam. Na de film bleef het even stil. Nog een beetje nagenieten. Het smeulende hout van de open haard gaf zijn laatste beetje warmte af.
"Waarom ben je zo lang weggebleven?" vroeg Maël. Maarten keek haar aan en gaf haar een zoen. Mocht hij dat ooit geweten hebben was hij misschien nooit weggeweest. Hij zei altijd tegen zichzelf dat het de spanning van het avontuur was, of de drang naar een nieuw begin. Maar hij kon haar geen reden geven. Het was gewoon zo. Op een dag. Weg. De naakte waarheid die zoveel pijnlijker voor haar moet geweest zijn dan voor hem. Hij wist de reden niet. Zij wist niets.
"Ik weet het niet," zei hij met de meest verontschuldigende blik die ze ooit had gezien op een persoon. "Ik wou dat ik het nooit gedaan had, en ik weet niet of het nodig is geweest, of ik iets kapotgemaakt heb. Maar ik heb zo vaak aan je gedacht. Bij wat ik ook deed. Als ik een bad nam dacht ik aan hoe wij vroeger samen in bad gingen en we elkaar dan nat maakten als twee kleine kinderen. Als ik naar een film keek haatte ik de stille eenzaamheid erna die zo onmeedogenloos viel. En slapen wordt zo banaal als je de lakens maar met één lichaam warm maakt. Wat kan ik zeggen? Dat het me spijt? Dat weet ik zelf niet en dat is iets wat ik ook nooit wil weten. Ik ben maar voor één reden teruggekomen. En ik kan maar hopen dat ik die niet verlies. Dat die niet blijkt vergankelijk te zijn. Want dan is alles nutteloos geweest."
Maël keek hem even aan, haar ene hand op zijn billen, de andere strelend door zijn haar. Ze stond recht, pakte Maarten's hand vast, en trok hem mee naar de slaapkamer. Daar ging ze naast de kast staan en trok ze de onderste lade open. De lade die vroeger van hem was geweest. Ze was leeg.
Maarten bleef maar naar de lege lade kijken. Zijn ademhaling doorleefd, zijn houding wankel, alsof hij elke moment kon vallen van teveel liefde. Maël hield zijn hand nog altijd stevig vast. Hij kneep zachtjes terug waardoor zij begreep: Oké. Misschien deze keer voor altijd.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Mooi, en goed verwoord, jef
Maarten: Merci Jef. Maarten x - bielieke
Een mooi en liefdevol moment. De kracht van vergeving misschien?
Maarten: Misschien wel ja. Merci Maarten x
|
