|
< terug
extract uit dagboek gevonden op zolder
Ik vind een stapel met de hand geschreven bladen, compleet vergeeld, van de meeste pagina's is de inkt bijna compleet vervaagd. Andere stukken zijn wel nog duidelijk leesbaar. Het ziet er naar uit dat mijn pa ooit een soort dagboek bijhield, het begint op mijn geboortedag:
20 maart 1983
We springen met natte sletsen snel even achter de typmachine voor deze wegwaait, in de vertwijfelde hoop dat de muze evenveel inspiratie spuit als de kapotgevroren buizen van de waterleiding deze morgen. Hierdoor ontstond in de voorplaats een uitstekende visvijver. Het duurde wel even voor ik de dobberende bokaal haring te pakken kreeg.
Maar het alles in de schaduw stellende nieuws is toch wel de komst van de kleine, zondagnamiddag 16 uur. Het joch weegt om en bij de 4 kg, lijkt in tegenstelling tot eerder gedane veronderstellingen of afgesloten pronostieken niet op de melkman en vroeg direct naar mit met frosselen. Het spreken kan nog beter, maar hij heeft alleszins een gezonde eetlust. Ik heb de koevoet die we voor alle zekerheid naar de kraamafdeling hadden meegenomen, niet uit de autokoffer hoeven op te diepen. De weeën waren bijzonder hevig en hoewel ik vlak naast Paola stond, voelde ik er niks van. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ik geen gevoelens had. Maar het is nu ook niet de bedoeling om hier mijn gevoelsleven bloot te leggen en dus over naar de nieuwe aanwinst -kindergeld, premie plus cadeaus. De jongen kwam niet met de ooievaar, want die kadees hebben het al moeilijk genoeg om de eigen soort in stand te houden. Aan het geschreeuw te horen ligt hier een beloftevol protestzanger in de wieg, maar Paola vindt Bob of Dylan niet katholiek genoeg. Het moet en zal een William wezen. Waarvan akte! Bref, William dus belooft al vast een gewiekst zakenman te worden, want versjacherde in een onbewaakt moment reeds de helft van de couveuses als legbatterijen aan een toevallig aanwezige kippenkweker. Na de hele familie op de hoogte gebracht te hebben van het wereldnieuws, heb ik zeker nog vier etmalen om me in het zwoele nachtleven te storten. Waarover we, discreet als het over onszelve gaat, NIET zullen berichten.
21 mei 1988
8u15 Het is de hoogste tijd dat ik de kleine naar de klas breng, maar het stuk verdriet heeft zich amper aangekleed en 'the rebel without a kous' vertikt het bovendien zijn boterham met choco op te eten. "Waar ligt mijn gezag hier ergens", schreeuw ik tenslotte. Waarop William een onderzoekende blik achter de driezit werpt en doodgemoedereerd repliceert: "Hier zie ik niks liggen hoor, pa!" Ik haat het. Op internaat moet hij. Of naar een andere strafkolonie.
12 juni 1987
Vaderdag. Het is zes uur in de morgen en alles is verre van rustig. Ik word een eerste maal gewekt door een buurvrouw welke door een van haar aanbidders (die een verscheidenheid als een luxe-doos kleurpotloden vertonen) verscheidene malen ruw met het hoofd tegen de muur wordt gesmakt. Zij huilt en schreeuwt wanhopig: "je vermoordt mij smeerlap!" Maar hij denkt: "Barst!" en bonkt onverontrust verder. Even later wordt de voordeur hiernaast als door een wervelwind dichtgeklapt. Zij blijft onbedaarlijk snikkend liggen op de gang. Ik verafschuw deze lawaaierige buurt.
9u William overhandigt mij zichtbaar geërgerd, omdat hij nu eens niet in de belangstelling staat, een surrealistische tekening waaraan een papiertje bevestigd is met daarop een gedichtje (huisvlijt van een dichterlijke aspiraties koesterende licht neurotische en zwaar menoposerende juf), rijmend kleinood welk hij vertikt om voor te lezen. Houdt niet van lezingen, wil niet lezen, kan niet lezen, trapt het af en slaat eieren náást een pan. Ik haat het. Ik heb veel zin om te doen zoals op andere vaderdagen: om mijn moeder roepen!
20 april 1989
Zaterdag 15u41. Strand van Bredene. Ik trek samen met kleine Atilla William, via de tunnel onder de kustweg naar the beach. Wolken trekken weg, vakantiegangers niet. Die waren namelijk niet. Ik sukkel met tegenwind en -zin een glibberige golfbreker op met twee zandschoppen en een plastic emmertje in de ene verkleumde hand en aan de andere een in de stijve bries wapperende kleine opdonder die zonodig zandkastelen wil gaan bouwen. Op zijn veertien schop ik hem gegarandeerd de bouwsector in.
Midden een onstuimige zee worstelt een vissersvaartuig met de metershoge golven. Rond de achtersteven hangt een zwerm meeuwen achter het sleepnet te vissen. Aan de horizon scheurt het kluiffokkezeil van een spookschip-driemaster. Men moet ook oog hebben voor romantische taferelen. 'Godverdomme, William, laat die niet ontplofte obus van '40-'45 liggen! Zoek schelpjes, troeten.' Een onvoorzichtige Duitse toerist op jaren wordt later aan stukken gereten bij het betrappen van het zo pas beschreven kleinood. Net goed.
Ik zucht diep en denk: hoe kan ik ooit normaal zijn? Met zo'n vader.
feedback van andere lezers- lin
Wat chaotisch geheel. Leest niet echt gemakkelijk. Ook erg vreemd dat het jaartal 1987 ná het jaartal 1988 komt in een dagboek..
Spijt me, maar kon mijn aandacht niet vasthouden. Ik zal een ander verhaal van je oppakken. Gr, lin
pisatelj: is geen verhaal van mij, komt echt uit het dagboek van mijn pa,
andere verhalen zijn inderdaad anders,
groeten
William
|
