naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Inbreuk op de wegcode

door annvanbyl

De nicht van hetzelfde goede geboortejaar mag van haar man een auto kopen. Dat het überhaupt "mag" is al fijn: ze werkt dan ook meer dan voltijds voor brood op de plank en neemt de opvoeding van maar liefst drie koters geheel op de frêle schouders.
Deze groenglimmende appel die Eva wordt aangeboden is helaas niets meer dan een vergiftigd geschenk.
Terwijl onze beide mannen op hun maandelijkse kaartavond de deur uitlopen, hoor ik de nichtman fluisteren tegen Lief. Dat het met die aankoop lachen wordt, want ze kent er niets van af en meer dan de kleur en het aantal deuren zal er toch niet uitkomen. Dat hij finaal de knoop zal doorhakken en zij hem zal loven en eren, maar zij met gans dit ritueel toch eventjes het gevoel zal hebben gehad dat ze van mantechnische zaken iets afweet.
Lief lacht hartelijk mee.
Ze schijnen voorbij te gaan aan het ingebouwde ontvangstkanaal dat wij, meisjes van veertig, hebben. Zo'n zendertje dat haarfijn alles registreert wat niet voor onze oren bestemd is.
De nicht loopt groen aan, en ik rood. Met het oranje waarschuwingssignaal dat we nu uitsturen kunnen we zo in de wegcode worden opgenomen: artikel veertig bis alinea negenendertig tris: het vrouwengevarensignaal dat waarschuwt voor op komst zijnde echtelijke problemen.
De mannen gaan uit, en de kinderen gaan slapen. De nicht vertrouwt me het detail toe dat ze geen gekend aankoopbudget heeft en zij van nature geen remmingen kent.
We genieten van een slinkende fles authentiek schuimvocht, bladeren door brochures en vergelijken passioneel autosalonvoorwaarden, cilinders en opties.
Een week later gaat de telefoon.
De nicht nodigt ons uit om een glas te drinken op de aankoop van de nieuwe wagen. Ze bestelde een cabrio. "Een grijze", lacht ze, "en natuurlijk een tweedeurs!" Dat is handig voor haar maar niet voor de kinderen, die vanaf nu dan maar met de familiewagen van de man moeten meerijden.
We kletsen voluit over de luttele twintig seconden waarbinnen het dak volautomatisch wegplooit in de koffer, het hoogteverlies in de laadbak en de liters bergruimte, het hittewerende leder en het uitklapbare LCD-scherm.
De mond van Lief valt open van verbazing gelinkt aan de schaamte voor zijn gratuit mannetjesgedrag. En hij belooft me plechtig in de toekomst gas terug te nemen, uit angst voor een inbreuk op artikel veertig bis en volgende….

(Uit de reeks: Veertig en...)

feedback van andere lezers

• SabineLuypaert
  LOL ooh jee (xxl -smile) ik zie het zo voor me, die vroegen er gewoon om he LOL weer een paaareltje:o
  (als je deze reeks ooit uitgeeft wil je me alsjeblieft verwittigen (smile) deze verhaaltjes zijn tijdloos en geweldig amusant)
  annvanbyl: Bedankt Sabine !!!!! 'k Ben naarstig op zoek naar een uitgever, zo eentje van rijpere leeftijd die het gevoel van veertig en...kent !
• muis
  :) Mooi neergepend, vlotjes en amusant ann
  groetjes
  annvanbyl: Bedankt Muis !
• ERWEE
  Blijf ze 'met mate' graag lezen, deze 'dagboekstukjes' met toch een zekere anekdotologische inhoud.
  
  
  even deze:
  Dat het met die aankoop lachen wordt, want ze kent er niets van af => ... want ze weet er niets van af ... (of de 'af' zelfs weglaten
  annvanbyl: Bedankt Erwee, een mens leest toch altijd over die foutjes, ik ben altijd blij dat jij ze wel ziet staan.
  Hmm, nu lijkt 't ineens dat jij geen mens bent, neeneen, wel integendeel, want je weet te genieten, al dan niet met (je) mate(n) ! :-))
• dichtduvel
  Ja, de moedertjes van nu doen listig hun nieuwste man met de kindjes sleuren. En wie wint erbij ? De kindjes zeker niet. Jef
  annvanbyl: Listige moedertjes, zo had ik ze nog niet gezien... zou dat een neveneffect zijn van die nieuwe mannen ? :-) Kindjes stellen het goed hoor Jef, instinctief houden we toch zoveel van ze !!!!
• Jan_Stephorst
  Ik vind dat je erg goed schrijft. Eigenlijk kan ik nooit aan je cursiefjes weerstaan, ook al doen de beschreven clichés mijn maag ineenkrimpen. Stilletjes hoop ik dan dat het niet al te (auto)biografisch is. Zoniet moet die nicht behalve een cabrio ook een goede advocaat zoeken en het juk van haar frêle schoudertjes gooien. Een maandelijkse kaartavond ... jeeeezus! Idioot stelletje mannetjesputters ... Je weet wel hoe je mensen kan boeien waarvoor een welgemeende proficiat.
  annvanbyl: Wat een hartverwarmende commentaar is dit! Tja, hoe autobiografisch de stukjes zijn, dat is een goedbewaard geheim.Lief is in het werkelijke leven wel meer en meer op zijn hoede voor sommige uitspraken...:-) Voor de rest : herkenne wie zich herkennen wil hé...!!